Οι τέσσερις αιώνες σκλαβιάς άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στο καθημαγμένο σώμα της Μικρής Ελλάδος αλλά δεν μπόρεσαν να την αποκόψουν από το ένδοξο παρελθόν της.
Άμεση συνέπεια της Τουρκοκρατίας ήταν η υστέρηση της Χώρας στα πεδία της πολιτικής κρατικής οργάνωσης, της εκπαίδευσης και της παραγωγής τέχνης και πολιτισμού, με αποτέλεσμα να θεωρείται μέγα επίτευγμα η αποδοχή της συμμετοχής της «υπανάπτυκτης» Ελλάδος στην Ενωμένη Ευρώπη προ 50 ετών.
Πριν από 31 χρόνια η Γαλλία εόρτασε με τη νενομισμένη λαμπρότητα τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1789. Παρεμπιπτόντως, ο Πρόεδρος Μιτεράν άρχισε την προεργασία των εορτασμών 3 χρόνια νωρίτερα, άλλαξε 3 φορές τη διοίκηση της οργανωτικής επιτροπής και το τελικό αποτέλεσμα έχει καταγραφεί σαν ένα μεγάλο…….. φιάσκο.
Αναφέρομαι στη συγκεκριμένη συγκυρία διότι υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι θα επιχειρηθεί παρ’ ημίν, μίμησις των ανομοίων.
Η πλέον κραυγαλέα διαφορά είναι ότι στη Γαλλία έγινε κοινωνική εξέγερση, από δε την περιβόητη Βαστίλη απελευθερώθηκαν επτά (!) κατάδικοι εκ των οποίων οι 4 ήταν παραχαράκτες! Για τον αριθμό των θυμάτων από την εκπεσούσα Αριστοκρατία και ακολούθως από τις εκκαθαρίσεις μεταξύ των Επαναστατών και της Τρομοκρατίας δεν νομίζω να υπάρχουν επαρκείς καταγραφές.
Στον αντίποδα η Ελληνική Επανάσταση του 1821 είχε μεν κοινωνικά χαρακτηριστικά, αλλά κυρίως ήταν απελευθερωτικό κίνημα από ξένο δυνάστη για αποκατάσταση της Εθνικής Κυριαρχίας.
Τα διακόσια χρόνια είναι όντως ένα ορόσημο, εξου και το Πανεπιστήμιο, η Ακαδημία καθώς και ευπρόσωπα ιδιωτικά ιδρύματα συνέστησαν επιτροπές για διοργάνωση εκδηλώσεων για την επέτειο.
Τελευταία δημιουργήθηκε η επιτροπή «Ελλάδα 2021» με κυβερνητική πρωτοβουλία και προσωπική ευθύνη του ίδιου του Πρωθυπουργού.
Δυστυχώς, μέχρι στιγμής, ο προσανατολισμός, οι προθέσεις και κάποιες τοποθετήσεις μελών της, προκαλούν μάλλον τρικυμία και διχαστικούς κλυδωνισμούς, παρά αίσθημα ομόνοιας, σύμπνοιας και εθνικής ανατάσεως.
Σημειώνεται ως εύγλωττη και προγνωστική η παραίτηση σοβαρής και καθ’ ύλην αρμόδιας καθηγήτριας της Ιστορίας γιατί προδιαγράφει την επερχόμενη απονεύρωση της επιτροπής.
Ελαυνόμενος από ιδιαίτερα αισθήματα εντοπιότητας δεν μπορώ να μην επισημάνω τον σφαγιασμό 486 Κυπρίων μεταξύ των οποίων ο Αρχιεπίσκοπος και όλοι οι Αρχιερείς την 9η Ιουλίου 1821, με μόνη την υποψία συμμετοχής στην Επανάσταση.
Εύχομαι κι ελπίζω στις εκδηλώσεις για το 1821, να μη λησμονηθεί η Κύπρος η οποία συμμετείχε πάντοτε και ενεργώς σε όλους τους Αγώνες του Ελληνισμού.
Κι όμως ακόμη και σήμερα μεγάλο τμήμα της κατέχεται από τους βαρβάρους και επαπειλείται με πλήρη κατάληψη.
Μιλώντας για επετείους, ας μην ξεχνάμε ότι για λίγες μπορούμε να πανηγυρίζουμε, για πολλές να θρηνούμε και για όλες να προβληματιζόμαστε.
