Την άποψη του για τους λόγους που μας οδήγησαν στην τραγωδία του ‘74 εκφράζει ο Άντης Ροδίτης.
Επειδή ο τρόπος που μετρά τις «μέρες» ο Θεός δεν είναι ο ίδιος με τον δικό μας, πριν 50 σχεδόν χρόνια, στις 20 Ιουλίου 1974, ήταν η μέρα της Κρίσεως, ίσως και η Δευτέρα Παρουσία για μας. Εισπράξαμε την τιμωρία μας: Από εκείνη τη μέρα και μετά ζούμε όμηροι στα χέρια του Αττίλα, που αφού δολοφόνησε όσους πρόλαβε, καταστρέφει συνεχώς τα ιερά και τα όσιά μας, εξόρισε τους μισούς σχεδόν συμπατριώτες μας μέσα στην ίδια τους την πατρίδα και μας κοροϊδεύει καθημερινά με «συνομιλίες» και απειλές κι ενέργειες βιασμού τής όσης απέμεινε επικράτειάς μας. Εξευτελίζει ό,τι μάς ανήκει και δεν είναι, βέβαια, κανείς να τον σταματήσει, αφού αυτή είναι η τιμωρία μας.
Μέρος της είναι να μην ξέρουμε καν το αμάρτημά μας. Μέρος της τιμωρίας μας είναι να μην μας επιτρέπεται να μάθουμε το αμάρτημά μας, ίσως μέχρι να το ξεπληρώσουμε. Κι όταν «έρθει η μέρα» εκείνη θα είναι, ίσως, αργά, και θα χαθούμε για πάντα.
Το να μη ξέρουμε σε ποιο ποσοστό εκβιαστήκαμε το 1959 ή πόσο οι ίδιοι το θελήσαμε να δεχτούμε τη ζυριχική «λύση» της «ανεξαρτησίας» είναι ένα πράγμα. Ένα πράγμα που δεν αξιωθήκαμε να έχουμε ικανούς και έντιμους ερευνητές-ιστορικούς να το εξιχνιάσουν τελεσίδικα.
Αλλά κι αν ακόμα υποθέσουμε πως δεν το θελήσαμε, ότι απλά και ξάστερα εκβιαστήκαμε, υπάρχει ένα γεγονός, 5 χρόνια μετά, που καθαρά και ξάστερα μάς ενοχοποιεί.
Τον Αύγουστο του 1964, με μια ελληνική μεραρχία εδώ πανέτοιμη να υπερασπιστεί την Κύπρο, εν γνώσει και με την «άδεια» των συμμάχων μας, ολόκληρη η Ελλάδα (Κυβέρνηση, αντιπολίτευση, βασιλιάς) πήρε την απόφαση να κηρύξει την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Εμείς, όμως, αρνηθήκαμε. Η Κύπρος το αρνήθηκε.
Αρνήθηκε τον εαυτό της, την πραγματοποίηση ενός ονείρου αιώνων, για το οποίο δώσαμε και πήραμε αίμα, με νεκρούς στις μάχες, στις αγχόνες, στα βασανιστήρια, στις εκτελέσεις. Αρνηθήκαμε το ίδιο το είναι μας, κι άρχισε για μάς η αντίστροφη μέτρηση (δικτατορία, εμφύλιος, εισβολή), ώσπου φτάσαμε στις 20 Ιουλίου 1974, μέρα έναρξης της τιμωρίας μας.
Πολλοί δεν θα συμφωνήσουν με αυτά. Αλλά είναι κι αυτό μέρος της τιμωρίας μας. Η άρνηση να διερευνηθεί διεξοδικά η πρόσφατη Ιστορία μας. Ας μην τρέξουν επιπόλαια και φανατισμένα μερικοί να διαψεύσουν και να διαμαρτυρηθούν. Αυτά που γράφονται εδώ δεν είναι οι λεπτομέρειες. Είναι μόνο επικεφαλίδες. Για όλες τις λεπτομέρειες υπάρχουν έγγραφα, ντοκουμέντα, μαρτυρίες. Απλώς τα Μ.Μ.Ε., που κυβερνούν τη σκέψη και τη γνώμη μας, αρνούνται να τα δουν και να μιλήσουν. Η τιμωρία συνεχίζεται. Θα μπορέσουμε να προλάβουμε τον τελικό χαμό; Αυτό είναι το ερώτημα.
