Ο Ρομπέρτος Σαβεριάδης εκφράζει την απογοήτευσή του για τη Δικαιοσύνη.
Την πρώτη μέρα πού η κυβέρνηση σωστά απεφάσισε να εφαρμόσει απαγόρευση τής κυκλοφορίας, τα SMS στο 8998 δεν λειτουργούσαν ακόμη. Ο υιός μου Αλέξανδρος Σαβεριάδης, ο οποίος διέκοψε τις σπουδές του λόγω κορωνοϊού, ήθελε να πάει μια βόλτα με το ποδήλατό του να ξεσκάσει και να γυμναστεί. Πήγα δίπλα στο περίπτερο, και τον παρακάλεσα να μου δώσει ένα έντυπο μετακίνησης πολιτών, το οποίο συμπλήρωσε ο υιός μου και έφυγε. Μετά από 15 λεπτά περίπου, με πήρε τηλέφωνο λέγοντάς μου πως κάποιος αστυνομικός τον έγραψε, διότι ήτανε λέει, κάπως μακριά από το σπίτι του. Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον αξιωματικό υπηρεσίας στον Αστυνομικό Σταθμό Παραλιμνίου και του ανέφερα το περιστατικό. Ο αξ/κος ευγενέστατα μπορώ να πω, μου ανέφερε πως σαν πρώτη μέρα θα έπρεπε απλά να του έκανε μια παρατήρηση και όχι να τον γράψει.
Στις 15/07/2020 ο υιός μου προσήλθε στο δικαστήριο στο Παραλίμνι για να δικαστεί. Το κατηγορητήριο έγραφε τα εξής: «Ο κατηγορούμενος στις 25/3/2020 βρέθηκε να διακινείται χωρίς να φέρει μαζί του δελτίο ταυτότητας ή άλλο αποδεικτικό στοιχείο». Όταν λοιπόν ερωτήθη από τον δικαστή εάν παραδέχεται τις κατηγορίες, ο κατηγορούμενος του απάντησε όχι, εφόσον είχε και ταυτότητα και δήλωση μαζί του. Πάρ’ όλα ταύτα ο δικαστής εν τη σοφία του, του επέβαλε €260 πρόστιμο.
Και ερωτώ εγώ, που έχω άγνοια από νομικά αλλά πιστεύω στο δίκαιο, τι σόι Δικαιοσύνη είναι αυτή, να σε τιμωρούν για κάτι που δεν έκανες.
Και πού το στήριξε ο δικαστής και επέβαλε αυτή την τιμωρία. Μπορεί κάποιος να μου απαντήσει;
Φανταστείτε πώς θα ένιωσε αυτός ο νέος 22 μόλις ετών, ο οποίος τώρα κάνει όνειρα και σχέδια για το μέλλον του, να τιμωρηθεί απλά και μόνο, διότι ποδηλατούσε μόνος του στον δρόμο.
