«Δεν μιλώ για τα παιδιά. Μεταφέρω με πλήρη συνείδηση ευθύνης, αυτά που τα ίδια βιώνουν, διατυπώνουν και διεκδικούν. Είμαι καθήκοντός στο πλάι των παιδιών. Είμαι ο θεσμικός τους προασπιστής και η φωνή τους απέναντι στην Πολιτεία»!

Τα πιο πάνω πρόκειται για μερικά μόνο απ’ όσα μας ανέφερε σε αυτή τη συνομιλία, η νέα Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού. Η Έλενα Περικλέους, βρίσκεται σε αυτή τη θέση από τον περασμένο Οκτώβριο και μπήκε στα βαθιά αμέσως. Όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί θέλει να συμβάλει στην ενίσχυση των μηχανισμών και θεσμών για προστασία των παιδιών, στην προάσπιση των δικαιωμάτων τους, στους ορίζοντες που πρέπει να ανοίξουν για αυτά, και όχι μόνο στη θεωρία αλλά και στην πράξη. Ως εκπαιδευτικός και συγγραφέας, με αρκετά παιδικά βιβλία στο ενεργητικό της, αλλά και με την προσέγγιση της δίνει αμέσως το στίγμα της αγάπης και του ενδιαφέροντος της για τα παιδιά. Και για αυτά, είναι έτοιμη να εργαστεί και από τη θέση της δικής τους Επιτρόπου.

Η κ. Περικλέους μιλά σήμερα στον «Φ», μοιράζεται το δικό της πλάνο και στόχους για το συμφέρον του Παιδιού και δεν διστάζει να τοποθετηθεί και για το περιστατικό που είδε πρόσφατα το φως της δημοσιότητας σχετικά με τη διαμονή παιδιού σε Στέγη, η οποία βρίσκεται υπό την ευθύνη του κράτους.

-Ως η νέα Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, ποιες είναι οι προτεραιότητες και ποιες οι προκλήσεις που έχετε ενώπιον σας;

-Αν μιλούσα με όρους όχι αυστηρά θεσμικούς αλλά ανθρώπινους, θα έλεγα ότι ο ρόλος της Επιτρόπου δεν είναι απλώς μια νομική αποστολή. Είναι μια θέση ευθύνης με ηθικό βάρος. Έχει να κάνει με το πώς στέκεσαι απέναντι στα παιδιά, όχι μόνο όταν κάτι πάει στραβά, αλλά πρωτίστως για να μην φτάσουμε εκεί.

Το Γραφείο της Επιτρόπου οφείλει πρώτα απ’ όλα να ακούει. Να είναι ένας χώρος όπου κάθε παιδί, κάθε γονιός, κάθε επαγγελματίας να γνωρίζει ότι η φωνή του θα καταγραφεί, θα εξεταστεί και δεν θα χαθεί σε συρτάρια. Γι’ αυτό και δίνω ιδιαίτερη έμφαση στον τρόπο που διαχειριζόμαστε τα παράπονα και τις αναφορές: Όχι απλώς ως διοικητικές υποθέσεις, αλλά ως πραγματικές ιστορίες που απαιτούν καθαρή πορεία, διαφάνεια και απάντηση.

Ταυτόχρονα, πιστεύω βαθιά ότι δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τα δικαιώματα των παιδιών αν δεν βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα. Τα δεδομένα δεν είναι ψυχροί αριθμοί, είναι ίχνη προβλημάτων που επανέρχονται, πολιτικών που δεν λειτουργούν, κενών που επιμένουν. Θέλω το Γραφείο να δουλεύει με γνώση: Να ξέρουμε ποια δικαιώματα παραβιάζονται συστηματικά, ποια παιδιά μένουν εκτεθειμένα, πού χρειάζεται παρέμβαση. Και αυτή η γνώση να μετατρέπεται σε τεκμηριωμένες, στοχευμένες εισηγήσεις προς το κράτος — όχι γενικές διαπιστώσεις, αλλά προτάσεις που κλείνουν «γκρίζες ζώνες» και ενισχύουν το δίχτυ προστασίας, ιδιαίτερα για τα πιο ευάλωτα παιδιά.

Κεντρικό στοιχείο της φιλοσοφίας μου είναι η συμμετοχή των ίδιων των παιδιών. Όχι ως διακοσμητικό στοιχείο, όχι για να λέμε ότι «τα ρωτήσαμε», αλλά ως ουσιαστικοί συνομιλητές. Το στοίχημα είναι να καταφέρουμε να τους δώσουμε πραγματικό ρόλο: Να ακούγονται, να επηρεάζουν, να ανατροφοδοτούν τη δουλειά μας. Εξετάζουμε τρόπους να ανοίξουμε αυτή τη συμμετοχή περισσότερο: Μέσα από τη δημιουργία ενός δικτύου σχολείων, μέσα από ασφαλείς πλατφόρμες διαβούλευσης, μέσα από την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης. Η φωνή των παιδιών έχει αξία όταν δεν καθοδηγείται, όταν δεν χειραγωγείται, όταν εισπράττεται με σεβασμό.

Ένας άλλος πυλώνας είναι η εκπαίδευση και η ευαισθητοποίηση. Όχι με γενικά μηνύματα προς «όλη την κοινωνία», αλλά με στοχευμένη δουλειά. Άλλες ανάγκες έχουν τα παιδιά, άλλες οι εκπαιδευτικοί, άλλες οι γονείς, οι δικαστές, οι δημοσιογράφοι ή όσοι εργάζονται σε χώρους κράτησης. Το Γραφείο πρέπει να μπορεί — όταν στελεχωθεί σωστά — να μιλά τη γλώσσα κάθε ομάδας και να ενισχύει τις γνώσεις και τις δεξιότητες εκεί όπου πραγματικά χρειάζεται.

Και, τελικά, υπάρχει κάτι που θεωρώ καθοριστικό: Η αποτελεσματικότητα. Δεν αρκεί να εντοπίζουμε προβλήματα ούτε να διατυπώνουμε εισηγήσεις. Το ζητούμενο είναι να βλέπουμε αλλαγές στην πράξη — σε πολιτικές, σε διαδικασίες, σε υπηρεσίες που επηρεάζουν καθημερινά τη ζωή των παιδιών. Να μπορούμε να πούμε, με ειλικρίνεια, ότι κάτι βελτιώθηκε επειδή το διεκδικήσαμε.

Αυτός είναι ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι τον ρόλο μου. Λιγότερο ως θέση, περισσότερο ως ευθύνη. Μια ευθύνη να μετατρέπεις τη φωνή, τα δεδομένα και τις ανάγκες των παιδιών σε πράξεις που έχουν νόημα και διάρκεια.

-Τι είναι αυτό που θέλετε να αλλάξετε και σε τι να δώσετε το δικό σας στίγμα, όσον αφορά τα θέματα που εμπίπτουν στο χαρτοφυλάκιο σας;

-Αν έπρεπε να το συνοψίσω σε μία φράση, θα έλεγα ότι θέλω να αλλάξω τον τρόπο με τον οποίο ακούμε τα παιδιά και τον τρόπο με τον οποίο αντιδρούμε όταν μας μιλούν.

Το δικό μου στίγμα δεν είναι να εφεύρω εκ νέου τον θεσμό, αλλά να τον κάνω πιο ζωντανό, πιο προσβάσιμο και πιο αποτελεσματικό για εκείνους που υπηρετεί. Θέλω το Γραφείο της Επιτρόπου να λειτουργεί λιγότερο ως μακρινός θεσμός και περισσότερο ως ένας σταθερός, αξιόπιστος συνομιλητής για τα παιδιά και όσους τα φροντίζουν.

Αυτό σημαίνει, πρώτα απ’ όλα, να περάσουμε από την καλή πρόθεση στη συστηματική πράξη. Από τις γενικές διακηρύξεις σε συγκεκριμένες διαδικασίες. Από την καταγραφή προβλημάτων στη χρήση δεδομένων που αποκαλύπτουν μοτίβα, κενά και ευθύνες και οδηγούν σε στοχευμένες αλλαγές πολιτικής.

Θέλω να δώσω πραγματικό περιεχόμενο στη συμμετοχή των παιδιών. Τα παιδιά δεν είναι «οι αυριανοί πολίτες», είναι οι σημερινοί, και έχουν δικαίωμα λόγου σε όσα τα αφορούν.

Θα επικεντρωθούμε στο Γραφείο σε μια προσέγγιση που συνδυάζει θεσμική σοβαρότητα με ανθρώπινη εγγύτητα. Που δεν φοβάται να ελέγξει, να συγκρουστεί όπου χρειάζεται, αλλά και να συνεργαστεί. Που μετρά την επιτυχία όχι με ανακοινώσεις, αλλά με απτές αλλαγές στην καθημερινότητα των παιδιών, ιδιαίτερα των πιο ευάλωτων.

Με απλά λόγια, θέλουμε ο θεσμός να μην είναι απλώς παρών, αλλά να κάνει διαφορά — και αυτή η διαφορά να φαίνεται.

-Πρόσφατα είχε δει το φως της δημοσιότητας ένα περιστατικό κατά το οποίο ένα παιδί βρέθηκε έξω από τη δομή διαμονής του, κάνοντας έκκληση για να του ανοίξουν να εισέλθει. Έχετε διερευνήσει το συμβάν; Και αν ναι, ποια είναι τα δεδομένα που τέθηκαν ενώπιον σας.

-Το περιστατικό πράγματι τέθηκε ενώπιον του Γραφείου μου και αντιμετωπίστηκε με τη σοβαρότητα που επιβάλλει η φύση του. Όταν ένα παιδί βρίσκεται εκτός της δομής που έχει την ευθύνη φροντίδας και προστασίας του, αυτό από μόνο του εγείρει σοβαρά ερωτήματα, ανεξάρτητα από τις επιμέρους συνθήκες.

Το Γραφείο έχει ζητήσει και εξετάζει όλα τα σχετικά στοιχεία από τις αρμόδιες υπηρεσίες: Τις διαδικασίες που εφαρμόζονται στη συγκεκριμένη δομή, το χρονικό της διαχείρισης του παιδιού εκείνη τη μέρα, καθώς και τα πρωτόκολλα που ακολουθούνται σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Παράλληλα, αξιολογείται αν οι πρακτικές που εφαρμόστηκαν ήταν συμβατές με το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού και με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Θέλω να είμαι ξεκάθαρη σε κάτι: Ακόμη κι αν προβάλλονται επιχειρησιακές δυσκολίες, οι οποίες είναι δεδομένες και αναμφισβήτητες, η εικόνα ενός παιδιού να βρίσκεται αποκλεισμένο από τον χώρο διαμονής του είναι κάτι που μας προβληματίζει βαθιά. Τα παιδιά σε δομές φροντίδας δεν βρίσκονται εκεί από επιλογή· βρίσκονται εκεί γιατί το κράτος έχει αναλάβει την ευθύνη τους.

Σε αυτό το στάδιο, δεν θα ήταν σωστό να δημοσιοποιηθούν λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην ταυτοποίηση του παιδιού ή να επηρεάσουν τη διαδικασία εξέτασης. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι το περιστατικό δεν αντιμετωπίζεται ως μεμονωμένο στιγμιότυπο, αλλά ως αφορμή για να εξεταστούν συνολικότερα οι πρακτικές, τα πρωτόκολλα και τα όρια αντοχής του συστήματος φροντίδας.

Στόχος  δεν είναι να αποδοθούν ευθύνες για τις εντυπώσεις, αλλά να διαπιστωθεί αν υπήρξαν κενά και — κυρίως — να διασφαλιστεί ότι κανένα παιδί δεν θα βρεθεί ξανά σε ανάλογη θέση.

-Με αφορμή αυτό το περιστατικό, συχνά γίνεται μεγάλη συζήτηση για τις δομές του κράτους στις οποίες φιλοξενούνται παιδιά. Ποια είναι η θέση σας και οι ενέργειές σας;

-Ως Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού, βλέπω τη λειτουργία των κρατικών δομών όχι ως απλή διοικητική πράξη, αλλά ως άμεση επίπτωση στα δικαιώματα, την ασφάλεια και την αξιοπρέπεια των παιδιών. Η αποστολή μας είναι να διασφαλίζουμε ότι οι πολιτικές και οι πρακτικές που εφαρμόζονται μέσα σε αυτές τις δομές ανταποκρίνονται σε όσα προβλέπει η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού και πώς αυτά εφαρμόζονται στην πράξη.

Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό, επισκέφθηκα τη δομή για να διαπιστώσω άμεσα τι συνέβη, ζήτησα πλήρη και επίσημη έκθεση από τις αρμόδιες υπηρεσίες και εντοπίσαμε στοιχεία που δείχνουν περιθώρια βελτίωσης στα υφιστάμενα πρωτόκολλα, ώστε να αποκλείονται παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον.

Για εμάς, κάθε παιδί υπό φροντίδα πρέπει να αισθάνεται ασφαλές και να έχει πρόσβαση σε ένα περιβάλλον που σέβεται πλήρως τα δικαιώματά του. Η δουλειά μας δεν σταματά στην καταγραφή των περιστατικών — στοχεύουμε στη συστηματική παρακολούθηση, στην ενίσχυση των διαδικασιών και στην προώθηση αλλαγών που θα έχουν απτό και μετρήσιμο αντίκτυπο στην καθημερινή ζωή των παιδιών.

Υπενθυμίζουμε πως ο ρόλος των δομών δεν είναι να «φιλοξενούν» αλλά να προστατεύουν και να ενδυναμώνουν.

Η αποστολή του Γραφείου περιλαμβάνει την παρακολούθηση πρακτικών και πολιτικών που εφαρμόζονται σε παιδιά υπό φροντίδα, προκειμένου να διαπιστωθεί αν διασφαλίζονται τα δικαιώματά τους

Με αφορμή το συγκεκριμένο περιστατικό αλλά και συνολικότερα, οι ενέργειες που προωθώ κινούνται σε τρία επίπεδα:

Α. Άμεση εποπτεία και διερεύνηση πρακτικών

Ζητώ στοιχεία/εξηγήσεις από τις αρμόδιες υπηρεσίες για τα πρωτόκολλα λειτουργίας, τη διαχείριση κινδύνου και τον τρόπο που εφαρμόζονται στην πράξη.

Ελέγχω αν οι διαδικασίες είναι παιδοκεντρικές και αν αποτρέπουν “γκρίζες ζώνες” που αφήνουν ένα παιδί εκτεθειμένο.

Β. Ενίσχυση μηχανισμών παραπόνων και προστασίας μέσα στις δομές

Επιδιώκω να υπάρχουν καθαροί χρόνοι ανταπόκρισης, παρακολούθηση κάθε υπόθεσης μέχρι την έκβαση, και διαφάνεια ως προς το “τι έγινε μετά”.

Ενισχύω την προσβασιμότητα των παιδιών στους διαθέσιμους διαύλους επικοινωνίας/στήριξης.

Γ. Μεταρρύθμιση με μετρήσιμους στόχους

Θέτω ως προτεραιότητα την αναβάθμιση προτύπων ποιότητας (στελέχωση, εκπαίδευση, επιτήρηση, safeguarding) και την αξιολόγηση με δείκτες.

Προωθώ συνεργασίες/εισηγήσεις ώστε οι αποφάσεις να βασίζονται σε τεκμήρια και να οδηγούν σε δομικές αλλαγές—γιατί χωρίς “δομικές αλλαγές” τα δικαιώματα μένουν ευχές.

Έχει ήδη πραγματοποιηθεί συνάντηση με τις ΥΚΕ. Μια συνάντηση ουσιαστική, για να οδηγηθούμε σε πραγματικές και επί της ουσίας λύσεις. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρθηκε στη συνάντηση από τη Διευθύντρια των ΥΚΕ, με το οποίο συμφωνώ απολύτως,  λύσεις επί του πεδίου.

Ο εφιάλτης της σεξουαλικής κακοποίησης: Να σπάσει η σιωπή παιδιών με ασφάλεια

– Σεξουαλική κακοποίηση παιδιών: Οι αριθμοί σοκάρουν και καταδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος αυτού. Πώς αξιολογείτε τους μηχανισμούς που υπάρχουν για την αντιμετώπιση του;

-Οι αριθμοί πράγματι σοκάρουν και δεν μας επιτρέπουν κανέναν εφησυχασμό. Τα περιστατικά σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών που καταγράφονται κάθε χρόνο δείχνουν ότι δεν μιλάμε για μεμονωμένες εξαιρέσεις, αλλά για ένα βαθιά ριζωμένο και σύνθετο πρόβλημα, μεγάλο μέρος του οποίου παραμένει ακόμη αόρατο.

Σε επίπεδο μηχανισμών, η Κύπρος διαθέτει ένα σημαντικό νομικό και θεσμικό πλαίσιο. Υπάρχει νομοθεσία, υπάρχει υποχρέωση αναφοράς, υπάρχουν εξειδικευμένες μονάδες διερεύνησης. Αυτό όμως που δείχνει η εμπειρία μας —και αυτό που ανέδειξε και η εκστρατεία του Γραφείου— είναι ότι η ύπαρξη μηχανισμών δεν ταυτίζεται πάντα με την αποτελεσματική λειτουργία τους στην πράξη.

Οι βασικές αδυναμίες εντοπίζονται στην πρόληψη, στον έγκαιρο εντοπισμό και στη συνολική στήριξη των παιδιών μετά την αποκάλυψη. Πολλά παιδιά καθυστερούν ή φοβούνται να μιλήσουν, είτε γιατί δεν γνωρίζουν πού να απευθυνθούν, είτε γιατί δεν νιώθουν ότι θα προστατευθούν επαρκώς. Εκεί ακριβώς εστιάζουμε ως Γραφείο,  στο να σπάσει η σιωπή με ασφάλεια.

Η εκστρατεία μας ανέδειξε κάτι πολύ σαφές: Η αντιμετώπιση της σεξουαλικής κακοποίησης δεν μπορεί να περιορίζεται στη στιγμή της καταγγελίας και στη δικαστική διερεύνηση. Χρειάζεται συστηματική εκπαίδευση παιδιών, γονέων και επαγγελματιών, σαφείς και προσβάσιμοι μηχανισμοί αναφοράς και, κυρίως, σταθερή ψυχοκοινωνική υποστήριξη των παιδιών θυμάτων σε βάθος χρόνου.

Οι μηχανισμοί υπάρχουν, αλλά πρέπει να ενισχυθούν, να συντονιστούν καλύτερα και να λειτουργούν με επίκεντρο το παιδί και όχι τη διαδικασία. Γιατί το πραγματικό μέτρο επιτυχίας δεν είναι πόσες υποθέσεις φτάνουν στα δικαστήρια, αλλά πόσα παιδιά νιώθουν ασφαλή να μιλήσουν — και κυρίως πόσα καταφέρνουν να επουλώσουν το τραύμα τους.

Φεβρουάριο η πλήρωση θέσεων στο Γραφείο για να μπορεί να λειτουργεί

-Το Γραφείο σας είναι εδώ και καιρό υποστελεχωμένο. Πώς επηρεάζει η κατάσταση αυτή το έργο του; Γίνονται ενέργειες για ενίσχυση;

-Η υποστελέχωση επηρεάζει το έργο του Γραφείου σε δύο πολύ πρακτικά επίπεδα: Στον χρόνο ανταπόκρισης και στο βάθος διερεύνησης.

Όταν έχεις περιορισμένο επιστημονικό προσωπικό αλλά διαχειρίζεσαι μεγάλο όγκο υποθέσεων, αναγκαστικά η προσοχή σου μετακινείται προς τα επείγοντα και τα «σοβαρά» περιστατικά, και περιορίζεται ο χρόνος για προληπτική δουλειά, επιτόπιες παρεμβάσεις, συστηματική παρακολούθηση και αξιολόγηση πολιτικών. Αυτό δεν είναι δικαιολογία∙ είναι επιχειρησιακή πραγματικότητα που θέλει διόρθωση.

Σε σχέση με την προληπτική δράση και στη θεσμική επιρροή το Γραφείο Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού δεν πρέπει να λειτουργεί μόνο στο πλαίσιο “διαχείρισης παραπόνων”. Πρέπει να μπορεί να παράγει τεκμηρίωση, εισηγήσεις, εκπαιδεύσεις, παρακολούθηση εφαρμογής. Όταν η στελέχωση είναι ελλιπής, η προληπτική δουλειά γίνεται το πρώτο «θύμα», γιατί δεν έχει την ίδια χρονική πίεση με ένα περιστατικό που “καίει”.

Για να έχεις εικόνα μεγέθους: Έχει αναφερθεί δημόσια ότι το Γραφείο διαχειρίζεται περίπου 550 παράπονα ετησίως, ενώ μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού απορροφάται από μισθοδοσία, αφήνοντας περιορισμένο χώρο για δράσεις/έρευνες/νομική εκπροσώπηση κ.λπ.

Σε επίπεδο προσλήψεων/πλήρωσης θέσεων έχουν προκηρυχθεί θέσεις (έξι θέσεις κλίμακας Α8 και μία κλίμακας Α11). Έχει ολοκληρωθεί το πρώτο μέρος της διαδικασίας και από τις 2 Φεβρουαρίου 2026, θα πληρωθούν οι έξι θέσεις ώστε το Γραφείο να μπορεί να λειτουργεί και προληπτικά, όχι μόνο “πυροσβεστικά”.

Το μήνυμα είναι καθαρό: Η υποστελέχωση είναι παράγοντας που επηρεάζει άμεσα την προστασία δικαιωμάτων. Γι’ αυτό και η ενίσχυση προσωπικού δεν είναι απλώς αίτημα—είναι προϋπόθεση για να μπορεί το Γραφείο να ανταποκριθεί με ταχύτητα και συνέπεια.

«Τα 3Δ και οι βασικές αρχές της σύμβασης»

Η κ. Περικλέους επέλεξε να κλείσει τη συζήτηση μας απευθυνόμενη η ίδια στα παιδιά. Σημείωσε χαρακτηριστικά:

«Ως Επίτροπος Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού οφείλω να κλείσω με μια ξεκάθαρη θέση αρχής: Είμαι καθήκοντός στο πλάι των παιδιών. Είμαι ο θεσμικός τους προασπιστής και η φωνή τους απέναντι στην Πολιτεία.

Δεν «μιλώ για τα παιδιά» · μεταφέρω, με πλήρη συνείδηση ευθύνης, αυτά που τα ίδια βιώνουν, διατυπώνουν και διεκδικούν. Θέλω λοιπόν να τους στείλω ένα μήνυμα:

Παιδιά  σήμερα ξεκινάτε από τα «3Δ» και βάζετε σε κίνηση τις τέσσερις βασικές αρχές της σύμβασης των δικαιωμάτων του παιδιού.

Τη Δικαιοσύνη που διασφαλίζει τη μη διάκριση και το βέλτιστο συμφέρον του παιδιού (Άρθρα 2 και 3).

Το Δικαίωμα στην επιβίωση και την ανάπτυξη (άρθρο 6).

Και τη Δημοκρατία (άρθρο 12). Τη συμμετοχή, την ακρόαση και την ενδυνάμωση της φωνής του παιδιού.

Αν πραγματικά θέλουμε τα παιδιά να έχουν φωνή που ακούγεται και λαμβάνεται σοβαρά υπόψη, τότε οφείλουμε να οικοδομήσουμε τη συμμετοχή τους πάνω στα τρία Ε της Εμπλοκής:

Στην Ελευθερία, που σημαίνει γνώση, πρόσβαση στην πληροφόρηση και μη χειραγώγηση – γιατί “όποιος ελεύθερα λογάται, λογάται σωστά”.

Στην Ενδυνάμωση, δηλαδή την παροχή των δεξιοτήτων, των εργαλείων και των ευκαιριών που χρειάζονται για να συμμετέχουν ουσιαστικά.

Και στην Ευθύνη, που δεν αφορά τα παιδιά αλλά εμάς: Την υποχρέωσή μας, ως ενήλικες και ως Πολιτεία, να δημιουργούμε ασφαλή και συμπεριληπτικά περιβάλλοντα, όπου τα δικαιώματα όλων των παιδιών προστατεύονται και η φωνή τους μπορεί πραγματικά να ακουστεί».