Ο δημοσιογράφος Κωστής Κωνσταντίνου, από την πρώτη γραμμή των γεγονότων, παρακολουθεί, καταγράφει και αναλύει όλες τις εξελίξεις για το philenews
Σε λιγότερο από δύο μήνες, η εισβολή του ρωσικού καθεστώτος στην Ουκρανία η οποία, κατά τον Βλαντιμίρ Πούτιν, θα κρατούσε «τρεις μέρες» (sic) μέχρι να καταληφθεί ολόκληρη η χώρα, θα κλείσει τρία χρόνια. Οι αμέτρητες γελοιοποιήσεις τις οποίες υπέστη έκτοτε η Μόσχα έχουν καταρρακώσει την εικόνα μιας χώρας η οποία παρίστανε την υπερδύναμη αλλά ξεγυμνώθηκε και της οποίας το καθεστώς έχει αυτοεγκλωβιστεί σε μια διαδικασία συνεχούς φθοράς την οποία εκείνο προκάλεσε.
Σ΄ αυτή την αργόσυρτη διαλυτική διαδικασία τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι χειρότερο για τον Ρώσο δικτάτορα από τα όσα συνέβησαν αυτόν τον μήνα στη Συρία. Τόσο σε επίπεδο επικοινωνιακό όσο και σε επίπεδο ουσίας, εδώ της παρουσίας των Ρώσων στη Μεσόγειο. Η αεροπορική τους βάση στο Χμεϊμίμ και η ναυτική τους βάση στην Ταρτούς είναι οι μοναδικές που διαθέτουν στην Μεσόγειο και η Μόσχα αν και απέσυρε έμψυχο υλικό και εξοπλισμό αμέσως μετά την ανατροπή Άσαντ πασκίζει να τις κρατήσει γνωρίζοντας πως, ενδεχόμενή τους απώλεια θα πλήξει ανεπανόρθωτα το κύρος της.
Στη συγκεκριμένη στιγμή η Ρωσία φαίνεται πως είναι κοντά στο να πετύχει αυτόν τον στόχο της. Ο εξοπλισμός που απομάκρυνε από τη Συρία έχει μεταφερθεί στη ανατολική Λιβύη, την κατάσταση πραγμάτων στην οποία η Μόσχα στηρίζει εδώ και καιρό, προκαλώντας όμως την αντίδραση της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης η οποία προειδοποίησε τη Ρωσία ότι δεν θα ανεχθεί επέκταση της παρουσίας της στο λιβυκό έδαφος. Η Ρωσία σαφώς και προκρίνει λοιπόν την παραμονή στρατευμάτων και υλικού της στη Συρία παρά στην απρόβλεπτη Λιβύη.
Ευλόγως θα διερωτηθεί κανείς εδώ εάν η Συρία δεν είναι απρόβλεπτη. Η απάντηση σ’ αυτό, είναι πως αφενός μεν οι βάσεις βρίσκονται στις «περιοχές των Αλεβιτών» τις οποίες ελέγχουν οι της «νέας» Δαμασκού, αφετέρου δε – και κυρίως αυτό – η Μόσχα μπορεί να προσφέρει στη Δαμασκό αυτό που χρειάζεται και αυτό που έδωσε η ήδη στους Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν: τη διεθνή αναγνώριση. Και μάλιστα σε μια στιγμή που η Δύση δεν είναι καθόλου εύκολο να τους τη δώσει.
Το καθεστώς Πούτιν δικτατορικό και εκείνο δεν είναι υπόλογο σε κανέναν, ούτε καν στους πολίτες του που τους δυναστεύει και δεν φοβάται την εικόνα του διεθνώς λόγω της όποιας σύνδεσης με τους τζιχαντιστές της πρώην (;) Αλ Κάιντα ακόμα και εάν προβούν σε μαζικά εγκλήματα στο μέλλον, για δύο λόγους: πρώτον, διότι δεν έχει ούτως ή άλλως μια τέτοια εικόνα και ως εκ τούτου δεν δίστασε όχι μόνο να καλύψει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας από τον Άσαντ αλλά και να τα διαπράξει εκείνο για λογαριασμό του, ισοπεδώνοντας πόλεις των σουνιτών πριν καν ο κόσμος διαφύγει και δεύτερον, διότι ο έλεγχός του στους «χρήσιμους ηλίθιους» στη Δύση είναι απόλυτος η δε επίδρασή αυτών, δυστυχώς, στα ΜΜΕ καταλυτική. Κανείς τους δεν πρόκειται να ισχυριστεί οτιδήποτε, όταν όλοι κάλυψαν περίτεχνα με την αδιαφορία τους τα όσα αδιανόητα το καθεστώς διέπραττε.
Το ότι οι ίδιοι βλέπουν «γενοκτονία» στη Γάζα έχει να κάνει περισσότερο με τον τρόπο που αυτό το είδος εθελοτυφλεί αλλά και με την αντισημιτική μανία τους η οποία πλέον δεν μασκαρεύεται καν ως αντίθεση στο Ισραήλ. Εκδηλώνεται εναντίον των Εβραίων παγκοσμίως, είτε αυτοί συμφωνούν με το Ισραήλ είτε όχι.
Η στήριξη της Μόσχας στο νέο καθεστώς στη Συρία, θα το βοηθήσει να χαλαρώσει την εξάρτησή του από την Άγκυρα κάτι που διακαώς επιθυμεί αφού ποτέ δεν ήταν και σίγουρα δεν θέλει να γίνει proxy, εντολοδόχος δηλαδή της Τουρκίας, την ίδια ώρα όμως που με τίποτα δεν θα ήθελε να διαταράξει ούτε τις σχέσεις του με την Άγκυρα. Το νέο καθεστώς στη Δαμασκό προσπαθεί και πρέπει, εάν θέλει να επιβιώσει, να εξασφαλίσει όση περισσότερη αναγνώριση μπορεί. Αυτό μόνο με την Άγκυρα δεν μπορεί να γίνει, ούτε καν και με τη Ρωσία. Πρέπει να χτίσει προσεκτικές ισορροπίες, ειδικά με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ και σ’ αυτό η όποια προσέγγιση με τη Μόσχα θα είναι ένα πρώτο βήμα. Η Ρωσία δεν είναι σε θέση να προσδωκεί κάτι περισσότερο στο άμεσο μέλλον από την παραμονή των βάσεών της στη Συρία καθώς η όποια συμφωνία της «νέας» Δαμασκού με κάτι τέτοιο, είναι ήδη ένα μεγάλο και ίσως και παράτολμο ακόμα βήμα στα μάτια του μεγάλου συνόλου των Σύρων οι οποίοι δεν είναι εύκολο να ξεπεράσουν το μίσος τους για όσα υπέστησαν λόγω της Ρωσίας από τον Άσαντ και αντίστροφα. Αυτό που συζητά η Δαμασκός και η επιδιώκει η Μόσχα είναι μια βραχεία παράταση προς το παρόν της παρουσίας των ρωσικών βάσεων στο συριακό έδαφος.
Η Μόσχα σαφώς αποδυναμωμένη με μια οικονομία η οποία παραλύει μέρα με τη μέρα, πολλοί δε αναλυτές προβλέπουν ότι ενδέχεται να καταρρεύσει μέσα στο 2025, δεν έχει την πολυτέλεια αυτή τη στιγμή, ούτε και τη δυνατότητα να εξασφαλίσει κάτι περισσότερο προς την κατεύθυνση της διάσωσης της παρουσίας της στη Μεσόγειο, μέσα από την οποία παίζει διάφορα παιγνίδια στο βαθμό που μπορεί πλέον στη νότια Ευρώπη και τη βόρεια Αφρική.
Η δε είσοδος Τραμπ στο Λευκό Οίκο δεν είναι τόσο σωτήρια για τη Μόσχα όσο αφελώς σπεύδουν προβλέψουν κάποιοι σε σχέση με την Ουκρανία. Ο Τραμπ δεν θα δώσει το τέλος του πολέμου στον Πούτιν έτσι απλά. Θα το κάνει αφού βεβαιωθεί ότι τα σύνορα στην Ουκρανία θα επαναφερθούν τουλάχιστον εκεί που ήταν πριν τη ρωσική εισβολή και τίποτα λιγότερο, ούτε όμως και περισσότερο στη λογική της όποιας παραχώρησης στη Ρωσία. Από εκεί και πέρα θα αφήσει τη Μόσχα να καταρρέει σιγά – σιγά, ειδικά οικονομικά, ως μέρος της στρατηγικής του ενάντια στην Κίνα.
Με αυτά ως δεδομένο η παραμονή στη Συρία θα είναι κάτι σαν παυσίπονο σε κάποιον που αργοπεθαίνει. Για τους άλλους δεν είναι πολλά, για εκείνον όμως είναι σχεδόν τα πάντα στην κατάσταση που βρίσκεται.
