Στην Πελοπόννησο οι κάμερες φωτογράφησαν ένα εντυπωσιακό τσακάλι με λευκό τρίχωμα, με αποτέλεσμα να κεντρίσει το ενδιαφέρον ειδικών αλλά και φίλων της άγριας ζωής.
Τη φωτογραφία δημοσίευσε ο Σύλλογος Προστασίας και Περίθαλψης Άγριας Ζωής «ΑΝΙΜΑ», επισημαίνοντας ότι πρόκειται για εξαιρετικά σπάνιο δείγμα του είδους Canis aureus, το οποίο απαντάται φυσιολογικά με καστανό ή κιτρινωπό χρώμα.
Το ζώο παρουσιάζει φαινόμενο λευκισμού και όχι αλμπινισμού, όπως συχνά συγχέεται.
Ο λευκισμός οφείλεται σε μερική έλλειψη μελανίνης, της χρωστικής που καθορίζει το χρώμα στο τρίχωμα και στα φτερά. Έτσι, τα ζώα εμφανίζονται λευκά ή υπόλευκα, αλλά με κανονικά χρωματισμένα μάτια και ρύγχος. Αντίθετα, τα αλμπίνο άτομα δεν διαθέτουν καθόλου μελανίνη, με αποτέλεσμα να έχουν ροζ ή κόκκινα μάτια και ευαισθησία στο φως. Το τσακάλι της φωτογραφίας, όπως σημειώνουν οι ειδικοί, φαίνεται να ανήκει στην πρώτη κατηγορία.
Ο συνεργάτης της ΑΝΙΜΑ, Θεόδωρος Κομίνος ανέφερε ότι πριν από δύο χρόνια είχε εντοπιστεί άλλο ένα παρόμοιο ζώο στην Πελοπόννησο, αλλά σε διαφορετική περιοχή, γεγονός που δείχνει πως, αν και εξαιρετικά σπάνιο, το φαινόμενο δεν είναι μοναδικό.
Ο “φαντομάς” της ελληνικής υπαίθρου
Το αποκαλούν «φαντομά», επειδή αυτά τα τσακάλια είναι εξαιρετικά σπάνια και δύσκολα εντοπίζονται. Το εντυπωσιακό χρώμα τους τα κάνει πολύ ορατά στους ανθρώπους και δύσκολα εντοπίζονται. Το εντυπωσιακό χρώμα τους τα κάνει πολύ ορατά στους ανθρώπους και στους θηρευτές, με αποτέλεσμα να ζουν συνήθως λίγα χρόνια και να κινούνται νυχτερινά και διακριτικά. Έτσι, ελάχιστοι τα έχουν δει και ακόμη λιγότεροι τα έχουν φωτογραφίσει.
Η λέξη «φάντομ» χρησιμοποιείται μεταφορικά, όπως στα “phantom deer” ή “ghost fox”, για να δηλώσει ένα σχεδόν μυθικό ζώο που εμφανίζεται σποραδικά και εξαφανίζεται χωρίς ίχνος. Στην περίπτωση του ελληνικού τσακαλιού, το προσωνύμιο αποδίδει αυτό ακριβώς.
Το τσακάλι είναι ζώο παρεξηγημένο αλλά βαθιά ριζωμένο στο οικοσύστημα της Ελλάδας. Ανήκει στα πιο προσαρμοστικά είδη της βαλκανικής πανίδας και τα τελευταία χρόνια επανεμφανίζεται σε περιοχές όπου είχε σχεδόν εξαφανιστεί, όπως η Πελλοπόνησος, η Ήπειρος και η Μακεδονία.
Παρά τις πιέσεις από την απώλεια βιοτόπων, τις δηλητηριασμένες τροφές και τις συγκρούσεις με ανθρώπινες δραστηριότητες, το τσακάλι φαίνεται να επανακτά σταδιακά μέρος του χαμένου του χώρου.
Ο «λευκός επισκέπτης» της Πελοποννήσου, με τη σπάνια ομορφιά του, είναι ένα ζωντανό σύμβολο της ανθεκτικότητας της φύσης αλλά και της εύθραυστης ισορροπίας της. Εάν καταφέρει να επιβιώσει, θα συνεχίσει να περιπλανιέται στα δάση και τα φαράγγια της ελληνικής υπαίθρου, υπενθυμίζοντάς μας ότι η φύση εξακολουθεί να κρύβει μυστικά και θαύματα ακόμη και στον 21ο αιώνα.
