Ένα απίστευτο ταξίδι ζωής αγγίζει το τέλος του για τον Βρετανό εξερευνητή Καρλ Μπάσμπι, ο οποίος ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1998 με στόχο να συνδέσει τη Νότια Αμερική με τη βορειοανατολική Αγγλία – με τα πόδια ή κολυμπώντας.
Ύστερα από 27 χρόνια περιπετειών, κινδύνων και συνεχούς πορείας, ο 55χρονος σήμερα Μπάσμπι βρίσκεται στην Ουγγαρία, περίπου 145 χιλιόμετρα νότια της Βουδαπέστης, πλησιάζοντας το τέλος της διαδρομής που διήρκεσε σχεδόν τρεις δεκαετίες.
Την 1η Νοεμβρίου 1998, αυτός ο πρώην αλεξιπτωτιστής του βρετανικού στρατού ξεκίνησε από την Πούντα Αρένας, στη Χιλή – το νοτιότερο άκρο της αμερικανικής ηπείρου – την «Εκστρατεία Γολιάθ», με την φιλοδοξία να επιστρέψει σπίτι του, στην κοινότητα του Χαλ, στη βορειοανατολική Αγγλία… χωρίς να χρησιμοποιήσει κανένα μέσο μεταφοράς. Τα έκανε όλα με τα πόδια ή κολυμπώντας.
«Πλησιάζω στον στόχο», παραδέχτηκε χαμογελαστός. «Νομίζω ότι θα φτάσω στις γαλλικές ακτές, στη Μάγχη, τον Σεπτέμβριο του 2026, περίπου…», εκτίμησε.
«Γιατί ξεκίνησα όλο αυτό, πριν από είκοσι επτά χρόνια; Αυτή είναι πραγματικά η μεγάλη ερώτηση… Ήταν μια πρόκληση, αν πρέπει να το συνοψίσω. Μια πρόκληση που γεννήθηκε όταν ήμουν στον στρατό, μιλώντας συνεχώς για θεωρητικές αποστάσεις, για το πόσο μακριά θα μπορούσαμε να φτάσουμε», θυμάται ο 56χρονος, συνεχίζοντας:
« Σχεδίασα μια γραμμή σε έναν χάρτη, που περνούσε από το στενό του Μπέρινγκ και συνέδεε διάφορες ηπείρους, και ήταν εντυπωσιακό. Όταν όλοι άρχισαν να μου λένε ότι δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα να κάνω, είπα στον εαυτό μου πως ναι, μπορώ».
Διασχίζοντας την Κασπία Θάλασσα
Ο Μπάσμπι έμαθε ότι όλα αυτά τα χρόνια έχει κάνει μία διαδρομή που ξεπερνά τα 56.000 χιλιόμετρα. «Υποψιαζόμουν ότι θα ήταν περισσότερα από αυτά. Αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ όλες τις δυσκολίες που με περίμεναν. Οι απαγορεύσεις βίζας, η οικονομική κρίση, η πανδημία του Covid-19. Όλα όσα, τελικά, με επιβράδυναν», ανέφερε.
Ξεκινώντας με ενθουσιασμό και 500 δολάρια στην τσέπη, ο Μπάσμπι κατάφερε να επιβιώσει, βγάζοντας τα πέρα όπως μπορούσε, στη Λατινική Αμερική.
Οικονομικά, τα πράγματα θα μπορούσαν να δυσκολέψουν γρήγορα, αλλά μόλις έφτασε στις ΗΠΑ, η ιστορία του τράβηξε την προσοχή, ρίχνοντας τα φώτα πάνω του. «Είχα ήδη αρκετές ιστορίες να μοιραστώ», δικαιολογείται. «Οι άνθρωποι με έπαιρναν στα σοβαρά, εταιρείες ήταν έτοιμες να ξεκινήσουν μαζί μου.»
Από τότε ο τυχοδιώκτης μπόρεσε να στηριχθεί σε χορηγούς και στη συγγραφή ενός βιβλίου, για να προωθήσει το εγχείρημα ακόμα πιο μακριά. Αυτή η υποστήριξη, εκείνη της οικογένειάς του και η παρέα άλλων αθλητών που, περιστασιακά, διένυσαν ένα μέρος της διαδρομής στο πλευρό του, τον ωθεί να διευκρινίσει: «Η αποστολή Γολιάθ είναι μια συλλογική προσπάθεια…»
Τα γεωπολιτικά προβλήματα που συνάντησε
Σε κάθε περίπτωση, δεν ήταν μόνο μια σωματική προσπάθεια. Ο εξερευνητής δεν έπαψε να συναντά γεωπολιτικά εμπόδια. Η Ρωσία, συγκεκριμένα, του αρνήθηκε τη βίζα δύο φορές, αναγκάζοντάς τον μάλιστα, το 2013, να κάνει μια παράκαμψη σχεδόν 5.000 χιλιομέτρων για να διαμαρτυρηθεί (και να δικαιωθεί) στην ρωσική πρεσβεία στην Ουάσινγκτον.
Το 2018, ανησύχησε από την κινεζική αστυνομία προτού καταλήξει σε μια συμφωνία που του επέτρεψε να συνεχίσει το ταξίδι του. Το 2024, αυτή τη φορά αναγκάστηκε να διασχίσει κολυμπώντας την Κασπία Θάλασσα για να φτάσει από το Καζακστάν στο Αζερμπαϊτζάν, χωρίς να περάσει από τη Ρωσία ή το Ιράν, σε ένα πλαίσιο εντάσεων στη Μέση Ανατολή και με φόντο τον πόλεμο στην Ουκρανία. Θα χρειαστεί 31 ημέρες και 132 ώρες κολύμβησης για να ολοκληρώσει τα 288 χιλιόμετρα της διαδρομής, ξεκουραζόμενος σε πλοία υποστήριξης, όπως ανέφερε στο μικρόφωνο του βρετανικού ραδιοφώνου.
Ένα κατόρθωμα που ίσως χρειαστεί να επαναλάβει, με κάποιο τρόπο, του χρόνου, αν δεν του επιτραπεί να περάσει από τη σήραγγα της Μάγχης και πρέπει, αυτή τη φορά, να βουτήξει στα κρύα νερά του στενού του Πα-ντε-Καλέ, όπως έχει ήδη ανακοινώσει στο BBC.
Ευτυχώς, όμορφες ιστορίες και τοπία που κόβουν την ανάσα σημάδεψαν αυτά τα είκοσι επτά χρόνια της αποστολής. «Υπάρχουν πολλές καλές αναμνήσεις», επιβεβαιώνει ο Καρλ Μπάσμπι. «Τον πρώτο καιρό, στη Νότια Αμερική, ήμουν νέος, ήταν η αρχή της περιπέτειας και κοιτάζω εκείνη την εποχή με ιδιαίτερη τρυφερότητα. Επιπλέον, έχω κάνει πάρα πολλές απίστευτες συναντήσεις με την πάροδο των χρόνων. Επίσης, κάθε φορά που αντιμετωπίζετε κάτι πραγματικά δύσκολο και τα καταφέρνετε παρ’ όλα αυτά, είναι μια επιτυχία, μια πολύ σπουδαία στιγμή.»
Ο εξερευνητής θεωρεί τον εαυτό του επιπλέον αρκετά «τυχερό». «Μια μέρα, είναι αλήθεια, στην έρημο της Παταγονίας, κάρφωσα ένα μαχαίρι στον καρπό μου και αιμορράγησα πολύ, ήταν ίσως ο τραυματισμός που θα μπορούσε να είναι ο πιο επικίνδυνος για τη ζωή μου», παραδέχεται. «Αλλά ήταν τόσο παλιά…»
Τι θα κάνει μόλις ολοκληρώσει την αποστολή του
Λαμβάνοντας υπόψη όλες αυτές τις περιπέτειες, η παραμονή του στην Ουγγαρία του φαίνεται προς το παρόν αρκετά «ήρεμη». Αυτό του επιτρέπει να σκεφτεί τους επόμενους μήνες, όταν τελικά θα έχει φτάσει στον στόχο που έχει θέσει. «Δεν θα ξεκινήσω άλλη αποστολή σαν κι αυτή, ήταν πραγματικά η περιπέτεια μιας ζωής», ομολογεί. «Αλλά έχω άλλα πάθη, άλλα ενδιαφέροντα: την επιστήμη, την εκπαίδευση, τη δέσμευση προς τις νέες γενιές. Νομίζω ότι θα στραφώ προς αυτά. Ναι, αυτό είναι πιθανότατα αυτό στο οποίο θα αφιερώσω το υπόλοιπο της ζωής μου, μόλις επιστρέψω στο σπίτι.»
