Πρόεδρος παρών

Χρειαζόμαστε έναν Πρόεδρο παράδειγμα που θα μας γεμίζει περηφάνια με τη συνεχή του προσήλωση στην πρόοδο της πατρίδας μας

Προσπαθώντας «να ζωγραφίσω» το πορτρέτο του υποδειγματικού προέδρου σκέφτομαι έναν ηγέτη ο οποίος λαμβάνει τολμηρές αποφάσεις μακριά από μικροπολιτικές παρεμβάσεις, που μπορεί να δυσαρεστήσει μικρές ομάδες και τα ίδια συμφέροντά τους προς όφελος του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, που δεν παρασύρεται από τη διαβρωτική επίδραση της εξουσίας.

Για να εκσυγχρονιστεί ένα κράτος χρειάζονται τομές. Επιβάλλεται ο αποχαιρετισμός με το παλιό, που όσο οικείο κι αν είναι, οφείλεις να το αποχωριστείς για να συμπορευτείς με τον κόσμο που ήδη προχώρησε. Η αλλαγή νοοτροπιών που αφήνουν τη χώρα μας δέσμια στο παρελθόν και στη στασιμότητα πρέπει να ξεκινήσει από την κορυφή. Ο ηγέτης, η ηγεσία, πρέπει να λειτουργεί ως παράδειγμα.

Εκπροσωπώντας το πρώτο δημόσιο πανεπιστημιακό ίδρυμα, το Πανεπιστήμιο Κύπρου, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στο θάρρος που χρειάζεται για την υλοποίηση σημαντικών μεταρρυθμίσεων που αφορούν την ίδρυση και λειτουργία πανεπιστημιακών κλινικών και τη δυνατότητα προσφοράς προπτυχιακών ξενόγλωσσων προγραμμάτων. Χρειάζεται η συνεισφορά των πανεπιστημιακών γιατρών στα δημόσια νοσηλευτήρια διευθύνοντας τις κλινικές τους. Χρειάζεται η αλληλεπίδρασή τους με το ιατρικό προσωπικό και τους ασθενείς, χρειάζεται η εντονότερη παρουσία των φοιτητριών/των της Ιατρικής στα νοσοκομεία. Κι ενώ τα πολλαπλά αμφίδρομα οφέλη που θα προκύψουν από τη λειτουργία των πανεπιστημιακών κλινικών είναι πασιφανή, απουσιάζει το πολιτικό σθένος για να γίνουν τα αναγκαία βήματα προς τα εμπρός. Το πρόβλημα στη χώρα μας είναι ότι η ισχύς των λίγων, υπό το μανδύα υπεράσπισης «δικαιωμάτων», βλάπτει εντέλει συνολικά την κοινωνία και την εγκλωβίζει στην απραξία. Ειδικά με τη λειτουργία του ΓΕΣΥ είναι αδιανόητο το ότι ακόμα δεν προχώρησε η τόσο σημαντική αυτή μεταρρύθμιση.

Χρειαζόμαστε επίσης συγκλίσεις για να προσφέρουμε ξενόγλωσσα προπτυχιακά προγράμματα. Όντως το θέμα βρίσκεται στη Βουλή για συζήτηση, ωστόσο χρειάζεται να δούμε μία πρωτοφανή πολιτική πυγμή για ζητήματα που θα επηρεάσουν το μέλλον της χώρας. Επίσης δεν μπορεί η δημόσια ανώτατη εκπαίδευση να συναντά τροχοπέδη τα ιδιωτικά συμφέροντα. Θεωρώ ότι τόσο τα δημόσια πανεπιστήμια όσο και τα ιδιωτικά μπορούν να συνυπάρχουν και να αναπτυχθούν.

Σκιαγραφώντας το προεδρικό πορτρέτο θα ήθελα επίσης να δω στην πράξη ένα αληθινά συμπεριληπτικό υπουργικό συμβούλιο. Ένα Υπουργικό αντιπροσωπευτικό για όλα τα φύλα, που να μπορεί να εκφράσει τις ανησυχίες και τις προσδοκίες ολόκληρης της χώρας. Ένα πολυμορφικό υπουργικό πιστεύω θα βοηθήσει σημαντικά στην εφαρμογή δικαιότερων πολιτικών και θα διακρίνεται από σφαιρική ενσυναίσθηση στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει κάθε πολίτης ξεχωριστά.

Θα ήθελα επίσης να δω ένα Πρόεδρο πραγματικά παρών σε εκδηλώσεις και παρεμβάσεις, που δεν προβαίνει σε διακηρύξεις απλά για να ευχαριστήσει τις/ους ακροάτριες/τές αλλά σε ομιλίες με περιεχόμενο, με επίδραση, με μηνύματα που τα βλέπεις να μετουσιώνονται σε πράξεις∙ έναν πρόεδρο που κατανοεί τις προσδοκίες του ακροατηρίου και με ειλικρίνεια ενημερώνει πώς και τι μπορεί να υλοποιηθεί, αλλά επίσης διαφωτίζει για τους περιορισμούς, τις δυνατότητες και τις υπερβάσεις που μπορούν να γίνουν. Αυτό ζητούμε από το νέο πρόεδρο.

Σκεπτόμενος τον ιδανικό πρόεδρο συλλογίζομαι έναν ειλικρινή, έντιμο ηγέτη, που αναγνωρίζει πότε η «δεξαμενή» ενέργειάς του είναι γεμάτη (το πρόσφατο παράδειγμα της Τζασίντα Άρντερν δείχνει το δρόμο), πότε χρειάζεται ενίσχυση κι από ποιες/ους μπορεί να τη ζητήσει, έναν ηγέτη που ακούει όχι μόνο το στενό περιγυρό του, αλλά αφουγκράζεται της ανησυχίες όλων∙ σκέφτομαι ακόμα έναν ηγέτη με ορίζοντά του το μέλλον της χώρας και όχι την επόμενη εκλογική μάχη, γιατί μόνο αυτός ο πρόεδρος θα μπορέσει να κάνει τις θυσίες και τις υπερβάσεις που χρειάζονται για να αλλάξει η κοινωνία μας προς το καλύτερο. Δεν είναι εύκολη η απαγκίστρωση από τις κατεστημένες εξαρτήσεις, από την άνεση με την οποία ο/η Κύπριος/ια μπορεί να ζητά εξυπηρετήσεις, πρέπει όμως να παιδευτεί σ΄ αυτό και για αυτό το σκοπό απαιτείται αντίσταση πρώτα από τους ίδιους τους εκλεγμένους/ες εκπροσώπους μας.

Τελικά, χρειαζόμαστε έναν Πρόεδρο παράδειγμα που θα μας γεμίζει περηφάνια με τη συνεχή του προσήλωση στην πρόοδο της πατρίδας μας, με τη σταθερότητά του σε θέσεις αρχών παρά τις όποιες πιέσεις, που θα θέλει η θητεία και η προσφορά του να είναι παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές, που γι’ αυτόν η πολιτική δεν είναι επάγγελμα και που γνωρίζει πότε έφθασε η ώρα να αποχωρήσει και να αφήσει χώρο για την επόμενη και τον επόμενο που θα έχουν κάτι περισσότερα να δώσουν.

Τάσος Χριστοφίδης – Πρύτανης Πανεπιστημίου Κύπρου