Του Jonathan Bernstein

Ο συμβιβασμός στον οποίο κατέληξαν ο Τζο Μπάιντεν και ο Κέβιν ΜακΚάρθι το σαββατοκύριακο προκειμένου να αυξήσουν το ανώτατο όριο του δημόσιου χρέους των ΗΠΑ λογικά θα ενισχύσει την πολιτική θέση και των δύο ηγετών, ιδιαίτερα εκείνη του ΜακΚάρθι, του οποίου η πολιτική δεινότητα και η εξουσία ως προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων (κάτω σώμα του Κογκρέσου των ΗΠΑ) έχουν αμφισβητηθεί πολύ από τότε που εξελέγη στη τρίτη τη τάξει πολιτειακή θέση της χώρας νωρίτερα μέσα στη χρονιά.

Το πιο σημαντικό απότοκο της συμφωνίας – υποθέτοντας ότι το Κογκρέσο θα καταφέρει να εγκρίνει το σχετικό νομοσχέδιο – είναι ότι θα αποφευχθεί μια καταστροφική χρεοκοπία του ομοσπονδιακού κράτους των ΗΠΑ. Θα υπάρξουν επίσης αλλαγές πολιτικής, συμπεριλαμβανομένου ενός ανώτατου ορίου στις κρατικές δαπάνες και νέων απαιτήσεων εργασίας για ορισμένους αποδέκτες κρατικής βοήθειας, αλλαγές των οποίων οι επιπτώσεις θα είναι σημαντικές.

Ηγεσία…

Οι πολιτικές προεκτάσεις, ωστόσο, είναι σημαντικές. Πιο συγκεκριμένα, ο ΜακΚάρθι θα έχει αποδείξει ότι μπορεί να διαπραγματευτεί για λογαριασμό του κόμματός του. Θα έχει αποδείξει στην κοινοβουλευτική ομάδα των Ρεπουμπλικανών ότι είναι πρόθυμος να σηκώσει το κύριο βάρος των επικρίσεων, ένα σημαντικό μέρος της δουλειάς ενός κομματικού ηγέτη στο Κογκρέσο. Θα βοηθηθεί έτσι κι αλλιώς στην τελική ψηφοφορία για τον συμβιβασμό, αφού βρήκε την υποστήριξη τον περασμένο μήνα για να περάσει ένα νομοσχέδιο αποκλειστικά Ρεπουμπλικανικό, με βάση το οποίο ξεκίνησε τη διαπραγμάτευση με τον Μπάιντεν. Κάθε φορά που οι κομματικοί ηγέτες αποδεικνύουν ότι μπορούν να συγκεντρώσουν ψήφους και να περάσουν ό,τι θέλουν, καθιστούν ταυτόχρονα πιο πιθανό να κερδίσουν μελλοντικές ψηφοφορίες.

Λίγοι παρατηρητές (και σίγουρα όχι ο υποφαινόμενος!) πίστευαν ότι ο ΜακΚάρθι θα μπορούσε να πλοηγηθεί με δεξιοτεχνία μέσα στη δυσλειτουργική ομάδα των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή των Αντιπροσώπων. Εάν μπορέσει να περάσει αυτή τη συμφωνία από το σώμα και να επιβιώσει, θα είναι δίκαιο να πει κανείς ότι ξεπέρασε τις προσδοκίες.

…και ισχυρή Προεδρία

Όσον αφορά τον Μπάιντεν, θα ωφεληθεί πρωτίστως από την αποφυγή όχι μόνο των συνεπειών μιας χρεοκοπίας, η απειλή της οποίας έχει πλέον απωθηθεί με ασφάλεια μέχρι και μετά τις προεδρικές εκλογές του 2024, αλλά και της πιθανότητας διακοπής της λειτουργίας του ομοσπονδιακού κράτους. Θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν κομματικές διαμάχες στο Κογκρέσο, ωστόσο η συμφωνία λογικά θα μειώσει δραματικά το πόσο θα τις παρατηρεί ο μέσος ψηφοφόρος. Γενικά, άλλωστε, στους ψηφοφόρους δεν αρέσουν οι κομματικοί καυγάδες.

Όσον αφορά τη φήμη του Μπάιντεν στην πρωτεύουσα Ουάσινγκτον, ολοκλήρωσε περίπου την ίδια συμφωνία στην οποία θα είχε καταλήξει όταν θα διαπραγματευόταν ένα νέο πακέτο δαπανών αυτό το φθινόπωρο – ένα πακέτο το οποίο αντανακλά τον διχασμό μεταξύ Λευκού Οίκου (Δημοκρατικοί) και Κογκρέσου (έλεγχος των Ρεπουμπλικανών στη Βουλή), ωστόσο δεν αποτελεί πληρωμή σημαντικών λύτρων για την αύξηση του ανώτατου ορίου του χρέους.

Αυτό θα ενισχύσει την ήδη καθιερωμένη αντίληψη ότι ο Μπάιντεν είναι ένας σταθερός παράγοντας εκπόνησης συμφωνιών, με μια επαγγελματική ομάδα στον Λευκό Οίκο. Αυτό φάνηκε κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης για το όριο του χρέους, όταν οι Δημοκρατικοί του Κογκρέσου φάνηκαν ικανοποιημένοι από το να αφήνουν τον Λευκό Οίκο να διαπραγματευτεί εκ μέρους τους. Μερικά από τα πιο “ριζοσπαστικά” μέλη των Δημοκρατικών στο Κογκρέσο θα αντιταχθούν στη συμφωνία, ωστόσο πιθανότατα θα κατηγορήσουν τον ΜακΚάρθι  και τους Ρεπουμπλικανούς για μέτρα που δεν τους αρέσουν – και όχι τόσο τον Μπάιντεν επειδή δεν ήταν αρκετά σκληρός.

Θα υπάρξουν επίσης άνθρωποι που θα επικρίνουν τον Μπάιντεν επειδή διαπραγματεύτηκε το ανώτατο όριο του χρέους, αφότου είχε δηλώσει ότι δε θα το έπραττε. Αυτή η κριτική δεν είναι πιθανό να έχει απήχηση στους μυημένους της Ουάσιγκτον, οι οποίοι ανέμεναν έτσι κι αλλιώς ότι ο Μπάιντεν θα διαπραγματευόταν. Ωστόσο, ο ΜακΚάρθι θα τείνει να εκμεταλλευτεί την ιδέα, γιατί τον κάνει να μοιάζει σαν να κέρδισε εξαναγκάζοντας τον Μπάιντεν να καθίσει στο τραπέζι.

Τίποτε δεν χαρίζεται

Όπως παρατήρησε κάποτε ο επιδραστικός πολιτικός επιστήμονας Richard Neustadt, το μεγαλύτερο μέρος της προεδρικής επιρροής στις ΗΠΑ κερδίζεται και δεν έρχεται αυτόματα μαζί με τη θέση του αρχηγού του κράτους. Ο Μπάιντεν προστάτευσε τις πολιτικές προτεραιότητες των Δημοκρατικών, κάνοντας μια συμφωνία μέσω της οποίας αποφεύχθηκε μια καταστροφή και επιλέγοντας συμβιβασμούς οι οποίοι προκάλεσαν σχετικά μικρή ζημιά από την άποψη της προοπτικής της φιλελεύθερης ατζέντας.

Με αυτόν τον τρόπο, διεύρυνε τη φήμη του ως διαπραγματευτή και ως προσεκτικού μελετητή εκείνων που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία για τον πολιτικό συνασπισμό που αποτελεί το Δημοκρατικό Κόμμα. Αναμείνατε λοιπόν από τους Δημοκρατικούς να συνεχίσουν να εμπιστεύονται τον Μπάιντεν προκειμένου να ενεργεί προς το συμφέρον τους, γεγονός που καθιστά πιο πιθανό να υποστηρίζουν τους υποψηφίους τους οποίους θα στηρίζει ο ίδιος προσωπικά, να του επιτρέπουν να διαπραγματεύεται εκ μέρους τους και να αποδέχονται την εκ μέρους του πλαισίωση των πολιτικών ζητημάτων.

Η ικανότητα του Μπάιντεν να καταλήξει σε μια συμφωνία σημαίνει, για παράδειγμα, ότι οι Δημοκρατικοί θα συνεχίσουν να υποστηρίζουν τα αιτήματα του Λευκού Οίκου για πρόσθετη βοήθεια προς την Ουκρανία. Οι επαγγελματίες της πολιτικής, από γραφειοκράτες και κυβερνήτες μέχρι ηγέτες ομάδων συμφερόντων και αξιωματούχους λήψης αποφάσεων εκτός των ΗΠΑ, θα εντυπωσιαστούν περαιτέρω με τις ικανότητες του Μπάιντεν και την δυνατότητά του να ξεπερνά τις δύσκολες καταστάσεις, ακόμη κι αν τα πράγματα φαίνονται ζοφερά κατά την πορεία προς τα εκεί.

Όλα αυτά εάν βέβαια η συμφωνία περάσει και η χρεοκοπία αποφευχθεί.

Bloomberg opinion