Τη δεκαετία του ’90 έζησα, για ένα φεγγάρι, στο Λονδίνο. Μου την έσπαγε ο μουντός σας καιρός, αλλά υποθέτω είναι ένα κομμάτι του παζλ από την καρτ ποστάλ της βρετανικής πρωτεύουσας με το οποίο συμβιβάζεται κανείς. Ανάμεσα στην πρωινή βόλτα και τη μυρωδιά της υγρασίας του πάρκου, το χάζεμα στα μουσεία που έμοιαζε να κρατούσε για πάντα και το –ναι, δεν ντρέπομαι να το πω– απογευματινό τσάι, δεν ήταν ασφαλώς όλα ρόδινα. Από τον αναμαλλιασμένο μπεκρή που έβριζε και έφτυνε στα μούτρα μου μεσ’ στο νυχτερινό τρένο κρατώντας σουγιά, έως τους πέντε οπαδούς της Τότεναμ που αποφάσισαν να ουρήσουν στη μέση του Seven Sisters Road κι όταν τους κοίταξα στραβά άρχισαν να με κυνηγούν, όχι με τις καλύτερες προθέσεις αντιλαμβάνεστε (όσοι με γνωρίζουν ξέρουν ότι δεν θα είχα καμία ελπίδα), η καθημερινότητα στο Λονδίνο δεν ήταν ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Μπάρι Μάνιλοου στο χιτάκι του, «London» (look it up). Κάμποσα χρόνια μετά, ως δημοσιογράφος πια, που ασχολείται και με διεθνή θέματα, όποτε πετάγεται μπροστά μου το Λονδίνο, αγαπητοί Εγγλέζοι, δεν το προσπερνώ εύκολα. Ένα κομμάτι μου παραμένει στην πόλη σας. Το έγκλημα στην πρωτεύουσα της πάλαι ποτέ βρετανικής αυτοκρατορίας φαίνεται να έχει εκτοξευθεί στα ύψη. Κατ’ ακρίβεια, είναι ένα φαινόμενο που ακουμπάει ολόκληρη τη χώρα, όπως μαρτυρούν οι αριθμοί. Πρόσφατο δημοσίευμα της δικής σας «Telegraph», με τίτλο «Enough is enough», λέει χαρακτηριστικά ότι η μια έρευνα μετά την άλλη καταδεικνύουν ότι το έγκλημα έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Στο Λονδίνο, προσθέτει, την περασμένη χρονιά, οι ανθρωποκτονίες έσπασαν ρεκόρ δεκαετίας. Μέσα σε διάστημα μόλις δώδεκα μηνών σημειώθηκαν 43.516 μαχαιρώματα, αύξηση ύψους 80% σε σχέση με το 2014. Ανάμεσα σ’ αυτούς που έχασαν τη ζωή τους, μια γυναίκα οκτώ μηνών έγκυος που δέχτηκε επίθεση ενώ βρισκόταν στο υπνοδωμάτιό της. Μάταιες οι προσπάθειες να σωθεί το αγέννητο μωρό. Ένας 14χρονος που μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από συμμορία στο ανατολικό Λονδίνο. Ένας 18χρονος που βρέθηκε μαχαιρωμένος σε στενό στο Σάντερλαντ. Άλλος 18χρονος, ο τρίτος έφηβος που έπεσε νεκρός από μαχαίρι μέσα σε λίγες μέρες στο Μπέρμινχαμ. And the list goes on. Είναι γι’ αυτό που με ξενίζει η εμμονή με το #BoycottCyprus και η ταμπέλα της Κύπρου ως «μη ασφαλής προορισμός». Ναι, ένα κορίτσι έζησε μια βάρβαρη εμπειρία. Δεν ξέρω ακριβώς πώς εκτυλίχθησαν τα γεγονότα, το πιο πιθανό να μην μάθουμε ποτέ όλη την αλήθεια. Ούτε θέλω να αμφισβητήσω τα όσα μαρτυρεί στα μίντια για τη φυλάκισή της, παρ’ όλο που οι περιγραφές ξεπερνούν ακόμα κι αυτό το «Εξπρές του Μεσονυχτίου». Υπενθυμίζω ότι εμείς πρώτοι, οι δημοσιογράφοι εδώ και χιλιάδες πολίτες, καυτηριάσαμε το σύστημα για τον απαράδεκτο και τριτοκοσμικό τρόπο που χειρίστηκε το όλο ζήτημα. Το να σας παροτρύνει να «μείνετε μακριά από την Κύπρο» είναι κατανοητό. Δεν τράβηξε και λίγα. Το να το υιοθετείτε, αν το υιοθετήσετε, είναι άλλη ιστορία. Και δεν τα αναφέρω αυτά για να σας παρακαλέσω να ‘ρθείτε, ούτε για να τσακωθούμε, αν και ο μακαρίτης ο Σκοτσέζος ο παππούς μου μπορεί να το έβλεπε αλλιώς. Ωστόσο, with all due respect, μια χώρα όπου το έγκλημα είναι απείρως λιγότερο από το δικό σας, είναι κομματάκι άδικο να διασύρεται στο σύνολό της. Και δεν έχω αναφέρει καν τα τρομοκρατικά χτυπήματα, την κατοχή της Κύπρου από την αυτοκρατορία, ή τα αλισβερίσια με τους Τούρκους, όπως μαρτυρούν έγγραφα, το 1974. In bed with the enemy, όπως θα λέγατε κι εσείς.
Φιλελεύθερα, 9/2/2020.
