Νάσια Διονυσίου: Το να γράφω με βοηθά να κατανοώ

«Η γραφή είναι μια διεργασία ολοκληρωτική, που δεν απαιτεί απλώς μοναξιά, συγκέντρωση και μόχθο, αλλά απορροφά όλο τον εαυτό σου».

– Βραβευτήκατε πριν µερικές µέρες στα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας. Τι σηµαίνει ένα βραβείο για ένα συγγραφέα; Είναι μια στιγμή πλήρωσης. Μια στιγμή που νιώθεις πως αυτό που έχεις γράψει υπερβαίνει όχι μόνο το πρωτογενές υλικό του, αλλά κι εσένα την ίδια, αφού μπόρεσε να συναντηθεί και να συνομιλήσει με τις αλήθειες άλλων ανθρώπων.

– Το σημείο εκκίνησης για τη συγγραφή της συλλογής διηγημάτων «Περιττή Ομορφιά» ήταν κάποιο συγκεκριμένο συμβάν; Το να γράφω με βοηθά να κατανοώ. Τα διηγήματα γράφτηκαν κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που είχα ανάγκη να τακτοποιήσω μια πραγματικότητα –εσωτερική πιο πολύ, μα κι εξωτερική– που μου φαινόταν χαοτική. Μέσα από αυτό το χάος, κατόρθωσα να αναδεύσω μνήμες, φωνές, αισθήσεις, αγωνίες, καθηλώσεις, προσδοκίες, να τις (ανα)καταλάβω, να τις «ονοματίσω».

– Απ’ τα διηγήματα που συμπεριλάβατε στο βιβλίο, ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο και γιατί; Θα έλεγα το πρώτο διήγημα, με τίτλο «Στο φως». Περιγράφει τη στιγμή που η πρωτόπλαστη Εύα αποκτά συνείδηση της ύπαρξής της –εγώ ο σεισμός, εγώ η λάβα, εγώ η πράσινη χλόη– κι εγκαταλείπει τον κήπο της Εδέμ για να εισέλθει στη ζωή, εκεί που την περιμένει το χαλάζι και τα ουρλιαχτά των λύκων. Με διακατέχει κι εμένα ο ίδιος συγκλονισμός μπροστά στην ομορφιά του εαυτού και του κόσμου, μπροστά στην οδύνη του.

– Είναι εύκολο το να φτιάξεις ένα βιβλίο; Καθόλου. Η δημιουργία ενός βιβλίου ξεκινά πολύ πριν από τη γραφή του –όταν κάποιος διαβάζει και μαθητεύει στη λογοτεχνία, όταν παρατηρεί, όταν συλλέγει σκηνές, εικόνες, συναισθήματα– και συνεχίζεται πολύ μετά την πρώτη γραφή – με την επιμέλεια, την εκτύπωση, την προώθηση. Αλλά και η ίδια η γραφή είναι μια διεργασία ολοκληρωτική, που δεν απαιτεί απλώς μοναξιά, συγκέντρωση και μόχθο, αλλά απορροφά όλο τον εαυτό σου, τόσο που αισθάνεσαι πως αδειάζεις, κι ας πληθαίνεις εν τέλει μέσα στο τελικό αποτέλεσμα.

– Είναι η συγγραφή μια αποτύπωση στιγμών που δεν θέλουμε να ξεχάσουμε; Θα έλεγα πως είναι η αποτύπωση στιγμών που μας προκαλούν να τις διερευνήσουμε. Είναι το να θρυμματίζεις την επιφάνεια των πραγμάτων αποζητώντας να διεισδύσεις στο βάθος τους, να φτάσεις στη ρίζα, ίσως και λίγο πιο κοντά στον εαυτό σου, κι ας ξέρεις πως η αλήθεια διαρκώς μας διαφεύγει και πως τίποτε δεν είναι απλό.

– Ποια βιβλία διαβάσατε το τελευταίο διάστημα και σας άρεσαν; Το μυθιστόρημα της Τζέννυ Έρπενμπεκ, «Η συντέλεια του κόσμου» (εκδ. Καστανιώτη) και τα «Διηγήματα» του Ρέιμοντ Κάρβερ (εκδ. Μεταίχμιο), που τα διαβάζω εδώ κι ένα περίπου χρόνο, γιατί μου χρειάζονται μεγάλες ανάσες στο ενδιάμεσο.