Εύα Μ. Μαθιουδάκη: Μου αρέσει να γράφω μέσα στην πολυκοσμία

 

– «Αυτός ο Ένας, ο Αρίστος» είναι το πρώτο σας βιβλίο και τα «Μικρά Πείσματα» το δεύτερο. Είχατε το ίδιο άγχος με το πρώτο σχετικά με την αποδοχή του; Μα βέβαια, πάντα κρατάμε το καρδιοχτύπι της πρώτης φοράς, αναλογικά και με την «ψυχή» που έχουμε καταθέσει. Η αγωνία συνιστάται στο κατά πόσον θα αγαπηθούν από το ευρύτερο κοινό, θα λάβουν θέση σε ένα κομοδίνο, σε μια βιβλιοθήκη. Ξέρετε, ο Γάλλος συγγραφέας Christian Bobin λέει ότι τα βιβλία μας ζουν και κλειστά, πάλλονται, αναπνέουν στις βιβλιοθήκες μέχρι να βρεθεί ένα χέρι να τα ανοίξει και να χαρίσουν τη ζωή που κλείνουν μέσα τους. Πρόσφατα είχα τη χαρά να συμπεριληφθεί ένα από τα διηγήματα της συλλογής Μικρά Πείσματα σε βοήθημα της Γ΄ Λυκείου των Εκδόσεων Πατάκη. Και για μένα αυτό ήταν μια εξαιρετική τιμή, γιατί σημαίνει ότι επιλέχθηκε επειδή αυτό ακριβώς το διήγημα μπορεί να πλάσει ή και να αλλάξει προς το καλύτερο τη ζωή ενός έφηβου.      

 

– Με ποια λόγια θα συστήνατε το βιβλίο σας σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας; Πρόκειται για μια συλλογή πενήντα επτά μικρών ή και εξαιρετικά μικρών διηγημάτων που περιγράφουν ασήμαντα και καθημερινά στιγμιότυπα της ζωής, ένα νεύμα, μια κουβεντούλα, μια σχισμή στην κουρτίνα, κάτι που έπιασε το μάτι μας κλεφτά, κάτι που δεν πρόλαβε να ειπωθεί και έτσι έρχονται και γλιστρούν στο εντός, στη συνείδηση που, σαν μια άλλη φωνή μιας καθαρότερης αλήθειας, στερεώνει ή ανατρέπει το φαίνεσθαι, την πραγματικότητα.

 

– Όταν γράφετε, πώς είναι ο περιβάλλων χώρος σας; Αυτές οι μικρές ιστορίες γράφτηκαν κυρίως στο κινητό, στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Μου αρέσει να γράφω μέσα στην πολυκοσμία και είναι σαν οι άνθρωποι γύρω μου να δημιουργούν μια ομπρέλα προστασίας, να με αγκαλιάζουν στοργικά και ας μην τους ακούω ή ας μην τους βλέπω καθώς σκύβω στη μικρή οθόνη του κινητού για να γράψω. Τους νιώθω όμως. Νιώθω την καλοσύνη, το θυμό ή τη λύπη τους ακόμη ίσως και με αυτό το ελάχιστο ενός τυχαίου αγγίγματος στον αγκώνα. Εξάλλου για τον άνθρωπο γράφω -αυτόν αγαπώ και σε αυτόν πιστεύω.

 

– Το βιογραφικό σας αναφέρει ότι εργάζεστε στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Τι ήταν αυτό που σας προέτρεψε να κάνετε στροφή στα επαγγελματικά σας; Τι σας έδωσε το έναυσμα να κάνετε αυτό το βήμα; Συνεχίζω να εργάζομαι στον χρηματοπιστωτικό τομέα, όμως η γραφή ήταν κάτι που προετοιμαζόταν χρόνια πριν και δεν μπορούσε παρά να εξωτερικευτεί. Είναι δύο ενασχολήσεις καλά διαχωρισμένες μέσα μου και σε ισορροπία θα έλεγα, σχεδόν συμπληρωματικές. Αγαπώ την εργασία μου και δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου χωρίς την επαγγελματική μου ιδιότητα ή το αντίθετο. 

 

– Ποιο βιβλίο διαβάζετε αυτή την περίοδο; Τελειώνω τον δεύτερο τόμο του μεγάλου μυθιστορήματος «Ο Άνθρωπος Χωρίς Ιδιότητες» του Robert Musil, που έχω την τύχη να το διαβάζω στα γερμανικά, ένα βιβλίο που προχωρεί πολύ αργά και απαιτεί καθημερινή επίπονη ενασχόληση για να μη χαθεί η συνέχεια. Από Έλληνες συγγραφείς το Μπαρόκ της Αμάντας Μιχαλοπούλου (Εκδόσεις Καστανιώτη) και τη Χαμηλή βλάστηση της Μαρίας Στασινοπούλου (Εκδόσεις Κίχλη). Στο πλάι μου επίσης βρίσκεται η πρόσφατη ποιητική συλλογή Ακροδάκτυλα της Τσαμπίκας Χατζηνικόλα (Εκδόσεις Πόλις), ενώ ξαναδιαβάζω την ποιητική συλλογή «μια θλίψη Απρίλης» της Ελένης Κοφτερού (Εκδόσεις Κουκκίδα) καθώς και το Εγκώμιο της σκιάς του Junichiro Tanizaki (Εκδόσεις Άγρα) σε μετάφραση Παναγιώτη Ευαγγελίδη που αγαπώ πολύ.