Δώρος Αντωνιάδης: Τα ελληνικά μυθιστορήματα δεν έχουν να ζηλέψουν κάτι

 

– Με ποια λόγια θα συστήνατε το νέο σας βιβλίο «memento mori» σε κάποιον που δεν γνωρίζει τίποτε για σας; Το «memento mori» είναι ένα αστυνομικό θρίλερ με μαθηματικούς γρίφους. Είναι γραμμένο σε α’ πρόσωπο και ενεστώτα, με απλή, καθημερινή γλώσσα χρησιμοποιώντας κοφτές προτάσεις, με αποτέλεσμα η δράση να είναι συνεχής και να μη σε αφήνει εύκολα να σταματήσεις την ανάγνωση. Πρωταγωνιστής του ο αστυνόμος Πέτρος Ελευθεριάδης, τον οποίο είχαμε πρωτογνωρίσει στο βιβλίο μου «Στο μάτι του ταύρου» που είχε κυκλοφορήσει το 2015 κι αυτό από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Το «memento mori» είναι ένα prequel, τοποθετημένο δύο χρόνια πριν το πρώτο βιβλίο.

– Σε ένα αστυνομικό μυθιστόρημα τι παίζει πρωτεύοντα ρόλο: η πλοκή, οι χαρακτήρες, η ατμόσφαιρα, η εποχή, η ιδέα, κάτι άλλο; Αυτή η ερώτηση δέχεται πολλές απαντήσεις. Κάθε συγγραφέας έχει τις δικές του προτιμήσεις, οπότε ο πρωτεύων ρόλος ενός αστυνομικού μυθιστορήματος μπορεί να σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό για τον καθένα μας. Τα δικά μου βιβλία βασίζονται κατά κύριο λόγο στην πλοκή. Για να υποστηρίξω δηλαδή την πλοκή που έχω στο μυαλό μου, χτίζω γύρω από αυτήν τους χαρακτήρες και την ατμόσφαιρα που απαιτούνται.
 

– Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι κατά τη διάρκεια της συγγραφής; Το δυσκολότερο ήταν το να καταλήξουν οι ήρωές μου να είναι αυτοί που είχα περιγράψει στο πρώτο μου βιβλίο. Επειδή ακριβώς το «memento mori» είναι prequel, δεν είχα την πολυτέλεια να αφήσω να με παρασύρει η συγγραφή σε ένα οποιοδήποτε τέλος. Έπρεπε συνεχώς να έχω στο μυαλό μου πως, τελειώνοντας το βιβλίο, ο μεν αναγνώστης που δεν έχει διαβάσει το προηγούμενό μου βιβλίο να κρατά στα χέρια του ένα αυτοτελές μυθιστόρημα και, την ίδια στιγμή, ο αναγνώστης που το έχει διαβάσει, να καταλάβει, δικαιολογήσει και γνωρίσει ακόμα περισσότερες πτυχές του χαρακτήρα των ηρώων.

– Παρακολουθείτε τα αστυνομικά μυθιστορήματα που βγαίνουν στην Ευρώπη; Ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτά; Η αλήθεια είναι πως τα παρακολουθώ λιγότερο απ’ όσο θα ήθελα. Τη χρονιά που πέρασε ειδικότερα, διάβασα ελάχιστα βιβλία ξένων συγγραφέων, επειδή ήθελα να διαβάσω κυρίως ελληνικά αστυνομικά. Η γνώμη μου είναι πως, όσο κλισέ κι αν ακουστεί, τα ελληνικά μυθιστορήματα δεν έχουν να ζηλέψουν σε κάτι τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά ή ακόμη και αμερικάνικα, μυθιστορήματα.

 

– Απ’ την άλλη, όλο και περισσότερα αστυνομικά μυθιστορήματα εμφανίζονται στα βιβλιοπωλεία. Γιατί νομίζετε συμβαίνει αυτό με το συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος; Υπάρχει μια γενικότερη τάση προς το αστυνομικό είδος, και το μυθιστόρημα αλλά και τις σειρές από τα διαδικτυακά κανάλια, με κύριο εκφραστή τους το Netflix. Ίσως το ένα παρασύρει το άλλο ή ίσως η μεγάλη απήχηση που έχουν οι αστυνομικές σειρές να είναι αυτό που ωθεί και τους αναγνώστες, αλλά και τους συγγραφείς αντιστοίχως, να στραφούν περισσότερο στο συγκεκριμένο είδος. Ο αναγνώστης θέλει μέσα από τα βιβλία να ξεφύγει, να εκτονωθεί ή ακόμα και να ξεχάσει ίσως, την όχι και τόσο όμορφη καθημερινότητά του και το αστυνομικό είναι το καταλληλότερο είδος. Το ίδιο βεβαίως, ισχύει και για μας, τους συγγραφείς. Εκτονωνόμαστε, δηλαδή, γράφοντας για κάποιο έγκλημα.

 

– Ποιο βιβλίο υπάρχει πάνω στο κομοδίνο σας; «Ο άρχοντας των μυγών» του Γουίλιαμ Γκόλτνιγκ, σε μια συλλεκτική έκδοση από τις εκδόσεις Καστανιώτη.