Βασίλης Κατσικονούρης: Ο πρώτος υποκριτής σ’ ένα έργο είναι ο συγγραφέας

 

-Κυκλοφόρησε πρόσφατα η δεύτερη συλλογή διηγημάτων σας, «Καρό Παιδιά, Ριγέ Πατεράδες». Πώς ξεκίνησε η ιδέα της συγγραφής τους; Οι ιστορίες ήρθαν μόνες τους και δέσανε μεταξύ τους σε ένα γλυκόπικρο ρόφημα όπου ανακατεύτηκαν μισοσβησμένες μνήμες πατεράδων με μισοαρχινισμένα όνειρα των παιδιών τους.

 

– Ποιο χαρακτήρα απ’ το βιβλίο σας, θα θέλατε να συναντήσετε; Στο διήγημα «Ντιλάιλα» υπάρχει ένας πιτσιρικάς που έχει φάει κόλλημα με την Ντιλάιλα του Τομ Τζόουνς και τη φαντάζεται με τον δικό του, παιδικό τρόπο. Θα ήθελα να τα λέγαμε λίγο με το μικρό αλλά αυτός, εδώ και κάτι δεκαετίες μου κρατά μούτρα. Ή έστω να συναντήσω την Ντιλάιλά του. Αλλά αυτό μάλλον θα τον έκανε έξαλλο τελείως…

 

– Υπάρχουν στοιχεία του εαυτού σας στα πρόσωπα του βιβλίου σας; Ναι. Με τον τρόπο που σας περιέγραψα στην προηγούμενή μου απάντηση.

 

– Έχετε επισημάνει εμμονές σε αυτά που γράφετε; Μοτίβα που επαναλαμβάνονται, αγαπημένα σας θέματα; Η πείνα και η δίψα. Ψωμί και νερό δεν έχω να προσφέρω. Αλλά αν μπορώ να υπενθυμίζω και να παροξύνω αυτή την ανάγκη, θέλω να το κάνω.

 

– Τι χάνει ο άνθρωπος μεγαλώνοντας και τι κερδίζει; Είμαστε το άθροισμα των αναμνήσεών μας και το υπόλοιπο των ονείρων μας.

 

– Το θέατρο τι επιρροή είχε στη ζωή σας; Επειδή ο πρώτος υποκριτής όλων των ρόλων σε ένα έργο είναι ο συγγραφέας, υποθέτω ότι, μέσα από αυτή την εναλλαγή θέσεων, πρέπει να έχω μάθει να βλέπω καλύτερα το ζόρι του άλλου, ακόμα κι όταν φαίνεται να βρίσκεται εν αδίκω.

 

– Αυτή την περίοδο ανεβαίνει ξανά στην Κύπρο το έργο σας «Το Μπουφάν της Χάρλεϊ». Υπήρχε κάποια αφορμή ή ένα συγκεκριμένο περιστατικό για να το γράψετε; Από μία γυναίκα που τριγυρνούσε τα βράδια στο Σύνταγμα και μιλούσε στους ευζώνους. Άρχισα να φαντάζομαι τι θα μπορούσε να τους έλεγε. Έτσι άρχισα να γράφω το «Μπουφάν της Χάρλεϊ ή Πάλι Καλά» το 2004. Το 2012 παίχτηκε και στο Θ.Ο.Κ. με ερμηνεία της Αννίτας Σαντοριναίου και σκηνοθεσία του Γιώργου Μουαΐμη. Το είχα δει, ήταν μία συγκλονιστική παράσταση. Στεναχωριέμαι μόνο που δεν θα μπορέσω να έρθω να μοιραστώ ξανά αυτή τη μοναδική εμπειρία.

 

– Αλήθεια, ποιο είναι το ζητούμενο στην τέχνη του θεάτρου; Το θέατρο είναι ένα κάλεσμα σε μία περιπέτεια εξόρυξης πολύτιμων λίθων και ακριβών αισθημάτων. Σαν αυτήν που θα ζήσουν οι Κύπριοι θεατές με τη φίλη μου Αννίτα στο «Μπουφάν της Χάρλεϊ».

 

– Είναι τυχεροί οι άνθρωποι που έχουν κάτι να διηγηθούν κύριε Κατσικονούρη; Όλοι λέμε ιστορίες, αλλά δεν μπορούμε να τις διηγηθούμε όλοι εξίσου καλά. Όσοι τα καταφέρνουν καλύτερα, αναλαμβάνουν, μαζί με τις δικές τους, να πουν και τις ιστορίες των συνανθρώπων τους. Έτσι προέκυψαν και οι πρώτοι σχετικοί τεχνίτες στο χωριό μαζί με τους πεταλάδες, τους σιδεράδες, τους γανωματήδες και τους παπουτσήδες. Αργότερα τους είπανε λογοτέχνες…

* «Το Μπουφάν της Χάρλεϊ» ανεβαίνει στο Θέατρο Μελίνα Μερκούρη, από τον Πολιτιστικό Λαογραφικό Όμιλο Λευκωσίας. Παραστάσεις 27, 30/1 και 13, 15, 17, 20, 22, 24, 27/2. Έναρξη 20:30. Εισιτήρια soldouttickets.com