Η σύγχρονη τραγουδοποιός Ευσταθία, έχοντας δοκιμαστεί τα τελευταία χρόνια και ως θεατρική συγγραφέας, παρουσιάζει ένα μεταμοντέρνο κωμειδύλλιο μαζί με την ηθοποιό και σοπράνο Έλενα Χατζηαυξέντη.
 
– «Ο ταραχώδης βίος της Ριρίκας Σβάιτσερ» είναι η παράσταση που παρουσιάσατε πρόσφατα στην Κύπρο. Ποια είναι η Ριρίκα Σβάιτσερ και τι καθιστά τη ζωή της ταραχώδη;
Ευσταθία: Η Ριρίκα είναι μια γυναίκα που γεννιέται στα τέλη του 19ου αι., σε μια εποχή πολύ δύσκολη για τις γυναίκες. Διακατέχεται όμως από πείνα και δίψα για ζωή. Αυτό το πάθος της καθιστά και τον βίο της ταραχώδη.
 
– Πώς προέκυψε η ιδέα της παράστασης; 
Ευσταθία: Μετά από κάποιες συναντήσεις με την Έλενα που συνέβησαν την κατάλληλη ώρα (γι’ αυτό και ήταν «ωραίες») μου ήρθε αυτή η ιδέα. Παρόλο που τη γνώριζα λίγο, με εντυπωσίασε ο επαγγελματισμός και το ταλέντο της. Και ιδού μπροστά μου η Ριρίκα Σβάιτσερ!
Έλενα: Η Ευσταθία έχει μοναδικές ιδέες. Λατρεύει τις ιστορίες των ανθρώπων και αυτό που εμένα με εντυπωσιάζει είναι ότι επιλέγει να τις αφηγηθεί μέσα από το φως και όχι από το σκοτάδι, κάνοντας έτσι μια πρόταση χαράς και στην πιο τραγική ιστορία. Όταν διαβάζεις ένα έργο της Ευσταθίας φουντώνει μέσα σου η αγάπη για τη γυναίκα, ο θαυμασμός για τη θέληση αλλά και η συμπόνια για το ανήμπορο κομμάτι μας. Έτσι πιστεύω ότι η ιδέα της παράστασης προέκυψε από αυτή την ευαισθησία που έχει μέσα της για τα τσακισμένα όνειρα των ανθρώπων και με τη γνωριμία μας αλλά και απ’ τις συζητήσεις που κάναμε -σαν ακριβό απόσταγμα- βγήκε αυτό το πανέμορφο έργο.
 
– Το έργο είναι αφιερωμένο, λέτε, σε όλους όσοι ονειρεύονται… Τι είναι όμως τα όνειρα; Κινητήριος δύναμη; Διέξοδος; Ουτοπία; 
Ευσταθία: Τα όνειρα είναι μια ορμή ζωής, το πιο ωραίο τίποτα, μία χειρονομία, μια υπόσχεση, μια ελπίδα, μια βλακεία, κάτι που μας κάνει να χαμογελάμε.
Έλενα: Τα όνειρα για μένα είναι η φλόγα που ακόμα μέσα μας καίει και μας κάνει να είμαστε ζωντανοί.  Μας τροφοδοτεί να κινηθούμε. Ουτοπία γίνονται όταν είναι ασυνείδητα και πολύ σοβαρά. Δεν έχει τελικά σημασία αν θα πραγματοποιηθούν αλλά αν εμείς δοκιμάσουμε να τα βιώσουμε και αν εμείς τολμήσουμε να ονειρευτούμε και να παλέψουμε γι ‘ αυτά που ονειρευτήκαμε.
– Ποια είναι τα δικά σας όνειρα;
Ευσταθία: Ονειρεύομαι ταξίδια κυρίως, να έχω ένα αυτοκινούμενο και να ταξιδεύω παντού. Ή να είμαι σε ένα ιστιοφόρο και να ρίχνουμε άγκυρα από νησί σε νησί με όμορφη παρέα. Ονειρεύομαι όλες τις ώρες. Ειδικά το βράδυ για να με πάρει ο ύπνος. Αυτό είναι κάτι που το έκανα από μικρή.
Έλενα: Εγώ ονειρεύομαι να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο και να παίζω, να γνωρίζω όμορφους ανθρώπους, να ζω τον έρωτα στη μεγαλύτερή του ένταση, να έχω ενθουσιασμό για τη ζωή, να βελτιώνομαι, να ανακαλύπτω δυνατότητές μου που δεν έχω καν φανταστεί,  να δημιουργώ και αυτό να με κάνει όλο να μαθαίνω και όλο να απολαμβάνω πρωτόγνωρες αισθήσεις.
 
– Οι δυο σας πώς γνωριστήκατε και πώς αποφασίσατε να συνεργαστείτε; 
Ευσταθία: Από μια κοινή μας φίλη που έχει έναν όμορφο χώρο στη Λεμεσό, τη Βικτώρια Χαραλάμπους. Και οι δύο έχουμε εμφανιστεί εκεί, στο «Βινύλιο». Άκουσα τυχαία την Έλενα από ένα βιντεάκι που ανέβασε η Βικτώρια και είπα «εδώ είμαστε!».
Έλενα: Ναι, ήταν πολύ καρμική η συνάντησή μας και ειδικά το βράδυ που βρεθήκαμε πρώτη φορά στη Λευκωσία, όταν η Ευσταθία ήρθε για παράσταση.  Καταρχήν με άκουγε, με παρατηρούσε, με ρωτούσε για μένα και εγώ της έλεγα ιστορίες. Αλλά και η ίδια έλεγε τόσο όμορφα πράγματα, ωραίες ιδέες και η στάση της για τη ζωή και την τέχνη με συγκίνησαν και μου έδωσαν δύναμη. Την επόμενη μέρα μου έστειλε ένα μήνυμα να την πάρω τηλέφωνο γιατί κάτι σκέφτηκε για μένα. Της τηλεφωνώ και μου λέει ότι σκέφτηκε να δημιουργήσει μια ηρωίδα για μένα, τη Ριρίκα που θέλει να κάνει τόσα πράγματα και διψά για εμπειρίες και καλλιτεχνικές συγκινήσεις. Το είπε και το έκανε!
 
– Ευσταθία, τα τελευταία χρόνια, εκτός από τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, έχεις δοκιμαστεί και ως θεατρική συγγραφέας. Τι σε ελκύει στο θέατρο;
Ευσταθία: Η αλήθειά του, η ελευθερία του και η κάθαρση που σου προσφέρει. Το καλό θέατρο ξεκλειδώνει τις ψυχές, τις εξαγνίζει.
 
– Έλενα αυτό ισχύει αντιστρόφως και για εσένα. Τι είναι εκείνο που σε ελκύει στο τραγούδι; 
Στο τραγούδι με συναρπάζει αυτό το παιχνίδι με την ανάσα μου, τους ήχους που μπορώ να δημιουργήσω και το πέταγμα που νιώθω όταν τραγουδώ. Έχει κάτι άλογο το τραγούδι και ένα «άλογο» που σε παίρνει βόλτα.  Αυτό με απογειώνει!
 
– Πού νιώθετε ότι ο φυσικός σας χώρος; Μια σκηνή θεάτρου ή μια μουσική σκηνή; 
Ευσταθία: Μια μουσική σκηνή όπως και να το κάνουμε λόγω μεγαλύτερης θητείας σ’ αυτή, με κάνει να αισθάνομαι περισσότερο οικεία. Όχι όμως και με καμιά μεγάλη διαφορά από το θέατρο.
Έλενα: Εγώ θα έλεγα πια και τα δύο. Τον τελευταίο καιρό κάνω συνέχεια εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές τις οποίες μετατρέπω σε σκηνές θεάτρου. Στο θέατρο είμαι μέσα στους ρόλους και παίρνω το κοινό κάπου αλλού ενώ στη μουσική σκηνή ακουμπάω το κοινό, το βλέπω στα μάτια πιο εύκολα, γινόμαστε μια αγκαλιά.
 
– Ευσταθία, έχεις γράψει για τη Δανάη, την Καλλιρρόη Παρέν, τη Μαρί Κιουρί. Διακρίνω μια προτίμηση στις βιογραφίες;
Μ’ αρέσουν οι βίοι των ανθρώπων που έχουν κάτι να μου πουν. Με συγκινούν οι μαχητές, οι ιδεολόγοι, οι επαναστάτες που όπως λέει και ο Καζαντζάκης ξεκινούν το ταξίδι τους  με την πρόθεση ν’ αλλάξουν τον κόσμο έστω και μόνοι τους. Με εμπνέουν αυτές οι ζωές και ενίοτε μου δίνουν κουράγιο ή με παρηγορούν όταν αισθάνομαι μοναξιά. Επίσης ασχολούμαι με τις ωραίες ιστορίες, θέλω να τις προβάλλω, με συγκινούν. Είναι δύσκολο να συστήνεις  ωραίες ιστορίες, οι περισσότεροι ασχολούνται με το αρνητικό, αυτό πουλάει περισσότερο.

– Πιστεύετε πως αρκεί το ταλέντο για να κάνει κανείς σήμερα σταδιοδρομία στο τραγούδι και το θέατρο;
Ευσταθία: Το ταλέντο, δηλαδή η αντίληψη που έχεις πάνω στην τέχνη σου, η σκληρή δουλειά και η μεθοδικότητα. Αυτό το «πακέτο» πρέπει να υπάρχει οπωσδήποτε.
Έλενα: Εξαρτάται τι σταδιοδρομία θέλεις να κάνεις.  Σίγουρα το ταλέντο και το πώς το διαχειρίζεσαι είναι καθοριστικό αλλά δεν αρκεί.  Στην εποχή μας ένας άνθρωπος που ασχολείται με την τέχνη πρέπει να ασχοληθεί και με τομείς που δεν έχουν σχέση με την τέχνη του όπως η οργάνωση παραγωγής, οι δημόσιες σχέσεις, η διαφήμιση. Θα έλεγα ότι το ταλέντο δεν σου εξασφαλίζει καμία σταδιοδρομία αλλά μπορεί να σου χαρίσει μια δική σου προσωπική σχέση με την τέχνη που δεν σχετίζεται με την αναγνωρισιμότητα, τα χρήματα και την κοινωνική επιτυχία.
 
– Είστε ευχαριστημένες με ό,τι κάνετε σήμερα στη ζωή σας; Αυτό θέλατε πάντα να κάνετε;
Ευσταθία: Ναι, είμαι πολύ ευχαριστημένη από τις επιλογές μου. Μου δίνουν χαρά και αισθάνομαι αυτάρκεια.
Έλενα: Ναι και εγώ νιώθω τυχερή που έχω φτάσει ως εδώ, που πραγματοποίησα το παιδικό μου όνειρο και που συνεχίζω να αγαπώ αυτό που κάνω. 
 
– Αλήθεια, πώς την είχατε ονειρευτεί τη ζωή σας;
Ευσταθία: Μικρή ονειρευόμουν να γίνω πρωταθλήτρια στίβου. Να ανεβαίνω στο βάθρο, ν’ ακούω τον εθνικό ύμνο της Ελλάδας και να κλαίω από συγκίνηση. Έκτοτε άλλαξα πολλά όνειρα. Η ουσία είναι ότι κρατώ απ’ όλα αυτά τη μαχητικότητα και την ασκώ σε άλλου είδους στίβο. Μετάλλιο δεν πήρα ακόμα αλλά δεν πειράζει.
Έλενα: Εγώ ονειρευόμουν να είμαι ηθοποιός και να κάνω τον κόσμο να κλαίει από συγκίνηση.  Το κατάφερα μάλλον, αλλά είχα φανταστεί τη ζωή πιο εύκολη, πιο απλή, χωρίς πόνο αλλά αυτή είναι η ζωή.
 
– Ποιο τραγούδι αντιπροσωπεύει πλήρως την πνευματική κατάσταση στην οποία βρίσκεστε αυτή την περίοδο; 
Ευσταθία: Δικό μου; Ένα με τίτλο «Carpe Diem» και ένα άλλο του Σουγιούλ το «Μ’ αρέσει», που θ’ ακουστεί και στην παράστασή μας.
Έλενα: Είναι ένα τραγούδι που λέει «Αυτό το λίγο, λίγο, λίγο, ναι μιλάμε, είναι μεγάλη πονηριά. Πρέπει να φύγω, το λίγο δεν θα με βγάλει πουθενά, την πόρτα ανοίγω να φύγω, πριν να ‘ναι αργά». Νιώθω ακριβώς έτσι αυτό τον καιρό.  Δεν μπορώ το λίγο.  Θέλω να είμαι ολόκληρη σε ό,τι κάνω, καθόλου τσιγκούνα, γενναιόδωρη και με μεγάλη αγκαλιά, καρδιά και σκέψη. 
 
Περιοδικό Go, τεύχος 52.