Μάριος Φραγκούλης: Την έχω χορτάσει τη ζωή μου

Ο τενόρος με τη διεθνή καριέρα θυμάται αγαπημένα ταξίδια, ανθρώπους που τον σημάδεψαν και αφηγείται άγνωστα περιστατικά από μια γεμάτη ζωή.
 
– Οι επαγγελματικές σας υποχρεώσεις συνδέονται άμεσα με τα ταξίδια και μια μουσική περιπλάνηση σε όλο τον κόσμο. Απ’ όπου ταξιδέψατε, ποια μέρη σας γοήτευσαν περισσότερο και γιατί; Αγάπησα ξανά την Αφρική όταν επέστρεψα μετά από 35 ολόκληρα χρόνια, απ’ όταν έφυγα μικρό παιδί. Ξανάνιωσα σαν να επιστρέφω στο σπίτι μου. Παίξαμε σε ένα θέατρο 4.500 θεατών και ήμουν ευτυχισμένος. Επίσης, πολύ σημαντικές για μένα ήταν οι συναυλίες μου στην Αμερική, αλλά αγαπώ ιδιαίτερα τη Νέα Υόρκη, μιας και μας συνδέουν τόσο τα μαθητικά μου χρόνια όσο και για μια πολύ σημαντική προσωπικότητα της όπερας, η θρυλική Aμερικανίδα mezzo soprano Μarilyn Horne. Όταν έπαιξα στο Rose Theatre, Jazz At Lincoln Centre ήρθε να με παρακολουθήσει και να με χειροκροτήσει, εκεί έβαλα τα κλάματα σαν μικρό παιδί. Περισσότερο απ’ όλους με γοήτευσε η βραβευμένη με Νόμπελ Ειρήνης Betty Williams και η προσπάθειά της να βοηθήσει παιδιά από εμπόλεμες ζώνες να βρουν καταφύγιο μέσα από τα χωριά ειρήνης που εκείνη δημιούργησε στην Basilicata, στην Ιταλία. Μέσα από εκείνη γνώρισα τον Δαλάι Λάμα, ο οποίος είναι «τόπος» από μόνος του. Γνωρίζοντάς τον κατάλαβα τι σημαίνει ισορροπία ανθρώπου και σοφία ψυχής.

 

– Και πού έχετε συναντήσει το πιο θερμό κοινό; Μπορεί να είμαι προκατειλημμένος αλλά το ελληνικό κοινό μου έχει χαρίσει το πιο ζεστό χειροκρότημα, κάτι που θεωρώ μεγάλη ανταμοιβή στον κόπο και τη δουλειά που έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Έχω συναντήσει όμως και υπέροχο, θερμό κοινό στη Λατινική Αμερική, ιδιαίτερα στην Αργεντινή καθώς και στο West End του Λονδίνου, όπου έζησα μεγάλες στιγμές μέσα από τα μιούζικαλ στα οποία πρωταγωνίστησα.

– Απ’ την άλλη, υπάρχουν προορισμοί-απωθημένα; Πολύ μεγάλο μου όνειρο θα ήταν να καταφέρω να παίξω κάποιους αγαπημένους μου ρόλους όπως ο Ροδόλφος στην Boheme στην Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης ή στο Covent Garden στο Λονδίνο. Επίσης, θα ήθελα πολύ να παίξω στον Άμλετ στο Old Vic Theatre ή τον Φιλοκτήτη στην Επίδαυρο.

 

– Την επόμενη βδομάδα ταξιδεύετε στην Κύπρο για την παράσταση «Let’s Fall in Love», όπως είναι και το σύνθημα των συναυλιών σας στην Κύπρο. Τι θα δούμε σ’ αυτές; Όπως λέει και ο τίτλος, θα σας πω ερωτικά τραγούδια διάφορων δημιουργών που θαυμάζω, τόσο από τζαζ ρυθμούς όσο και μέσα από καινούρια τραγούδια που γράψαμε με τη Λίνα Νικολακοπούλου και τον Άρη Δαβαράκη στον τελευταίο μου δίσκο, με τίτλο «Γαλάζια Λίμνη». Μαζί μου στο πιάνο θα είναι ο Στάθης Σούλης καθώς και μια νέα ομάδα Κύπριων μουσικών που είναι εξαιρετικοί και εκλεκτοί.

 

– Ποιο τραγούδι σας συγκινεί και απολαμβάνετε περισσότερο; Ένα τραγούδι που με συγκινεί αφάνταστα αν και δεν το λέω συχνά είναι «Ο Οδοιπόρος» του Μάνου Ελευθερίου και του Μάνου Χατζιδάκι, γιατί έδειχνε μια σκληρή πραγματικότητα ανάμεσά μας. Ακόμα και αυτή τη στιγμή σε πολλά μέρη του κόσμου υπάρχει η αδικία του να ταλαιπωρούνται οι ζωές παιδιών, κάτι που προσωπικά δεν αντέχω.

 

– Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σας κύριε Φραγκούλη;  Τον εκμεταλλεύομαι τον έρωτα. Τον χρησιμοποιώ για να με κάνει πιο ευαίσθητο και πιο ανοιχτό στη ζωή, έτσι ώστε να μπορέσω να περάσω στο κοινό μου αυτό που θεωρώ τραγούδι και ερμηνεία. Με άλλα λόγια, έχω ερωτευτεί πολύ.

– Τραγούδι, όπερα, μιούζικαλ, αρχαία τραγωδία, τα έχετε δοκιμάσει όλα. Τι αγαπάτε περισσότερο και γιατί; Από το κάθε είδος έμαθα και κάτι σημαντικό. Ήρθα σε επαφή με μεγάλους δημιουργούς και καλλιτέχνες με σπουδαία έργα που με στιγμάτισαν. Αγάπησα πολύ τους παράξενους ρόλους, αυτούς που με έκαναν να αναπτύξω μέσα μου πτυχές που δεν πίστευα ότι υπήρχαν, όπως ο Διόνυσος στις Βάκχες ή ο Μάριος στους Άθλιους που μέσα του συγκρούονται η ευθύνη με τον έρωτα, ο προορισμός με την καθημερινότητα και το μεγαλείο του πώς μπορεί ένας άνθρωπος μετά από μια μεγάλη καταστροφή και προσωπική απώλεια να ξαναβρεί την ελπίδα και την εσωτερική δύναμη να συνεχίσει.

 

– Αν μπορούσατε να έχετε στην πραγματική ζωή τη μοίρα ενός ήρωα όπερας, ποιον θα διαλέγατε; Δυστυχώς καμιά όπερα δεν τελειώνει ευχάριστα, οπότε δεν θα ήθελα να είχα τη μοίρα κανενός ήρωα… (γέλια). Με ιντριγκάρει όμως να είσαι υπεύθυνος για τα μεγάλα ιδανικά, όπως ο Andrea Chenier ήταν για την πατρίδα του και τη μεγάλη του αγάπη, τη Μανταλένα. Ή όπως την αγάπη που είχε ο Ροδόλφος για τη Μιμί, ο Οθέλλος που πολεμούσε όχι μόνο τους εχθρούς του αλλά ακόμα και τους ίδιους του τους συμπατριώτες, τη ζήλια, το φθόνο, τον ρατσισμό.

 

– Πριν χρόνια συμμετείχατε στην πολυσυζητημένη  αισχυλική τριλογία του ΘΟΚ «Μυρμιδόνες, Νηρηίδες, Φρύγες». Τι θυμάστε από τότε; Η Αρχαία Τραγωδία θα ήταν κάτι που θα επιχειρούσατε και σε αυτή τη φάση της ζωής σας; Πρόκειται για ένα είδος που με συγκλονίζει και με προκαλεί, πιστεύω πως εκεί θα καταλήξω γιατί είναι κάτι που πιστεύω ότι μου ταιριάζει ενεργειακά, οργανικά και εμπειρικά. Από την παράσταση που αναφέρετε θυμάμαι τον Νίκο Χαραλάμπους, τον σπουδαίο αυτόν σκηνοθέτη που ήταν ο μεγάλος μας δάσκαλος, τη μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη που ακόμα ακούω στα αφτιά μου, όλο τον θίασο του ΘΟΚ και τις ατέλειωτες πρόβες για 3 ολόκληρους μήνες. Με είχε εντυπωσιάσει ο Δούρειος Ίππος του Άντη Παρτζίλη, που εκτός από τις παραστάσεις μας στην Κύπρο, δέσποζε στη σκηνή του Αρχαίου Θεάτρου της Επιδαύρου και φυσικά όλη αυτή η μεγάλη προσπάθεια της ανασύνθεσης της Αχιλλιήδας του Αισχύλου, τα πολύπλοκα κείμενα που έπρεπε να ειπωθούν από τους ρόλους.  Ήταν ένα τεράστιο στοίχημα, μια μεγαλειώδης πρόκληση για μένα να παίξω τον ρόλο του Αχιλλέα έτσι όπως τον είχε φανταστεί ο Αισχύλος, ο οποίος επικεντρώνεται σε αυτόν, παρακολουθώντας τη μεταμόρφωσή του σε μεγαλόψυχο άντρα και ήρωα. Το να παίζεις τον απόλυτο ήρωα, στην Επίδαυρο την ολυμπιακή χρόνια, το 2004, με τόσο σημαντικούς ηθοποιούς όπως ο νέος τότε Νεοκλής Νεοκλέους, που ερμήνευσε τον Έκτορα, την Τζένη Γαϊτανοπούλου και τη συγκλονιστική Δέσποινα Μπεμπεδέλη, ως Εκάβη, ήταν μια μοναδική εμπειρία που θα τη θυμάμαι για πάντα.

 

– Απ’ τις προσωπικότητες που συναντήσατε καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας σας ποιος ήταν εκείνος που σας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση; Μου έκανε εντύπωση ο Sir Cameron Mackintosh, ίσως ο πιο σπουδαίος εν ζωή παραγωγός, ο οποίος ξεκίνησε από το τίποτα και συγκλόνισε τον κόσμο με τις παραστάσεις και την ποιότητα της δουλειάς του. Ήταν ο πρώτος που άνοιξε τις πόρτες του West End σε καλλιτέχνες που μέχρι τότε ανήκαν σε μειονότητες. Χάρη σε εκείνον η Lea Salonga, η σπουδαία τραγουδίστρια από τις Φιλιππίνες, πρωταγωνίστησε στο Miss Saigon. Προσωπικά, ήταν πολύ σημαντικό για μένα το ότι μου έδωσε την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσω ως Μάριος στους Άθλιους, ενώ ήξερε ότι δεν είχα προεργασία 8 επαγγελματικών συμβολαίων εκτός West End, όπως προέβλεπε τότε ο νόμος, αλλά απαίτησε να γίνει εξαίρεση γιατί πίστευε σε μένα. Επίσης, μια τεράστια προσωπικότητα που με βοήθησε και μου έδωσε πόδια στον χώρο της κλασικής μουσικής και παιδείας ήταν η Marilyn Horne, χάρη στην οποία κατάφερα να γνωρίσω τον Carlo Bergonzi και να μαθητεύσω δίπλα στον μεγάλο μου δάσκαλο Alfredo Kraus. Τέλος, όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτά χωρίς την τόσο σημαντική βοήθεια του Χρήστου Λαμπράκη και των υποτροφιών Μαρία Κάλλας.

– Υπάρχει κάτι στη ζωή σας το οποίο αν δεν συνέβαινε δεν θα ήσασταν αυτός που είστε σήμερα; Ενδεχομένως, αν δεν είχα πάει εντελώς τυχαία στην πρώτη ακρόαση της ζωής μου στο Les Miserables, περιμένοντας ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλους ελπιδοφόρους νέους, να μην είχα την τύχη που είχα και να μπω στο μουσικό θέατρο από τόσο μικρή ηλικία και να ζήσω αυτούς τους μεγάλους σκηνοθέτες και να μου ανοίξουν οι δρόμοι στη μεγάλη καριέρα.

 

– Κι αν όλα αυτά –η αναγνωρισιμότητα, η επιτυχία- χαθούν κάποια μέρα; Δεν θα νιώσετε μελαγχολία ή ένα σύνδρομο… στέρησης; Όχι, καθόλου. Την έχω χορτάσει τη ζωή μου. Και τώρα να τέλειωνε η καριέρα μου θα έλεγα ότι έχω ζήσει 30 χρόνια γεμάτα πάθος, εμπειρίες, πολύ έντονες στιγμές, τόσο στον επαγγελματικό, όσο και στον προσωπικό τομέα.  

 

– Θυμάστε ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγοράσατε; Αν θυμάμαι καλά, ήταν το «Off Τhe Wall» του Michael Jackson!

 

– Και ποιος ήταν εκείνος που σας άλλαξε τη ζωή; Ήταν δυο δίσκοι: Το «A Night At The Opera» των Queen με τον συγκλονιστικό Freddie Mercury που με επηρέασε πάρα πολύ στις μουσικές μου επιλογές και η «Tosca» της Μαρίας Κάλλας.

 

– Ποια είναι τα επόμενα projects με τα οποία ασχολείστε; Τι περιμένουμε από εσάς; Καταρχάς μόλις κυκλοφόρησε ο νέος μου ελληνικός δίσκος με τίτλο «Γαλάζια Λίμνη» και η πρώτη μου προσωπική συνεργασία με τη Λίνα Νικολακοπούλου, η οποία επιμελήθηκε καλλιτεχνικά αυτή τη δουλειά και έφερε στην παρέα μας τον Άρη Δαβαράκη, τη Δάφνη Αλεξανδρή και την Καίτη Παναγιωτοπούλου σε κάποια πολύ προσωπικά τραγούδια που πιστεύω ότι θα αγαπήσει ο κόσμος, με την υπογραφή του Πέτρου Κλαμπάνη στις ενορχηστρώσεις. Επίσης, μετά από σχεδόν 15 χρόνια ξαναεμφανίζομαι στη δουλειά ως συνθέτης και με τιμά πολύ που εμπιστεύτηκαν μουσικές δικές μου τόσο μεγάλοι στιχουργοί. Παράλληλα, εδώ και δυο χρόνια ετοιμάζω έναν πολύ ιδιαίτερο δίσκο με σημαντικά ντουέτα, ο οποίος εύχομαι να κυκλοφορήσει μέσα στο 2019 ή στις αρχές του 2020, αλλά ακόμα δεν μπορώ να σας πω περισσότερο. Θέλω να πιστεύω, ότι κάποια μέρα, το όνειρό μου να ηχογραφήσω μερικά μεγάλα έργα ελλήνων συνθετών θα γίνει πραγματικότητα.