Τα τραγούδια του ανθρώπου που έχουν γίνει σλόγκαν και συνθήματα σε τοίχους θα ακουστούν στην Κύπρο σε δυο μοναδικές εμφανίσεις. Λίγο πριν πάρει το αεροπλάνο, μιλάει για τη μουσική σήμερα, την all time classic συμμετοχή του στη Eurovision και για τη νέα δισκογραφική του δουλειά.

Τι θα ακούσουμε στις εμφανίσεις σας την επόμενη βδομάδα στην Κύπρο; 
Επέλεξα κομμάτια απ’ τη δισκογραφία των προηγούμενων χρόνων χωρίς βέβαια να αποκλείσω τα τραγούδια που αγαπάει ο κόσμος και έχουν γίνει hit. Απλά θα έχουν ένα άλλο ήχο, με jazz αποχρώσεις. Μπορεί να ακούσεις το ίδιο κομμάτι, αλλά πάντα παιγμένο διαφορετικά, σημερινό, φτιαγμένο όπως θα ήταν αν τα κυκλοφορούσα σήμερα.

 
Πέρσι κυκλοφορήσατε μετά από χρόνια το νέο σας άλμπουμ, το Insane. Ακούγοντάς το θεωρώ πως είναι ψαγμένο σε πολλά μουσικά είδη και ακούσματα, χωρίς να λείπει και το έθνικ στοιχείο αλλά ούτε και το λαϊκότροπο κομμάτι μέσα.
Αυτό είναι ένα δικό μου στυλ που δεν έχει… στυλ. Αυτό το κρατάω από τότε που ξεκινούσα. Μου αρέσει η μουσική, δεν έχω ταμπού και γι’ αυτό ασχολούμαι με διαφορετικά είδη. Στη συγκεκριμένη δουλειά, ο ακροατής ακούει κάτι που δεν είναι και πολύ συνηθισμένο στο περιεχόμενο ενός cd κάποιου δημιουργού. Εννοώ ότι υπάρχουν πάρα πολλά στυλ δεμένα μεταξύ τους με έναν παράξενο τρόπο, χωρίς μία πολύ συγκεκριμένη μουσική κατεύθυνση. Νομίζω πως το έψαξα πολύ, άλλωστε μπαινοβγαίνω σε πολλά μουσικά είδη και ακούσματα και αυτό είναι κάτι που ανέκαθεν μου άρεσε.
 
 
 
Όταν ξεκινούσατε δεν επιχείρησαν οι δισκογραφικές να επέμβουν στη δουλειά σας; Το λαϊκό στην Ελλάδα είναι ένα είδος που πάντα αφορούσε, πωλούσε. Δεν προσπάθησαν να σας κατευθύνουν προς εκεί;
Ευτύχησα να ανήκω σε μια σοβαρή εταιρία, τη ΜΙΝΟS EMI που ήταν κοντά στους καλλιτέχνες της, δίνοντας τους χώρο και οξυγόνο. Ήξεραν ποιος ήμουν, ποια είναι η μουσική ταυτότητά μου και δεν ήθελαν να την αλλοιώσουν. Τότε, βέβαια που ξεκινούσα το λαϊκό δεν ήταν στο προσκήνιο. Ήταν μια άλλη εποχή που κάποιος που δεν την έζησε δεν μπορεί να την καταλάβει. Απ’ τις δεκαετίες του ’90 και μέχρι και το 2000, δεν ήταν διαδεδομένο το ίντερνετ, δεν υπήρχαν κουτσομπολίστικα περιοδικά που ακολουθούν τους καλλιτέχνες και δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνονταν στα live. Παίζαμε μόνο σε γήπεδα, και αν είχαμε κάτω από 10 χιλιάδες κόσμου το θεωρούσαμε αποτυχία! Αυτά δε γίνονται, είναι αριθμοί που δεν τους βλέπει κάποιος που κάνει αυτή τη δουλειά. Αντίθετα, κάποιος θεωρεί επιτυχία αν έχει 300-400 άτομα σε ένα μαγαζί.
 
 
Έχετε φανταστεί πως θα ήταν αν ξεκινούσατε σήμερα την καριέρα σας, με εργαλεία όλα τα μέσα που διαθέτει η σύγχρονη εποχή;
Δεν ξέρω αν θα το επέλεγα ως επάγγελμα σήμερα.
 
 
Αλήθεια;
Δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο επαγγελματικά για τα παιδιά που δουλεύουν καθημερινά σε μαγαζιά, αλλά και για αυτούς που επιλέγουν μία πιο εναλλακτική καριέρα. Έχει αλλάξει τόσο πολύ η μουσική βιομηχανία… Δεν υπάρχει δισκογραφία, εταιρίες, τα πάντα μετριούνται με views στο Youtube. Αυτό όμως δείχνει κάτι; Πληρώνει έναν καλλιτέχνη το Youtube ή απλά γίνεται για να γίνεται ντόρος;
 
Πώς βλέπετε τη μουσική στην Ελλάδα σήμερα;
Στο στιλ της μουσικής που ασχολούμαι ή σε πολύ καινούρια είδη δεν έχω ακούσει κάτι. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν παιδιά που ασχολούνται, αλλά δεν προβάλλονται. Αυτό που προβάλλεται είναι συγκεκριμένα σχήματα που δουλεύουν σε νυχτερινά κέντρα. Είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσεις κάτι καινούριο, πρέπει να ψάξεις πολύ στο διαδίκτυο, ή να είσαι συνεχώς έξω, εγώ δεν έχω ακούσει κάτι καινούριο που να μου αρέσει, γιατί δε βγαίνω.
 
Πού οφείλεται αυτή η τεράστια διαφορά συγκρίνοντας το σήμερα με την εποχή που εσείς ξεκινούσατε;
Στο γεγονός ότι δεν υπάρχει δισκογραφία. Δεν είναι αυτή που ήταν, δεν έχει τις ίδιες πωλήσεις. Δεν είναι μόνο αυτό… Δεν βγαίνουν τα κομμάτια που θα κάνουν τον κόσμο να τα αγαπήσει τόσο πολύ ώστε να πάρει ένα δίσκο, ένα cd, να το ακούσει με την προσοχή που το άκουγε. Είναι πλέον τραγούδια πολύ μικρής περιόδου και για να «διασκεδάσουμε».
 
Ακούγοντάς σας τόση ώρα, αναρωτιέμαι ποιο ήταν το κίνητρο σας για τη Eurovision. Μου κάνετε αντισυμβατικός για έναν τέτοιο διαγωνισμό.
Για μένα ήταν άλλη μια συναυλία, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.
 
Έχετε βαρεθεί φαντάζομαι, να μιλάτε για τη Eurovision.
Ήταν μία συμμετοχή, κράτησε μία βραδιά εκεί ξεκίνησε κι εκεί τελείωσε για μένα. Το αν είχε τόση δύναμη εκείνη η συμμετοχή που να κρατάει σχεδόν 20 χρόνια μετά και να σε ρωτάνε γι’ αυτό, τότε μάλλον ήταν κάτι πολύ ξεχωριστό. Πρέπει όμως να σου πως στα live, όταν παίζεται το S.A.G.A.P.O, πέφτει το μαγαζί.
 
Είχα διαβάσει ότι όλο αυτό ξεκίνησε από πλάκα, και πως το κομμάτι το φτιάξατε σε ένα βράδυ.
Όντως έτσι έγινε. Περνούσα απ’ το κτήριο της ΕΡΤ γιατί έμενα εκεί κοντά, άκουσα κάτι στο ραδιόφωνο και είπα στην κοπέλα μου: «Δε μπαίνεις να πάρεις μία αίτηση για πλάκα;» Η πλάκα έγινε, το ίδιο βράδυ που πήρα την αίτηση κάθισα και έγραψα το κομμάτι και την επόμενη ημέρα το πρωί το δώσαμε.
 
Η ίντριγκα τότε, είχε ξεπεράσει και την επιστημονική φαντασία. Θυμάμαι να σας σχολιάζουν για μήνες για τη χορογραφία, τα κουστούμια που επιλέξατε .
Μα αυτό ήταν και το ζητούμενο. Έχω μάθει πως όταν πρέπει να κάνεις φασαρία, πρέπει να την κάνεις δυνατά, όχι χλιαρά. Θυμάμαι είχαν βγει όλοι οι μόδιστροι στην τηλεόραση και κράζανε τα ρούχα, ενώ δεν ήταν καν ρουχισμός. Ήταν εξοπλισμός που είχε σχεδιαστεί από την Interpol και χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα… Άκουγες διάφορα κουφά και ήταν ωραία, το διασκέδαζα αρκετά. Για έξι μήνες μετά, επί καθημερινής βάσης υπήρχε σχολιασμός στις σχετικές εκπομπές και ήταν πολλές τότε, δεν άκουγες τίποτα άλλο.
 
Ο Μιχάλης Ρακιντζής θα εμφανιστεί στο Opa Opa Club (Γλάδστωνος 86Β, Λεμεσός, 95560056. 23:00) στις 19/4. Στις 20/4 θα ανέβει στη Μουσική Σκηνή RED (Διονύσου 15, Πλατεία Παλιού Δημαρχείου, Λευκωσία, 99059257, 96245929. tickethour.com.cy 22:30).
 
Περιοδικό Go, τεύχος 59.