Έχω ξαναπεί αυτή την ιστορία. Μα κάθε φορά κάτι καινούργιο έρχεται στο νου. Μια λεπτοµέρεια. Μια λεπτοµέρεια που αλλάζει όλη την εικόνα. Προσθέτει ή αφαιρεί µα δεν έχει σηµασία.
Ζητήθηκε λοιπόν κι από μένα «Ο Τάκης Χατζηγεωργίου έχει μια ιστορία να πει» και μπερδεύτηκα. Έχω χιλιάδες ιστορίες να πω. Ποια η πιο κατάλληλη για την περίσταση δεν είμαι βέβαιος. 
Ανέτρεξα σ’ όλα τα χρόνια της ζωής μου. Μπερδεύτηκα ακόμα πιο πολύ. Σκέφτηκα λοιπόν να επαναφέρω στη μνήμη των ανθρώπων πράγματα που έχουν ξεχαστεί, παρά να αναφερθώ στα σημερινά. Βουλή, Ευρωβουλή, συνεντεύξεις, σπουδές και μεροκάματο, πράματα τετριμμένα και που και η δική μου μνήμη ακόμα τα απωθεί.
Θα ήμουν μάλλον εφτά χρόνων. Πάω τόσο πίσω για να κυνηγήσω τα εμπροστά. Ένας στίχος ίσως βοηθήσει. «Έρχομαι απ’ εκεί που ξεκίνησαν κάποτε οι καταιγίδες. Άγριος και αμάραντος. Βαμμένα τα μαλλιά μου κόκκινα, καμένα από τις αστραπές».
Πώς το είπε κάποιος πιο ευφυής; Κάθε νύχτα χαράς, σημαίνει ένα βιβλίο λιγότερο. Γιατί η χαρά και η καλοπέραση δεν επιτρέπουν το βάσανο που προϋποθέτει το γράψιμο. Επιλέγει όμως κανείς! 
Θα ήμουν λοιπόν μάλλον εφτά χρονών, όταν για πρώτη φορά και χωρίς αμφιβολία τελευταία εισήλθε στη αίθουσα του Δημοτικού σχολείου στην Πάνω Ακουαρδάλεια ένας επιθεωρητής. Επιθεωρητής; Τι είναι και τούτο πάλι; Δεν γνώριζα καν τη λέξη. Κουβαλούσε πάντως μια αδημονία, μια δημιουργική ανησυχία. Κουβαλούσε και μια βαλίτσα. 
Δεν θυμούμαι αν είπε ή αν ρώτησε κάτι. Θυμάμαι όμως πως μας έδωσε ένα χαρτί να συμπληρώσουμε. 
Έχετε ηλεκτρισμό στο σπίτι; Όχι!
Έχετε νερό στο σπίτι; Όχι!
Έχετε παλτό;  Ρώτησα τι είναι το παλτό;  Όχι η απάντηση!
Έχετε ποδήλατο; Όχι!
Έχετε δεύτερο ζευγάρι παπούτσια ; Όχι! 
Να μην τα πολυλογώ. Έχετε τηλεόραση; Όχι!
Και η τελευταία ερώτηση.
Σας λείπει τίποτα;  ΟΧΙ! 
Όταν συνέτασσα τις απαντήσεις μα και για χρόνια μετά, δεν είχα συνειδητοποιήσει πλήρως αυτό το τελικό, ΟΧΙ! Το χωριό ήταν μάλλον ένας ερειπιώνας, στα σπίτια το πάτωμα και η ταράτσα ήταν από χώμα. Τα σκυλιά ήταν εκατό φορές πιο πολλά απ’ τους ανθρώπους. Μαζί με τα πρόβατα, τα κατσίκια, τα βόδια και τα ερπετά θα πρέπει να ήταν χίλιες φορές πιο πολλά από μας. Διατείνομαι κάποτε και το λέω γελώντας, πως μάλλον θα έζησα το τέλος της νεολιθικής περιόδου.
Είναι αυτό μια ενδιαφέρουσα ιστορία;
Ας είναι. Τελείωσε ο επιθεωρητής, μάζεψε τα χαρτιά (δεν ξέρω τι τα έκανε) και έφυγε.
Βγήκα στο δρόμο κι άρχισα ένα τρελό άγριο τρεχαλητό. Λίγο πριν το σπίτι, (θυμάμαι ακόμα το καντούνι στο οποίο αναφέρομαι, θυμάμαι ακριβώς το σημείο που στάθηκα, θυμάμαι ακόμα την πέτρα πάνω στη οποία στάθηκα) απότομα στάθηκα σαν κεραυνοβολημένος. Παράξενο μου φαίνεται και που θα το πω. Σε εκείνη ακριβώς τη στιγμή, σ’ εκείνο απολύτως το ακραίο δεύτερο του χρόνου, σταμάτησα και συνειδητοποίησα την ύπαρξή μου. Πριν, λίγα λεπτά πιο πριν ήμουνα ένα κομμάτι αυτού που υπήρχε γύρω μου. Ήμουν κάτι σαν αναπνοή χωρίς πλήρη συνειδητοποίηση. Όλα πριν ήταν ένα όνειρο. Ας έλθει εδώ βοήθειά μου ο Διονύσιος ο Σολωμός. «Άστραψε φως και γνώρισε ο νιος τον εαυτό του». Αυτό ακριβώς.
Έκτοτε υποφέρω τη γνώσι.
Κάποια στιγμή θα γράψω και άλλες χιλιάδες μικρές ιστορίες.
Και επειδή η γλώσσα είναι πατρίδα, το χωριό μου είναι Η Πάνω Ακουαρδάλεια. Είναι θηλυκό. Έβαλα όμως και ένα “Αλφα” στο μέσον για να προσδώσω τις διαστάσεις που της αρμόζουν.
Σήμερα κλείνω δέκα χρόνια στην Ευρώπη. Έκανα ή δεν έκανα αυτό που μπορούσα είναι σε άλλους να το κρίνουν. 
Εγώ λοιπόν φεύγω. Ίσως πιο σωστά έρχομαι . 
Φεύγω ή έρχομαι και όλα μένουν. Αυτοί να δούμε τώρα! 

*Ο Τάκης Χατζηγεωργίου ολοκληρώνει τη δεύτερη θητεία του ως ευρωβουλευτής τον προσεχή Μάιο.