Η εικαστικός Κυριακή Κώστα τις τελευταίες δύο δεκαετίες αποκωδικοποιεί μοτίβα πίσω από κάθε ανθρώπινο σημάδι. Μέσα από το πρότζεκτ της με τίτλο «Head and Hand» τα εντοπίζει και τα καταγράφει, αφήνοντας παράλληλα το δικό της αποτύπωμα σε δημόσιους χώρους.
 
Ως καλλιτέχνης, πάντα γοητευόταν από τις παρεµβάσεις των µαστόρων και των τεχνιτών στο δηµόσιο δοµηµένο περιβάλλον. Η Κυριακή Κώστα βρίσκει ενδιαφέροντα και συναρπαστικό τον αυθόρµητο τρόπο που ένας τεχνίτης χρησιµοποιεί τη φαντασία και τη δεξιοτεχνία του για να επισκευάσει κάτι ή να το κάνει πιο πρακτικό. Πιστεύει ότι οι χώροι στους οποίους ζούµε είναι γεµάτοι από τέχνη και χειροτεχνία. Άρχισε από µικρή να ενδιαφέρεται για το θέµα αυτό, αφού συχνά παρακολουθούσε τον εργολάβο πατέρα της και τους µαστόρους θείους της να δουλεύουν όλοι µαζί για το χτίσιµο ενός σπιτιού. Αργότερα, είχε άµεση εµπλοκή η ίδια στη διαδικασία αποκατάστασης της διατηρητέας κατοικίας της στο Καϊµακλί.
«Το σπίτι είναι του 1800 και όταν αρχίσαµε τη διαδικασία της συντήρησής του πριν από 20 χρόνια, κατά τη διάρκεια της βρίσκαµε σε διάφορα σηµεία τα ίχνη και τις δράσεις των προηγούµενων µαστόρων. Άρχισα να παρατηρώ τα αρχιτεκτονικά σηµάδια διαφορετικών εποχών µέσα στο σπίτι –τα πράγµατα που είχαν προσθέσει οι προηγούµενοι κάτοικοι και το πώς προσπάθησαν να ξεπεράσουν τεχνικά εµπόδια. Έτσι ξεκίνησα µια διαδικασία ερµηνείας των στοιχείων που κρύβονταν κάτω από στρώµατα γύψου και δαπέδων. Τα ίχνη του παρελθόντος είχαν γίνει φωνές ανθρώπινης παρουσίας, θραύσµατα ανάµνησης και αγγελιαφόροι νοηµάτων», εξηγεί. Μετά από αυτή την εµπειρία, η καλλιτέχνης άρχισε να καταγράφει φωτογραφικά τέτοια σηµάδια, όχι µόνο στο αστικό περιβάλλον αλλά και στην ύπαιθρο, δηµιουργώντας ένα µεγάλο αρχείο.
«Συµπεριφερόµενη σαν αρχαιολόγος του σήµερα, αλλά και του εφήµερου, επιδιώκω να αποκωδικοποιήσω τα βαθύτερα µοτίβα πίσω από κάθε ανθρώπινο σηµάδι – αυτό που αποκαλώ «ίχνος»», εξηγεί. Πολλές φορές αφήνει και η ίδια το δικό της ίχνος. Περπατώντας σε διάφορα µέρη, παρατηρεί και εντοπίζει σηµεία που χρήζουν αποκατάστασης ή κάποιου είδους παρέµβασης και, µε τη βοήθεια µαστόρων, τα επιδιορθώνει αφήνοντας τα αποτυπώµατα της παρέµβασής της σε εισόδους σπιτιών, σε όψεις κτιρίων, σε δρόµους. 
Μέσα από το πρότζεκτ της με τίτλο «Head and Hand», που το άρχισε τις τελευταίες δυο δεκαετίες, μας προσκαλεί σε μια νέα ανάγνωση του χώρου γύρω μας: «Επιλέγω συγκεκριμένα σημεία της πόλης τα οποία κρίνω ότι χρήζουν φροντίδας και ζητώ από μάστορες να τα επιδιορθώσουν όπως εκείνοι θεωρούν ορθότερα. Ως εικαστικός, με ενδιαφέρει η επισκευή των αντικειμένων και η νέα αισθητική που δημιουργείται μέσα από αυτή». 
Τη δική της οπτική στο έργο της εικαστικού σημειώνει η κοινωνική ανθρωπολόγος και επιμελήτρια εκθέσεων, Ευαγγελία Λεδάκη: «Στις περιηγήσεις που κάνει η καλλιτέχνης στη Λευκωσία, στις πορείες που διαγράφει και στα υλικά τα οποία παρατηρεί και απομονώνει, βλέπουμε μια διαρκή διαδικασία συναρμογών και υφάνσεων. Οι υφάνσεις αυτές, παρότι ενίοτε είναι μεταφορικές, δεν παύουν να λειτουργούν με κυριολεκτικούς όρους. Ο περίπατος, οι κλωστές και τα νήματα, οι σειριακές παραθέσεις των φωτογραφικών καταγραφών και τα αρχεία που καταρτίζει, όλα μαζί συγκροτούν τη δική της ανθρωπολογία των γραμμών».
Η ενασχόληση της Κυριακής με τοπολογίες, επιδιορθώσεις και παρεμβάσεις έχουν πλέον ιστορία: Το 2009–2010 παρουσιάζει σειρά έργων με τίτλο «Μνημεία και Μνήμη» στη γκαλερί Διάτοπος και στο Λεβέντειο Δημοτικό Μουσείο. Το 2011–2013 ολοκληρώνει το πρότζεκτ της «Εικονομαχία 21ου αιώνα», το οποίο παρουσιάζεται σε πολλές πρωτεύουσες της Ευρώπης στο πλαίσιο του προγράμματος United States of Europe· πρόκειται για μια σειρά βίντεο και φωτογραφιών στα οποία συναντώνται μνημεία σ’ έναν «εικονικό χώρο» όπου όλα χωράνε. Το 2013 παρουσιάζει το έργο της «Ακρόαση» στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών στην Λευκωσία και το νερό της: Κρήνες και Πηγές της Λευκωσίας» στο Point Centre. Κατά τη διάρκεια του συγκεκριμένου πρότζεκτ εντόπισε ξεχασμένες βρύσες, πηγές και σιντριβάνια στη Λευκωσία, εκ των οποίων κάποια επιδιόρθωσε και επαναλειτούργησε. 
 
Το 2016 ολοκληρώνει το έργο της «Diaspora – I must have swallowed the dust», στο οποίο, χρησιμοποιώντας τη σκόνη που σκέπασε την Κύπρο το 2015, δημιουργεί σχηματικά κατεστραμμένα αρχιτεκτονικά κατάλοιπα της Συρίας. Το εν λόγω έργο παρουσίασε και σε ατομική έκθεση στο μουσείο Stedelijk στο Άμστερνταμ. Το 2017 ολοκληρώνει και παρουσιάζει το έργο της «Φοίνικας», στο οποίο χρησιμοποιεί πρώτες ύλες και στοιχεία από το χωριό Φοίνικας, για να δημιουργήσει με μια ηλεκτρονική εφαρμογή πολλές «ετεροτοπίες».
 
Το ίδιο έτος συνεχίζει την εικαστική της πορεία με το έργο της «Καθώς ο βράχος φθείρεται» που παρουσιάζεται στην Λεβέντειο Πινακοθήκη. Και σ’ αυτό το πρότζεκτ χρησιμοποιεί πρώτη ύλη για τη σύνθεσή του, η οποία προέρχεται από τον ίδιo τον φυσικό χώρο. Μέρος της δουλειάς «Head and Hand» έχει παρουσιαστεί στην έκθεση «Ar(t)chaeology» στο Δημοτικό Κέντρο τεχνών και προβλήθηκε ακόμη σε συνέδρια και διαλέξεις στην Κύπρο και το εξωτερικό. Σύντομα θα παρουσιάσει έργα της από την ίδια ενότητα στο Φυτώριο Εικαστικής Καλλιέργειας, στο πλαίσιο του Οpen Call με θέμα «A Climate Challenge». Επίσης, το φθινόπωρο θα παρουσιάσει νέα δουλειά από το διαχρονικό πρότζεκτ της «Waterways» σε ατομική έκθεση στην Gallery Well του Λονδίνου. 
Στο πλαίσιο του εικαστικού της έργου, η Κυριακή Κώστα έχει επιδιορθώσει τη βιτρίνα του εγκαταλελειμμένου σινεμά Regina στην οδό Ρηγαίνης. Μετά την επισκευή, ενεργοποίησε τη βιτρίνα αυτή μέσω του Φανερωμένης 70, το Πολιτιστικό Ίδρυμα που διευθύνει η ίδια, το οποίο κάθε μήνα θα συντονίζει την παρουσίαση του έργου ενός καλλιτέχνη στην τζαμαρία του ιστορικού αυτού κτηρίου, η οποία μετατρέπεται έτσι σε εκθεσιακό χώρο. Το έργο που φιλοξενείται γι’ αυτόν τον μήνα στη βιτρίνα του Regina, είναι η εικαστική πρόταση του Μιχάλη Παπαμιχαήλ, την οποία επιμελείται η θεωρητικός τέχνης, Μόνικα Ασημένου.