«Ξέρετε, εγώ δεν γράφω, συνομιλώ. Αλλά η ρίζα είναι ίδια. Ο τρόπος γραφής της Ρέας».
 
– Πρόκειται για το τρίτο σας βιβλίο. Τι μεσολάβησε απ’ το υπέροχο βιογραφικό «Κάποτε θα γράψω ένα βιβλίο» και το εξαίσιο «Δεν πέθανα εγκαίρως;». Μεσολάβησε μια αιωνιότητα και μια μέρα. Το βιβλίο ξεκίνησε ως δυο τρεις σβέλτες συναντήσεις με τον Βασίλη Ζούλια και δυο τρεις πρόχειρες δικές μου σημειώσεις. Μετά προέκυψε μια αρρώστια δική μου. Ο «προσωπικός» μου καρκίνος, όπως συνηθίζω να τον αποκαλώ. Λογικά θα έπρεπε το βιβλίο να περιμένει. Αλλά δεν είναι ανόητο να μην εκμεταλλευτείς τις ορθάνοιχτες διόδους της ψυχής σου; Η αρρώστια σε στρέφει μέσα σου. Στα βαθιά σου. Κι έτσι οι ελάχιστες σημειώσεις, ελαχίστων συναντήσεων, τα ρυάκια, ας τα πούμε, έγιναν «ποτάμι». 
 
– Τι σας σπρώχνει να αρχίσετε κάθε φορά το γράψιμο; Δεν αναλύουμε την αναπνοή μας. Απλώς αναπνέουμε. Ας κάναμε κι αλλιώς!
 
– Και αυτή τη φορά με το «Το παλτό μου, μαμά»; Ποια ήταν η αφορμή; Αφορμή ήταν μια σκηνή. Γνώριζα για την απόπειρα αυτοκτονίας μέσα στην αίθουσα των δικαστηρίων. Είχε καταγραφεί στις εφημερίδες της εποχής και βέβαια είχε στοιχειώσει τη γενιά μου. Σε μια συνάντησή μου όμως με τον Βασίλη τον ρώτησα για τα λεπτά, τα αμέσως μετά. Ο διάλογος μέσα στο ασθενοφόρο με τη μητέρα του, μου στερέωσε την απόφαση ενός βιβλίου. Και στη συνέχεια προέκυψε και ο τίτλος ακριβώς από εκείνη τη στιγμή «Το παλτό μου, μαμά».
 
– Ποιο ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι κατά τη διάρκεια της συγγραφής; Το δύσκολο ήταν όταν τελείωσε. Ο μονόλογος της μάνας που ανάβλυσε από μέσα μου μια αξημέρωτη νύχτα «έγινε» τύψεις και αγωνία απέναντι στην αληθινή μάνα του Βασίλη, την οποία δεν έχω γνωρίσει και δεν έχω συνομιλήσει ποτέ. Ένιωσα την ευθύνη. Απέναντι στον Βασίλη και στη μητέρα του. Θεέ μου, πώς μετά από τόσα χρόνια που είναι «καθαρός» από ουσίες… 28 ολόκληρα χρόνια. Ηρωικά! Πώς «τους» ξαναγυρίζεις πίσω; Αλλά αξίζει… Για κάθε επόμενο Βασίλη. Όλοι μας, έναν εξαρτημένο Βασίλη έχουμε μέσα μας. 
 
– Διαφέρει το γράψιμο για ένα κείμενο για το protagon.gr από ένα βιβλίο; Πού εντοπίζετε διαφορές; Διαφέρει ως προς την έκταση, τον χρόνο που έχεις να πιάσεις τον αναγνώστη να τον κάνεις συνομιλητή σου. Ξέρετε, εγώ δεν γράφω, συνομιλώ. Αλλά η ρίζα είναι ίδια. Ο τρόπος γραφής της Ρέας. 
 
– Πώς ισορροπείτε ανάμεσα στη διπλή ταυτότητά σας; Μου είναι εύκολο, ευεργετικό και φυσικό, άρα επίσης δεν μπορώ να σας το αναλύσω. 
 
– Είναι τυχεροί οι άνθρωποι που έχουν κάτι να διηγηθούν κυρία Βιτάλη; Είναι τυχεροί οι άνθρωποι που διοχετεύουν τα μέσα τους σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης. Έχουν πάντα ωραία παρέα μέσα τους. 
 
– Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε πρόσφατα και σας ενθουσίασε; Ξανά και ξανά τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη και τη Μήδεια του Ευριπίδη. Τι μένει να γράψεις, εσύ; Αναρωτιέμαι. Αλλά γράφω γράφω γράφω.