Βεντέτα απ’ τον τόπο σου

H θρυλική ταινία  «Η Νεράιδα και το Παληκάρι» μεταφέρεται στο θεατρικό σανίδι και μετά από μια απόλυτα επιτυχημένη σεζόν στην Αθήνα έρχεται στην Κύπρο για να μας χαρίσει άφθονες στιγμές γέλιου. Η Μαρία Κορινθίου ως Αλίκη Βουγιουκλάκη και ο Παναγιώτης Πετράκης ως Δημήτρης Παπαμιχαήλ αποτελούν μόνο δύο από τους δεκάδες λόγους που θα είμαστε εκεί για να την απολαύσουμε.

Οι βεντέτες στην Κρήτη έχουν την τιμητική τους. Σ’ αυτό το μέρος, δύο γνωστές και εύπορες οικογένειες, οι Φουρτουνάκηδες και οι Βροντάκηδες, κρατούν την παράδοση της βεντέτας ανά τους αιώνες. Δεν μιλούν, ούτε χαιρετιούνται όταν ανταμώνουν και φυσικά προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατήσουν μακριά τα μοναχοπαίδια τους μην τύχει και ειδωθούν. Ο μορφονιός, ο Μανούσος (Παναγιώτης Πετράκης) και  το Κατερινιώ (Μαρία Κορινθίου), δεν ξεφεύγουν απ’ την οικογενειακή παράδοση, μέχρι που ο έρωτας τους χτυπά απροσδόκητα την πόρτα. Όταν αποκαλύπτεται η πραγματική τους ταυτότητα, αρχίζει το γλέντι. Το οποίο, φυσικά, καταλήγει σε ένα πραγματικό (κρητικό) γλέντι για το «και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα», που κορυφώνεται με μαντινάδες, τη λύρα και τη χαρακτηριστική σφραγίδα του δημοφιλούς Κρητικού καλλιτέχνη Νίκου Ζωιδάκη.
 
«Δεν είμαι η Αλίκη»
H Μαρία πάντα θαύμαζε την Αλίκη. Αν έβαψε τα μαλλιά της ξανθά όμως, δεν ήταν με πρόθεση να της μοιάσει ή να την αντιγράψει, αλλά επειδή το θεώρησε εξαρχής ως «ό,τι πιο έντιµο µπορούσα να κάνω γι’ αυτόν τον ρόλο». Ακόμα και σήμερα, που η παράσταση αρχίζει την καλοκαιρινή της περιοδεία, θεωρεί ότι η ενσάρκωση του ρόλου της Κατερινιώς είναι ένα μεγάλο βάρος. «Ό,τι έχει αγγίξει η Αλίκη έχει τεράστιο βάρος», λέει η Μαρία Κορινθίου σε συνέντευξή της. «Η Αλίκη είναι ένας µύθος, είναι ένα πρόσωπο…», προσθέτει, χρησιμοποιώντας τον ενεστώτα, αφού πολλοί δεν έχουν ακόμη συμβιβαστεί με το θάνατό της. «Αυτή είναι η επιτυχία της. Εξακολουθεί να υπάρχει. Ένα υπέροχο, λαµπερό πλάσµα. Η δική µας σταρ µε µεγάλη παρακαταθήκη». Πριν ακόμα ανέβει η παράσταση, ήξερε ότι θα κατηγορηθεί, ότι ο κόσμος θα έσπευδε να πει ότι την αντιγράφει. Η ίδια όμως, παρόλο που παρακολούθησε ξανά και ξανά την ταινία για να τη μελετήσει, δεν προσπάθησε να την αντιγράψει. Γι’ αυτό και από την αρχή επαναλάμβανε στους δημοσιογράφους, «Αλίκη δεν είμαι γιατί ούτως ή άλλως δεν μπορώ να γίνω για πολλούς λόγους. Πρώτον και κυριότερο γιατί η Αλίκη είναι η Αλίκη, δεύτερον γιατί ο χαρακτήρας μου δεν είναι Αλίκη, τρίτον γιατί η Μαρία δεν είναι Αλίκη». Δεν την στεναχωρεί, όμως, ούτε την επηρεάζει η κριτική, όσο αρνητική κι αν είναι. Μαθημένα τα βουνιά απ’ τα χιόνια. «Το είπαν και πέρυσι με τη Μάρθα Καραγιάννη. Απλά θεωρώ ότι είναι χαζό, είναι κουτό, είναι ανούσιο και ανώφελο να το κάνουμε αυτό το πράγμα. Κανένας ηθοποιός δεν πάει να αντιγράψει τον άλλον. Αν ήταν να αντιγράψω κάποιον θα το είχα κάνει στο ξεκίνημα της καριέρας μου».

 

 

Αθάνατες ατάκες
Μετά από μια πετυχημένη σεζόν, οι πρωταγωνιστές συνεχίζουν να κοιτάνε και την τελευταία λεπτομέρεια, να αλλάζουν ατάκες, να το βελτιώνουν, ώστε η κάθε παράσταση να αποτελεί μια καλύτερη εκδοχή της προηγούμενης. «Μέχρι και στην τελευταία παράσταση αλλάζουμε πράγματα. Πάντα γίνεται έτσι. Πάντα, προς το τέλος, βλέπεις κάποιες λεπτομέρειες, που στην αρχή δεν τις είχες δει. Όσο γίνεται δικό σου, τόσο πιο πολύ εξελίσσεται και αλλάζει κάθε φορά», δήλωσε η ίδια, λίγο πριν κατέβει η αυλαία στην Αθήνα. Και δίπλα της δεν ήταν άλλος από τον συμπρωταγωνιστή της, Παναγιώτη Πετράκη που συμφωνούσε με κάθε της λέξη. «Σκέφτομαι τώρα ότι υπάρχουν ατάκες, προσωπικά για μένα, στο έργο, που ακόμα δεν με βολεύουν. Ακόμα δεν έχω βρει τον προσωπικό μου τρόπο…», είπε, πιστεύοντας ακράδαντα πως η κάθε παράσταση αποτελεί μια μάχη με αυτές τις αθάνατες ατάκες. «Κάθε ατάκα είναι μία συναισθηματική κατάσταση. Σαφώς έχουν αμβλυνθεί οι δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε και έχουμε βρει τους τρόπους, αλλά ακόμα υπάρχουν σημειάκια που με παιδεύουν».

 
Κάθε μέρα και κάτι νέο
Στις πρόβες, σταματούσαν ό,τι έκαναν και έσκαγαν απ’ τα γέλια. Κι αυτό το εξαιρετικό κλίμα μεταφέρεται και στο κοινό, το οποίο δεν διστάζει να βλέπει την παράσταση ξανά και ξανά, αφού κάθε φορά ήταν ακόμη πιο ξεκαρδιστική. «Είχε έλθει μία κυρία, που την έχει δει δυο-τρεις φορές την παράσταση και μας έλεγε “Μα καλά, κάθε φορά που την βλέπω την παράσταση, βλέπω και κάτι άλλο”», σχολίασε η Μαρία, ομολογώντας πως ακόμα και οι ηθοποιοί το διασκεδάζουν. «Όσο βέβαια επιτρέπεται πάνω στη σκηνή». «Και αυτό είναι και το ωραίο του θεάτρου. Κάθε μέρα συντελείται και κάτι καινούριο», ανέφερε ο Παναγιώτης. Ο οποίος, σε αντίθεση με τη Μαρία, επέλεξε να μη μελετήσει την ταινία σε βάθος. «Την είδα μία φορά, για να τη θυμηθώ. Και επίτηδες δεν την ξαναείδα, γιατί είμαι λίγο επιρρεπής. Φοβόμουν μήπως χάσω τον ειρμό μου… Μήπως κολλήσω και δεν μπορώ να ξεφύγω απ’ αυτό. Και επειδή γενικότερα κοιτάζω να αποφύγω τελείως τη μίμηση… Και κάτι που μου αρέσει πολύ σ’ αυτή την παράσταση, είναι ότι κανείς δεν έχει πέσει στην παγίδα να μιμηθεί οποιονδήποτε», κατέληξε.

 

 

Περιοδικό Go, τεύχος 67.