Σταμάτης Κραουνάκης: Δεν έχει στερέψει η βρύση μου ακόμα

 
– Πώς αντιδράσατε όταν σας έκαναν τη πρόταση, για τη μεγαλύτερη κιθαριστική εκδήλωση στο νησί; Ο φίλος μου ο Αντώνης Κοΐζας, ο οποίος είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής, αποφάσισε να μου κάνει αυτό το δώρο κι εγώ είπα αυθόρμητα, αμέσως «ναι»! Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που παίζω με ένα τόσο μεγάλο ανσάμπλ. Οι κιθάρες είναι ένα όργανο βγαλμένο καθαρά από τη λαϊκή ψυχή και που ταιριάζει πάρα πολύ στα τραγούδια μου. Έχω αρχίσει ήδη να δουλεύω με τον μαέστρο, τον Αντώνη Μυτακίδη, ο οποίος έχει κάνει πολύ ωραίες ενορχηστρώσεις και νομίζω πως θα είναι μια πολύ ιδιαίτερη και γλυκιά βραδιά.

 

– Είναι μεγάλη η πρόκληση; Δεν είναι πρόκληση, είναι χαρά, πολύ μεγάλη χαρά. Και ευθύνη βεβαίως, γιατί είναι κάτι σοβαρό, δεν αστειευόμαστε. Έχω ακούσει τέτοια σύνολα στην Πορτογαλία και είναι μαγικά!

 

– Η σχέση σας με την Κύπρο γίνεται όλο και πιο δυνατή. Τώρα πια είναι σαν να έχω ένα δεύτερο σπίτι στο νησί. Έχω κάνει τόσες ωραίες δουλειές, είναι τόσοι οι φίλοι μου και κάθε φορά που έρχομαι ο κόσμος με περιμένει με πάρα πολλή αγάπη. Αισθάνομαι ότι είναι μια σχέση που κρατιέται πολύ δυνατά ανάμεσά μας. Βεβαίως, προσέχουμε και οι δύο να μη γίνει ρουτίνα και εγώ θέλω όποτε έρχομαι να φέρνω κάτι που να είναι καινούριο, που να έχει ενδιαφέρον. Κάθε φορά παίρνω ενέργεια, χαρά και τρομερή αγάπη.

 

– Τα συναισθήματά σας όταν ανεβαίνετε πάνω στη σκηνή είναι πάντα το ίδιο έντονα; Έχω ένα, ας το πω, σύστημα – αδειάζω τελείως. Έτσι ώστε η καρδιά μου, όταν ανεβαίνω, να είναι λευκό χαρτί, να μπορέσω να συγκεντρωθώ, να παράγω τις λέξεις μου και τη μουσική μου και να έρθει ο κόσμος και εγώ να πάω στον κόσμο. Αθωώνω πολύ τον εαυτό μου για να καταφέρνω κάθε φορά να μην προετοιμάζομαι. Προετοιμάζομαι όμως ψυχολογικά ώστε να είμαι άδειος, να φορτώσω εγώ και να έρθει και ο κόσμος άφοβα επάνω σε εμένα.

 

– Τι ακούτε όταν δεν ακούτε Κραουνάκη; Μα δεν ακούω καθόλου Κραουνάκη! Τον βαριέμαι πάρα πολύ, μετά από τόσες πρόβες. Ακούω, όμως, πολύ ωραία πράγματα. Ακούω όλη τη διεθνή σκηνή, τελευταία ακούω πολύ μια περίφημη Καταλανή τραγουδίστρια, τη Sílvia Pérez Cruz, ενώ ενημερώνομαι για ό,τι βγαίνει στην ποπ σκηνή, τραγούδια ωραία, διασκευές. Είμαι καλωδιωμένος συνεχώς με δύο σταθμούς στο internet, έναν κλασικό και έναν γαλλικό που παίζουν καταπληκτικά πράγματα όλη μέρα.

 

– Μετά από τόσα σημαντικά πράγματα που έχετε επιτύχει, είναι εύκολη υπόθεση να πηγαίνετε μπροστά; Δεν το σκέφτομαι καθόλου αυτό και δεν το αφήνω καθόλου να με πάρει κάπου. Απλώς το κάνω. Πολλές φορές μου λένε πως δεν εκμεταλλεύομαι το παρελθόν μου. Δεν εκμεταλλεύομαι το παρελθόν μου, όμως, γιατί με ενδιαφέρει η επόμενη φάση, η επόμενη στιγμή, το επόμενο βήμα, το επόμενο τραγούδι.

– Νιώθετε ότι έχετε πολλά να δώσετε ακόμα; Δεν έχει αδειάσει η βρύση μου ακόμα, δεν μου έχει πει «στερεύω». Αυτό όμως έχει να κάνει και με το πόσο ταΐζει κανείς την τέχνη του καθημερινά. Εγώ διαβάζω πολύ, ακούω μουσική πάρα πολύ, ακούω συναδέλφους και έχω συνεχή επαφή με το αντικείμενό μου.

 

– Κοιτώντας πίσω, τι βλέπετε; Δεν κοιτάζω πίσω, καθόλου δεν μπορώ να κοιτάξω πίσω! Αναμνήσεις ωραίες ναι, έχω. Χαίρομαι για τα πράγματα που έχουν γίνει, χαίρομαι για τις στιγμές που έχω ζήσει με καλλιτέχνες, έχω ωραία πράγματα να θυμάμαι. Η νοσταλγία είναι ένα συναίσθημα που εγώ δεν το θέλω.

 

– Δεν ανατρέχετε σε παλιές φωτογραφίες; Όταν έρθουν μπροστά μου θα το κάνω, χαζεύω. Γελάω κιόλας γιατί σκέφτομαι τι μυαλά είχα τότε και τι μυαλά έχω τώρα.

 

– Δηλαδή, αλλάξατε; Όχι, είμαι όμως πολύ πιο ήσυχος, πιο γενναιόδωρος, δεν έχω αγωνία, μου αρέσει που ακόμα είμαι ενεργός, που γράφω και που έχω ακόμα όνειρα…
 
INFO: 1 Ιουλίου, 21.00, Λεμεσός, Δημοτικό Κηποθέατρο. Πληροφορίες στο τηλέφωνο 99430654.