Mε αφορμή το «Δείπνο με Φίλους» που θα παρουσιαστεί τον Ιουλίο στην Κύπρο, το ΦιλGood, συνάντησε τον σκηνοθέτη της παράστασης Γρηγόρη Βαλτινό, ο οποίος αυτοσυστήνεται μέσα από το γνωστό παιχνίδι των αυθόρμητων συνειρμών.
 
Απολαµβάνω: «Ξέρεις, φέτος κλείνω σαράντα χρόνια πάνω στη σκηνή. Tο έτος µηδέν για έναν ηθοποιό είναι τα είκοσι πρώτα χρόνια. Τώρα, λοιπόν, βρίσκοµαι στη δεύτερη σκηνική µου νιότη. (γελάει) Σε αυτό το διάστηµα έχω γνωρίσει κάποια πράγµατα, έχω αποκτήσει κάποιες εµπειρίες, έχω αρχίσει να καταλαβαίνω τι ακριβώς είναι αυτή η τέχνη, γιατί υπάρχει στην κοινωνία, έχω µάθει να παραµερίζω τις φτηνές αφορµές, τους ναρκισσισµούς, την ανάγκη για επιβεβαίωση, έχουν φύγει όλα αυτά ή µάλλον έχουν χορτάσει όλα αυτά, σε περίπτωση που ενυπήρχαν µέσα στην αρχική απόφασή µου να γίνω ηθοποιός. Μάλλον χρειάζεται να φτάσεις κάποια χρόνια ηλικίας, εµπειρίας και συνειδητοποίησης, για να έρθει η απόλαυση. Γιατί τότε, µε λιγότερο καύσιµο, έχεις περισσότερες αποδόσεις. Γίνεσαι ένας σύγχρονος κινητήρας όσο παλιώνεις».
 
Βεβαιότητες: «Αλίμονο, αν στη ζωή και στην τέχνη μας, δεν έχουμε αποκτήσει κάποιες βεβαιότητες, κάποιες σταθερές, μέσω της εμπειρίας, της δουλειάς, της προσπάθειας, της παρατήρησης των πραγμάτων. Για παράδειγμα, ξέρω πλέον ότι το να κάνω πίσω κάποιες φορές δεν είναι δειλία αλλά σοφία. Ξέρω επίσης ότι το κακό μόνο κακό φέρνει όπως και το καλό μόνο καλό. Επιλέγουμε την πορεία μας και τη στάση μας στη ζωή ανάλογα με αυτές τις βεβαιότητες. Και όταν ενηλικιωνόμαστε, δεν έχουμε άλλοθι άγνοιας κάποιων βασικών παραμέτρων της ζωής. Ταυτόχρονα, και ως καλλιτέχνες και ως άνθρωποι, πρέπει να αμφιβάλλουμε. Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί, λοιπόν, ανάλογα με τα δεδομένα που έχουμε κάθε φορά μπροστά μας».
 

Γάμος: «Θέλει δουλειά. Καθημερινή. Θέλει εργατοώρες επένδυσης. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για γάμο. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για γονείς. Όπως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι για φίλοι ή για καλλιτέχνες, για φουρνάρηδες, τσαγκάρηδες ή πιλότοι».

«Δείπνο με φίλους»: «Το συγκεκριμένο έργο το έχω ανεβάσει τα τελευταία είκοσι χρόνια τέσσερις φορές στην Αθήνα -δύο χρόνια στο θέατρο Λαμπέτη, ένα καλοκαίρι περιοδεία, ένα χρόνο στο Ιλίσια, άλλο ένα καλοκαίρι περιοδεία. Όλες αυτές τις φορές και σκηνοθετούσα και έπαιζα, όπως επίσης είχα κάνει και τη διασκευή. Τώρα στην Κύπρο, είναι η πέμπτη φορά, επίσης σε δική μου σκηνοθεσία και διασκευή. Η πρόταση ήρθε από την Κύπρο και με μεγάλη χαρά την αποδέχτηκα, γιατί ναι μεν θα ασχοληθώ με ένα πολύ οικείο μου έργο, αλλά θα το κάνω διαφορετικά. Το έργο του Ντόναλντ Μάργκιουλις με απασχολεί και σε προσωπικό επίπεδο, γιατί έχει να κάνει με γάμο, ζευγάρια, παιδιά, συμβιβασμούς, γι’ αυτό κάθε φορά το κάνω με πολλή όρεξη, γιατί επανεξετάζω και τις δικές μου επιλογές».

Επιτυχία: «Ως επιτυχία ορίζω το να μπορεί κανείς να έχει γύρω του αυτά που αγαπά και όσους τον αγαπούν. Όλα τα υπόλοιπα έρχονται και παρέρχονται».

 

Ζηλεύω: «Α, ναι, όταν είμαι ερωτευμένος, ζηλεύω. Επίσης, ζηλεύω επιτυχίες και επιδόσεις άλλων. Μου δημιουργούν το αίσθημα της άμιλλας για να κάνω κι εγώ κάτι ανάλογο. Σε αυτή την περίπτωση, δεν ζηλεύω ακριβώς, θαυμαζω ζηλεύω. (χαμογελάει) Επίσης, δεν ζηλεύω ξένα πράγματα προς εμένα. Για παράδειγμα, δεν ζηλεύω στο θέατρο ένα συνάδελφο που κάνει μια δουλειά από την οποία έχει βγάλει πολλά χρήματα, αλλά δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να την υποστηρίξω εγώ. Για μένα είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα πλουτίσω ποτέ από το θέατρο, γιατί αυτή τη δουλειά την κάνω από αγάπη και με αγάπη και δεν θα κάνω σκόντο στον τρόπο με τον οποίο εγώ επιθυμώ να την ασκώ».

Ηθοποιός: «Μικρός δεν είχα κανένα ερέθισμα και από κανέναν από το οικογενειακό μου περιβάλλον για να γίνω ηθοποιός. Δεν είχα ούτε κάποιο εξωτερικό ερέθισμα προς αυτή την κατεύθυνση –δεν είχα πάει καν θέατρο. Στα 15 μου πήγα για πρώτη φορά θέατρο, στο Γκλόρια, με είχαν πάρει κάτι γείτονες μαζί τους και είδα μια επιθεώρηση με τη Ρένα Βλαχοπούλου. Δεν μπορώ να πω ότι άλλαξε κάτι μέσα μου. Όμως, έβλεπα πολύ σινεμά. Ήμουν μηχανικός κινηματογράφου από 10 ετών. Ήμουν σαν το παιδί της ταινίας “Σινεμά ο Παράδεισος”. Τα χρόνια της δικτατορίας, με έβαζαν κι έκοβα τις ερωτικές σκηνές από τις ταινίες. Έβαζα τις “απαγορευμένες” σκηνές σε ένα κουτί και όταν ολοκληρωνόταν ο κύκλος προβολής της ταινίας, κόλλαγα τις κομμένες σκηνές στην κόπια. Όταν, λοιπόν, χρόνια αργότερα, είδα το “Σινεμά ο Παράδεισος”, έκλαιγα γοερά μέσα στον κινηματογράφο, γιατί έβλεπα στην οθόνη τον εαυτό μου μικρό παιδί. Εκτός από τις ταινίες, καθοριστικό ρόλο στην απόφασή μου να γίνω ηθοποιός έπαιξε μια παράσταση που είδα στα 19 μου. Ήταν ο “Οιδίποδας Τύραννος” στο Ηρώδειο με τον Μάνο Κατράκη. Βλέποντας το ωραιότερο έργο της ανθρωπότητας, είπα τότε ότι θέλω να κάνω αυτό, μία τέχνη που να ασχολείται με τα κεφαλαιώδη ζητήματα της ανθρώπινης φύσης».

 

Θυμώνω: «Με θυμώνει η τεμπελιά, η αδράνεια, η προδοσία, η μιζέρια, η γκρίνια. Με θυμώνει η μόνιμη τάση που έχουμε να θεωρούμε ότι πάντα φταίει κάποιος άλλος για ό,τι μας συμβαίνει. Με θυμώνουν οι άνθρωποι που προσπαθούν να βρουν αιτίες για να μην κάνουν κάτι όταν μια συνθήκη τους ενοχλεί».

 
Ιδιορρυθμίες: «Θα έλεγα ότι γενικά είμαι ευπροσάρμοστος και πάντα προσπαθώ να συνυπάρχω αρμονικά με τους άλλους. Ψιλές ιδιορρυθμίες, ναι, φυσικά έχω. Έχω θέμα με την καθαριότητα. Πλένομαι πολύ συχνά. Δεν αντέχω πάνω μου τα ιδρωμένα ρούχα. Στο καμαρίνι αλλάζω συχνά εσώρουχα. Επίσης, υπάρχουν περίοδοι που ασκητεύω, που γίνομαι απόλυτα μονόχνωτος. Δηλαδή είμαι συνέχεια μέσα στο σπίτι, με τις παντόφλες και τις πιτζάμες, και διαβάζω συνεχώς, χωρίς να βγαίνω καθόλου έξω. Όμως, αυτό συμβαίνει μετά από κάποιο κύκλο παραστάσεων, μάλλον ως αντίδραση στην πολλή έκθεση που έχει η δουλειά μου».

Κοινό: «Το κοινό σαφώς έχει αλλάξει μέσα σε όλα αυτά τα 40 χρόνια που ασκώ το επάγγελμα του ηθοποιού. Αλλάζουν οι προτιμήσεις του, οι συμπεριφορές του. Βέβαια, πολύ προβληματίζομαι όταν ακολουθεί μόδες. Οι “trendουριές” είναι πολύ ενοχλητικές γιατί δείχνουν καταρχάς έλλειψη αισθητικής και παιδείας, αλλά και μη κατασταλαγμένες προσωπικότητες. Προσωπικά, ποτέ δεν ήμουν της μόδας. Πάντα ήμουν ντεμοντέ. Θεωρώ ότι όσο πιο κλασικός είναι κανείς, τόσο πιο σύγχρονος είναι».

Λιμνάζω: «Α, αυτή είναι μια πολύ ενοχλητική λέξη, γιατί πιάνει κουνούπια». (γελάει)

Λιμάνι: «Έχω δύο λιμάνια στη ζωή μου: την οικογένειά μου και την τέχνη μου. Άλλοι το ‘χουν δίπορτο, εγώ το ‘χω διλίμανο». (γελάει)

 

Μαγειρεύω: «Δεν μαγειρεύω, αλλά εκτιμώ πολύ τη μαγειρική των άλλων. Ειδικά τους ουζομεζέδες, τα ψαροαπαγορευμένα. Έχω αποφασίσει να πεθάνω λίγο νωρίτερα και να τα ευχαριστιέμαι, παρά να ζήσω περισσότερο χωρίς αυτά». 

Νισάφι: «Όταν απογοητεύομαι, όταν δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο για ένα θέμα, λέω “νισάφι πια”. Παραιτούμαι. Δεν θέλω να χάνω τον χρόνο μου, να ματαιοπονώ προσπαθώντας να διορθώσω τα αδιόρθωτα».

Ξαγρυπνώ: «Ξαγρυπνώ μονίμως, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Γιατί αν “αποκοιμηθώ” στη ζωή μου, δεν θα τα βγάλω εύκολα πέρα. Έχω την ανάγκη να είμαι σε εγρήγορση. Εξ ου και το όνομά μου Γρηγόρης». (γελάει) «Πάντως, ναι, με παίρνει αργά ο ύπνος. Οι πρώτες πρωινές ώρες είναι οι καλύτερές μου, γιατί είναι δικές μου. Είμαι μόνος μου με εμένα και τις σκέψεις μου. Όμως, ξυπνάω και νωρίς. Κοιμάμαι λίγο το βράδυ και προσπαθώ να κοιμάμαι μία ώρα το μεσημέρι όποτε μπορώ».

Όχι: «Πολλά “όχι” έχω πει. Σε ό,τι έχει να κάνει με τη δουλειά μου, έχω πει “όχι” σε πράγματα που θα με κατέστρεφαν. Δηλαδή σε φτηνές παραγωγές, σε φτηνά σίριαλ, σε βιντεοταινίες, στο πολύ ελαφρύ θέατρο. Μόλις βγεις σε αυτή τη δουλειά, κοιτάζουν όλοι να σε εκμεταλλευτούν. Αν την πατήσεις εκεί και πεις “ναι”, έχασες τον δρόμο σου. Στη ζωή μου έχω πει “όχι” σε πράγματα που ναι μεν θα μου την έκαναν πιο βολική, αλλά μπορεί να μην ήμουν ευτυχισμένος. Για παράδειγμα, σε έναν πλούσιο γάμο».

 

Πατρότητα: «Δεν έζησα τον πατέρα μου. Χώρισαν οι γονείς μου όταν ήμουν ενός έτους και μεγάλωσα με πατριό. Έζησα με “πατριότητα”. (γελάει) Προσπάθησα, λοιπόν, όσα έλειψαν σε μένα, να μη λείψουν στα παιδιά μου. Ήμουν πάντα εκεί για τους γιους μου ουσιαστικά. Δεν ωφελεί τα παιδιά σου να τους αφήσεις ένα εκατομμύριο ευρώ. Γιατί κάποια στιγμή θα τελειώσει. Τα ωφελεί να τους αφήσεις ένα εκατομμύριο δύναμη. Γιατί έτσι θα μάθουν πώς να στέκονται μόνα τους στα πόδια τους».

Ρυτίδες: «Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις ρυτίδες μου. Δεν με ενδιαφέρει η εξωτερική μου εικόνα –εντάξει, θα το παραδεχθώ, η κοιλιά μου λίγο με ενοχλεί που έχει μεγαλώσει λόγω της αγαπημένης μου συνήθειας να απολαμβάνω το καλό φαγητό. Αλλά, ειλικρινά, καθόλου δεν με ενδιαφέρει αν έχω ρυτίδες ή όχι. Φυσικά και έχω και είναι καλοδεχούμενες. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να έχω υγεία».

Σημείο Μηδέν: «Η στιγμή που αποφάσισα να γίνω ηθοποιός ήταν το δικό μου σημείο μηδέν. Είπα ότι εφεξής ξεκινώ να ορίζω τη ζωή μου όπως τη θέλω πιάνοντας τον ταύρο από τα κέρατα. Αλλιώς με περίμενε μια ζωή με κατάθλιψη και δυστυχία».

Τύχη: «Πιστεύω στη σκληρή δουλειά, αλλά και η τύχη είναι απαραίτητη. Ξέρεις, η τύχη είναι γυμνή. Δεν έχει από πού να την πιάσεις. Αλλά έχει μια κοτσίδα. Κι όταν περάσει φευγαλέα από δίπλα σου, πρέπει να έχεις το ένστικτο και την ετοιμότητα να την πιάσεις από τα μαλλιά, που λέμε. Πρέπει να προλάβεις να την κρατήσεις. Άρα πρέπει να είσαι πάντα έτοιμος σε περίπτωση που εμφανιστεί».

 

Υγεία: «Όσο κλισέ και να ακουστεί αυτό, προτού ξεκινήσω κάτι, είτε στη ζωή μου είτε στην τέχνη μου, λέω να έχω υγεία. Χωρίς υγεία δεν μπορούμε να έχουμε τίποτα. Γι’ αυτό δεν κάνω καταχρήσεις. Παν μέτρον άριστον».

Φαιδρότητες: «Οι φαιδρότητες που βλέπω γύρω μου με βοηθούν να τις αποφεύγω στη δική μου πραγματικότητα. Ευγνωμονώ και ευχαριστώ όλα τα φαιδρά πρόσωπα γύρω μου».

Χρόνος: «Έχω πολύ καλή σχέση με τον χρόνο. Γιατί όσο ενηλικιώνεσαι, μεγαλώνεις. Και όσο μεγαλώνεις, μαθαίνεις. Και όσο μαθαίνεις, γίνεσαι πιο σοφός, πιο λιτός, πιο ουσιαστικός. Όπως έλεγε και ο Μόρι στην παράσταση “Κάθε Τρίτη με τον Μόρι” που ανεβάσαμε φέτος τον χειμώνα στο Ιλίσια-Βολανάκης, “Ο χρόνος είναι ένα προνόμιο που πολλοί άνθρωποι δεν το έχουν”, γιατί δεν έχουν προλάβει να γεράσουν. Είμαι ευγνώμων, λοιπόν, για όσον χρόνο μου δίνεται, για κάθε μέρα που ζω».

Ψηφίζω: «Παρόλο που είμαι απογοητευμένος από τους πολιτικούς μας, παρόλο που δεν υπάρχουν πια στις μέρες μας πολιτικά μεγέθη, στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, εξακολουθώ να πιστεύω ότι και οι πολίτες και οι πολιτικοί οφείλουν να αγωνίζονται για ένα καλύτερο αύριο. Πιστεύω στη συνειδητή συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία και θεωρώ ότι πρέπει να εξοστρακίζουμε τους απατεώνες και όσους βλάπτουν σοβαρά την αισθητική και τη ζωή μας. Όταν τους εντοπίζουμε, να τους διώχνουμε. Διά της ψήφου μας. Και έχουμε δει κάμποσους τέτοιους και στον ΣΥΡΙΖΑ. Ειδικά έναν μουστακαλή».

 
Ώρα να…: «…σοβαρευτούμε όλοι, γιατί έρχονται ακόμα πιο δύσκολες μέρες σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι νέοι ας αφήσουν στην άκρη την ελαφρότητα των social media και ας δουν την πραγματική ζωή, πώς θα υπάρχουν μέσα σε αυτή. Εν ανάγκη, ας απορρίψουν και εμάς που τους την καταστρέψαμε. Και εμείς οι μεγαλύτεροι ας κάνουμε επιτέλους μια ηρωική έξοδο από την κοινωνία σκοτώνοντας το τέρας που δημιουργήσαμε. Είτε αυτό λέγεται κατανάλωση/καπιταλισμός είτε ανευθυνότητα/ωχαδερφισμός είτε καταστροφή του περιβάλλοντος».

* Η βραβευμένη με Πούλιτζερ κωμωδία «Δείπνο με Φίλους», που σκηνοθετεί ο Γρ. Βαλτινός, παρουσιάζεται: 2/7 Αμφιθέατρο Σχολής Τυφλών, 3/7 Αρχαίο Ωδείο Πάφου, 4 /7 Παττίχειο Δημοτικό Αμφιθέατρο Λάρνακας, 5 /7Δημοτικό Κηποθέατρο Λεμεσόυ, 6 /7 Δημοτικό Αμφιθέατρο Παραλιμνίου, 7/7 Δημοτικό Αμφιθέατρο Δερύνειας, 8/7 Δημοτικό Αμφιθέατρο Λακατάμιας, 9 /7 Αμφιθέατρο Δήμου Ιδαλίου. Έναρξη 21.00.  Εισιτήρια από tickethour.com.cy.

 
 
Φιλgood, τεύχος 229.