Βαραίνω: «Έχω νιώσει πολλά βάρη στη ζωή μου, πολλές φορές δυσβάσταχτα για τους ώμους μου, κυρίως σε επίπεδο φόρτου δουλειάς, ευθυνών και οικονομικού άγχους. Έχω δουλέψει πάρα πολύ σκληρά και αδιαλείπτως –καθώς δεν είχα καμιά περιουσία προσωπική- για να μπορώ να κάνω πραγματικότητα τα όνειρά μου στη δουλειά και στη ζωή μου. Ακόμα και τώρα, δεν έχω κανένα περιουσιακό στοιχείο που να μου ανήκει. Τι μου ανήκει όμως; Το ότι έκανα τη ζωή μου με τον τρόπο που ήθελα εγώ, έκανα ένα θέατρο, το οποίο δεν μου ανήκει ως κτήριο, αλλά ως θεατρικός οργανισμός και έγινε επίσης όπως ήθελα εγώ. Ό,τι είχα και δεν είχα το έδωσα για τα όνειρά μου. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ακρότητα που έχω κάνει».
Γελάω: «Ακόμα και στην κούρασή μου, και στις δύσκολες στιγμές μου, πάντα αναζητώ και βρίσκω μια χαραμάδα γέλιου. Ακόμα και τώρα που κάνουμε τραγωδία, στις πρόβες ήταν πάντα ευπρόσδεκτες οι ανακουφιστικές στιγμές γέλιου. Το γέλιο είναι η τροφοδοσία της ψυχής για να μπορεί να πάρει ενέργεια και να πραγματοποιήσει μεγάλα όνειρα».
Δακρύζω: «Θα σας πω κάτι που ανέφερε στις οδηγίες του ο σκηνοθέτης της παράστασής μας, ο Στάθης Λιβαθινός, το οποίο με άγγιξε βαθιά, κάτι μετακίνησε μέσα μου και αφορά στο επάγγελμά μας: “Δεν κλαίμε επειδή το θέλουμε, κλαίμε επειδή συμβαίνει”».
Έρωτας: «Για μένα ο έρωτας είναι ένα τεράστιο, εξυψωτικό συναίσθημα, τα εμπεριέχει όλα. Και αυτό ακριβώς το πλήρες συναίσθημα είχα τη μεγάλη τύχη και ευλογία να το απολαύσω στη ζωή μου με έναν άνθρωπο, τον Μάριο Πλωρίτη, που με λάτρεψε και τον λάτρεψα για όλα όσα είχαμε ο καθένας μας στην ψυχή μας. Μοιραστήκαμε τον έρωτα για τη ζωή, την τέχνη, την ομορφιά, τη δουλειά που έκανε ο καθένας μας».
Ζαβολιάζω: «Δεν έκανα ζαβολιές στη ζωή μου. Ήμουν πολύ πειθαρχημένος άνθρωπος. Αυτό που λέμε “καλό παιδί”. Η ζαβολιά στην μεν προσωπική ζωή με αποσυντονίζει, γιατί πάντα θέλω να ξέρω πού βρίσκομαι, στη δε δουλειά με κουράζει. Δηλαδή, το να κάνω ναζάκια, σουσούμια, “χαριτωμενιές” δεν είναι καθόλου του χαρακτήρα μου. Αποφεύγω τις ζαβολιές -όπως και τις εκπλήξεις- γιατί με αποδιοργανώνουν».
Ηθοποιός: «Πολύ αργότερα, αφού τελείωσα τη δραματική σχολή, κατάλαβα την ουσία της μεγάλης ρήσης του Κουν, “Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας”. Το θέατρο ωθεί τους ηθοποιούς να γνωρίσουν τον εαυτό τους και τους θεατές να μην αισθάνονται μόνοι. Εγώ δούλεψα πάρα πολύ με την ψυχή μου μέσα από αυτό το επάγγελμα. Και μετά από όλη αυτή τη διαδρομή που έχω κάνει, μπορώ να πω ότι ναι, άξιζε τον κόπο».
Θάνατος: «Είχα πάντα τη μεγάλη ανασφάλεια, τον τεράστιο φόβο για την ώρα που θα αποχωριζόμουν τους δικούς μου. Από τη στιγμή που έφυγαν οι δικοί μου και είδα ότι ακόμα ζω –πέρασα πολύ δύσκολα τα πρώτα εφτά, οκτώ χρόνια ώσπου να μάθω τη νέα μου αλφάβητο στη ζωή χωρίς τους ανθρώπους που αγαπούσα- είμαι απολύτως συμφιλιωμένη με τη σκέψη του θανάτου. Το μόνο που με απασχολεί είναι το θέμα μιας αρρώστιας, αλλά και πάλι λέω ο Θεός μου έδωσε μια ευλογημένη ζωή. Ό,τι είναι να μου δώσει εφεξής, είτε θετικό είτε αρνητικό, το αποδέχομαι με ευγνωμοσύνη».
«Ικέτιδες»: «Αυτή ήταν μια πρόταση που μου έγινε μέσα στα μεσάνυχτα από τον Στάθη Λιβαθινό, σε ένα μπαράκι δίπλα στο σπίτι μου, μετά από μια παράστασή μου. Πριν προλάβει να ολοκληρώσει την πρότασή του, είπα “ναι” με τόση χαρά, ευγνωμοσύνη και συγκίνηση σαν να την περίμενε η ψυχή μου από καιρό. Ό,τι είχα να μαζέψω ως καλλιτεχνική αποσκευή, την έχω μαζέψει ως τώρα. Πλέον νιώθω έτοιμη, ήρεμη για αυτό το νέο μου βήμα. Με το Εθνικό Θέατρο είχα δύο συνεργασίες μέχρι τώρα -οι “Ικέτιδες” είναι η τρίτη. Η πρώτη ήταν με τον Ζυλ Ντασέν στο “Ένας μήνας στην εξοχή” το 1984, η δεύτερη με τον Διαγόρα Χρονόπουλο στη “Λυσιστράτη” το 1997. Με τον Στάθη είχαμε δουλέψει μαζί στο “Παιχνίδι των θεών”, του Ρώσου συγγραφέα Έντβαρντ Ρατζίνσκι, και αυτό τον έκανε να με σκεφτεί για τον ρόλο της Αίθρας, συν το ότι δεν είχα παίξει ποτέ σε τραγωδία. Τον ενδιέφερε σκηνοθετικά ο συνδυασμός της παρθενικότητάς μου στην τραγωδία σε συνδυασμό με την πολυετή εμπειρία μου στη σκηνή».
Καταξίωση: «Α, με αυτή τη λέξη δεν ησυχάζει ποτέ ένας καλλιτέχνης. Όσο και να ακούει, “είσαι ένας καταξιωμένος ηθοποιός”, πάντα αυτό που αισθάνεται μέσα του είναι “ναι, αλλά μπορώ να κάνω το τάδε; είμαι επαρκής για το δείνα;”. Για μένα, η καταξίωση είναι το αποτέλεσμα πολλής, συστηματικής και συνειδητής δουλειάς, όποιο επάγγελμα και να ασκεί κανείς. Προσωπικά, δεν δούλευα με στόχο την καταξίωση, αλλά για να καταλάβω την ψυχή μου, για να κατακτήσω στόχους –αρκετούς από τους οποίους έχασα φυσικά, γιατί και η χασούρα είναι μες στο παιχνίδι. Επίσης, αυτό που κατάλαβα, μετά από τόσα χρόνια σε αυτό το επάγγελμα, είναι πόσο σημαντικό πράγμα είναι η διάρκεια. Δεν με ενδιέφερε ποτέ να γίνω ένα εντυπωσιακό πυροτέχνημα».
Λατρεύω: «Είμαι “Addicted to Love”, όπως τραγουδά και ο Brian Ferry. Λατρεύω τη ζωή, τη χαρά, τους φίλους μου, τη δουλειά μου, το κέντρο των πρωτευουσών. Σε όποιο μέρος του κόσμου και να πάω, δεν επισκέπτομαι τις εξοχές, τις θάλασσες και τα βουνά. Λατρεύω να ζω τη ζωή, την ενέργεια των μεγάλων πόλεων. Στην Αθήνα μένω στο Κέντρο της. Το ίδιο κάνω και όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό. Με ενδιαφέρει να δω πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι, ποιο είναι το Κέντρο της ζωής τους, σε τι ταχύτητες κινούνται, τι ενέργειες εκλύουν. Λατρεύω τον παλμό, την καρδιά των πόλεων».
Μαγειρεύω: «Δεν μαγειρεύω, δυστυχώς, αλλά πάντα εκτιμώ την καλή μαγειρική. Ποτέ δεν με έβαλε η μητέρα μου στην κουζίνα, μου έλεγε, “τρέχα να κάνεις τα μαθήματά σου, θα έχεις καιρό όταν μεγαλώσεις”. Τελικά, τίποτα δεν έμαθα όταν μεγάλωσα –προφανώς δεν το έχω με τη μαγειρική. (γελάει) Επειδή την είχα πάντα ως φασαρία μες στο μυαλό μου και με κούραζε, αισθανόμουν σαν να έχανα χρόνο. Προσέχω, όμως, πάρα πολύ τη διατροφή μου και την ποιότητα του φαγητού που τρώω».
Ντρέπομαι: «Ποτέ δεν έχω ντραπεί να πω κάτι ξεκάθαρα, ποτέ δεν έχω ντραπεί για κάτι που έχω κάνει. Όμως, λέω συχνά τη φράση, “Τι ντροπή!”, ή “Ντροπή σου!”, όταν κάποιος με θράσος υπερβαίνει τα όρια, όταν διαπράττει ένα είδος ανηθικότητας, αδικίας ή ύβρεως».
Ξουτ!: «Αυτό το λέω πάντα στα κουνούπια! (γελάει) Επίσης, κάνω ξουτ στην αρνητική σκέψη, στην γκρίνια, στη γρουσουζιά».
Όχι: «Α, έχω πει πολλά “Όχι” στη ζωή μου. Και τα λέω πάντα με τρόπο κάθετο και ξεκάθαρο, αλλά ήρεμο, που δεν αφήνει περιθώριο στον άλλο να μην τα σεβαστεί. Επίσης, πάντα εξηγώ γιατί έχω αρνηθεί κάτι. Δίνω σαφές στίγμα της όποιας άρνησής μου από τότε που ήμουν μικρό παιδί».
Παιδική ηλικία: «Πέρασα υπέροχα παιδικά χρόνια, γιατί, παρά τους κανόνες και τα “πρέπει”, ήταν γεμάτα αγκαλιές, ξέγνοιαστες στιγμές και πολλή-πολλή τρυφερότητα. Η παιδική μου ηλικία, και ειδικά τα πρώτα μου τέσσερα χρόνια στο σπίτι μας στη Θεσσαλονίκη, ήταν η πηγή όλης της μετέπειτα θετικής ενέργειας στη ζωή μου. Πάντα, όταν αντιμετωπίζω δυσκολίες, αντλώ χαρά, αγάπη, γλυκύτητα και θετική ενέργεια από τα παιδικά μου χρόνια. Με θυμάμαι στο δρόμο να παίζω μπάλα με τα άλλα παιδιά και η μαμά να με προσέχει από το μπαλκόνι. Δεν ήμουν από τα κορίτσια που έπαιζαν με τις κούκλες τους. Προτιμούσα τις αλάνες και τους δρόμους».
Ρυτίδες: «Δεν μου είναι ευχάριστες. Από πολύ μικρή άκουγα τη μαμά μου να μου λέει: “Κάτια, πάντα να βάζεις μία κρέμα για να κρατάς το προσωπάκι σου ενυδατωμένο. Και πάντα να πίνεις πολύ νερό”. Η μαμά μου μού έλεγε πάντα σοφά πράγματα. Και μεγαλώνοντας είδα στην πράξη τα αποτελέσματα των συμβουλών της. Τώρα, όταν βλέπω μία νέα ρυτίδα στον καθρέφτη, ε, δεν χαίρομαι κιόλας, αλλά ούτε καταρρακώνομαι. Ναι, προσπαθώ να την απαλύνω, με όποιους τρόπους υπάρχουν, αλλά τόσο, όσο. Είναι τρομερό που οι γυναίκες, από τον φόβο της ρυτίδας, πάνε και κάνουν ένα πρόσωπο που δεν τους ανήκει αφαιρώντας τη μοναδικότητά τους».
Σημείο Μηδέν: «Κάθε φορά που προσπαθώ να καθαρίσω, να μηδενίσω τη σκέψη μου για να πάρω μεγάλες αποφάσεις. Το πιο δύσκολο πράγμα για μένα είναι να μη σκέφτομαι τίποτα. Το έχω καταφέρει μόνο όταν κάνω διαλογισμό και αυτογνωσία».
Τζίνι: «Αν είχα στη διάθεσή μου ένα τζίνι, θα του ζητούσα κάτι ακατόρθωτο: να μου φέρει πίσω τη μαμά μου, τον μπαμπά μου και τον Μάριο (Πλωρίτη). Τίποτε άλλο δεν θα ζητούσα».
Ύπνος: «Είμαι πάρα πολύ του ύπνου, αλλά δεν τον έχω απολαύσει όσο θα ήθελα. Από μικρή έλεγα, “θα κάνω μια δουλειά που δεν θα χρειάζεται να ξυπνάω νωρίς το πρωί”. Και τελικά έκανα και θέατρο και τηλεόραση, δούλευα από το πρωί μέχρι τα ξημερώματα και πάλι από την αρχή με αποτέλεσμα ο ύπνος μου να πηγαίνει περίπατο».
Φως: «Αυτή είναι η καλύτερη ευχή που μπορώ να δώσω σε κάποιον: Να ζει μες στο φως, η ψυχή και το μυαλό του να έχει φως. Το λατρεύω το φως. Το φως των ματιών όταν σε κοιτάνε, το φως από το προσωπάκι ενός μωρού, το φως της ελληνικής μέρας».
Χόμπι: «Μου αρέσει να περπατάω στις πόλεις. Επίσης, να ψωνίζω απλά, καθημερινά πράγματα για μένα και τους φίλους μου. Όταν, δε, βρίσκω κάτι σε τιμή ευκαιρίας, νιώθω τόσο έξυπνη!». (γελάει)
Ψηφίζω: «Νομίζω ότι έχει έρθει η στιγμή για όλους τους Έλληνες, ανεξάρτητα με το τι πιστεύουμε κομματικά, να σηκωθούμε από τους καναπέδες και να διεκδικήσουμε ένα καλύτερο αύριο. Εκνευρίζομαι πολύ με τη λογική “Ας κάνουν ό,τι θέλουν οι πολιτικοί”! Εμείς αποφασίζουμε για την τύχη μας και οι πολιτικοί από εμάς παίρνουν εντολή. Αν αφήσουμε την τύχη μας σε χέρια άλλων, τότε θα πρέπει να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε και να αποδεχθούμε τη μοίρα μας. Τώρα, αν βγει ένα κόμμα το οποίο εμείς δεν πιστεύουμε, αυτό έγινε γιατί αυτό ήθελε για κάποιο λόγο η πλειοψηφία του λαού, που είναι βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος. Κανέναν πολιτικό δεν τον ψηφίζει ο κόσμος χωρίς λόγο. Γι’ αυτό πρέπει να ψηφίζουμε πολύ συνειδητά και όχι παρορμητικά».
Ωραίοι Έλληνες: «Να θυμηθούμε πόσο ωραίοι άνθρωποι μπορούμε να ξαναγίνουμε. Να θυμηθούμε τα πολύτιμα δώρα που μας έδωσε ο Θεός. Να έχουμε στο μυαλό και στην ψυχή μας μόνο φως και ομορφιά, όχι γκρίνια και ο ένας να εύχεται το κακό του άλλου. Τα μυαλά των απογόνων του σπουδαίου Ελληνικού πολιτισμού δεν μπορώ να διανοηθώ ότι δεν γεννούν ομορφιά και αρμονία. Πιστεύω στους Έλληνες. Λατρεύω τη χώρα μου. Με πονάει πάρα πολύ να τη βλέπω να καταστρέφεται και να ασχημαίνει».
* «Ικέτιδες», Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Στ. Λιβαθινού. Αμφιθέατρο Μακαρίου Γ΄. 11, 12, 13 & 14 Ιουλίου. Αρχαίο Θέατρο Κουρίου 17& 18 Ιουλίου. Παττίχειο Δημοτικό Αμφιθέατρο Λάρνακας, 20 Ιουλίου. Έναρξη 21.00. Πληροφορίες / Εισιτήρια τηλ. 77772717 και ηλεκτρονικά στη σελίδα www.thoc.org.cy
Φιλgood, τεύχος 231.