Ο Κύπριος performance artist θα ήθελε να γυρίσει πίσω τον χρόνο, ώστε να μπορέσει να παρουσιάσει τα έργα του στον εντεκάχρονο εαυτό του.
– Μπορείς να µου διηγηθείς την πιο συναρπαστική ιστορία από τη ζωή σου; Λίγοι γνωρίζουν ότι συµµετείχα στην ταινία «Nine», του Rob Marshall. Σπούδαζα στο Λονδίνο όταν είδα την αγγελία στην οποία ζητούσαν έναν Ιταλό ηθοποιό. Δεν είµαι Ιταλός, δεν είµαι ηθοποιός αλλά για κάποιο λόγο, µε επέλεξαν. Σ’ αυτήν συµµετείχαν ανάµεσα σε άλλους οι Daniel Day-Lewis, Marion Cotillard, Penélope Cruz, Nicole Kidman, Kate Hudson, Sophia Loren και Judi Dench και εγώ υποδυόµουν τον βοηθό σκηνοθέτη.
– Σε ποια φάση σε πετυχαίνω; Σε μια φάση δημιουργική. Μέσα από το πρόγραμμα καλλιτεχνικής φιλοξενίας «Bridges» έχω το χώρο, το χρόνο και την ενέργεια για να επικεντρωθώ στην έρευνα της δικής μου πρακτικής και βρίσκομαι καθημερινά σε τριβή με ανθρώπους από το χώρο που τους αφορά το ανθρώπινο σώμα και που έχουν το ανθρώπινο σώμα ως κεντρικό άξονα της δικής τους πρακτικής.
– Πώς νιώθεις μερικά λεπτά πριν ξεκινήσει το έργο σου; Είμαι πάρα πολύ σίγουρος για τις επιλογές που έχω ήδη κάνει, απόλυτα πιστός σε αυτές, αλλά την ίδια στιγμή, απόλυτα έτοιμος να τις ανατρέψω και να τις απορρίψω. Γιατί όταν μπαίνει μέσα το συστατικό του θεατή, του κοινού και των σωμάτων, όλα αλλάζουν.
– Ποιο είναι για εσένα το ιδανικό κοινό; Το κοινό που δεν διερωτάται τι θέλω να πω. Γιατί δεν έχω τίποτα να πω. Δεν είμαι πιο έξυπνος από τους θεατές, δεν έχω κάποια απάντηση, μια φιλοσοφία ή μια θεωρία την οποία έχω σκεφτεί από πριν και θέλω να τη μεταφέρω. Έχουμε μάθει πως η τέχνη κρύβει πάντα μια απάντηση, ότι έχει κάτι να πει – εγώ όμως δεν πιστεύω πως είναι διδακτικό το περιεχόμενό της. Η τέχνη πρέπει να είναι μια στέρεα δομή με κενά και αυτά τα κενά να τα γεμίζει ο θεατής, όχι ο καλλιτέχνης.
– Πού έχεις συναντήσει τους καλύτερους θεατές; Στη Βραζιλία. Κάθε κοινό ενός performance art έργου αποτελεί μικρογραφία της κοινωνίας στην οποία λειτουργείς κι εσύ τη συγκεκριμένη στιγμή. Οι Βραζιλιάνοι έχοντας ένα φιλελεύθερο τρόπο ζωής, είναι ανοιχτοί στα καθημερινά ερεθίσματα, ώστε να λειτουργούν εν γνώσει των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω τους – συνυπάρχοντας. Άρα και στο έργο έρχονται με την ίδια διάθεση.
– Γυρίζοντας πίσω το χρόνο, ποιος θα ήθελες να παρακολουθήσει ένα έργο σου; Παρόλο που η τέχνη του performance art είναι ταυτόσημη με το παρόν, αν γύριζα πίσω το χρόνο θα τα έδειχνα στον 11χρονο εαυτό μου. Δεν είχα δείγματα της συγκεκριμένης πρακτικής σε εκείνη την ηλικία, ούτε είχα ερεθίσματα στην Κύπρο, γι’ αυτό και θα ήθελα να μου δείξω από νωρίς πώς το ανθρώπινο σώμα μπορεί να γίνει δημιουργός σε μια ζωντανή διάσταση.
– Τι μαθήματα παίρνεις μέσα από αυτό που κάνεις; Ζηλεύω τον τρόπο που λειτουργώ τη στιγμή δημιουργίας ενός έργου. Επειδή είμαι παρών, ακούω, βλέπω, είμαι ανοιχτός, συνυπάρχω, αλλά την ίδια στιγμή γνωρίζω τα όριά μου, ποια είναι η δική μου περιοχή και πού μπορούν οι περιοχές μας να βρουν κοινό χώρο. Μακάρι να ήμουν τόσο συνειδητοποιημένος στην καθημερινή μου ζωή. Δεν τα έχω καταφέρει ακόμη, αλλά είμαι σε διαδικασία συγχώνευσης της καλλιτεχνικής μου πρακτικής και της καθημερινής μου ζωής. Δεν θέλω όμως να σκέφτομαι την τέχνη ως διαδικασία θεραπείας για τον δημιουργό. Δεν στηρίζω τη φιλοσοφία δημιουργίας με απώτερο σκοπό το να μάθω κάτι για τον εαυτό μου.
– Ποιος είσαι πίσω από το κάθε έργο; Είμαι ο ίδιος άνθρωπος, απλώς την ώρα του έργου είμαι πιο συγκεντρωμένος, μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Αφαιρείται η διάσταση της αμφισβήτησης και της αμφιβολίας και έχω μια σιγουριά, ενώ κινούμαι μέσα στο άγνωστο.
– Αν δεν ήσουν καλλιτέχνης, τι θα ήσουν; Κάτι που να μη χρειάζεται να παίρνω τη δουλειά μου στο σπίτι. Ο εικαστικός δεν έχει ώρες εργασίας. Όταν έχεις στο μυαλό μια εικόνα, μια ιδέα, κάτι που σε τρώει στη σκέψη και πρέπει να εξωτερικευτεί, αυτό δεν έχει αρχή, μέση και τέλος.
– Αν παρατούσες αύριο τη δουλειά σου, ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έκανες για την επιβίωσή σου; Θα άνοιγα περίπτερο στην Ισπανία. Ο μόνος τόπος που επισκέφθηκα και ένιωσα ότι βρισκόμουν στο σπίτι μου. Λόγω των ανθρώπων, της αρχιτεκτονικής και του τρόμου που συνδυάζει το παλιό με το νέο.
– Για ποια μελλοντική στιγμή ανυπομονείς; Όταν στα 70 μου αποφασίσει κάποιος να επιμεληθεί μια αναδρομική έκθεση για εμένα. Για την οποία δεν θα πρέπει να κάνω τίποτα!
– Ποια τα μεγαλύτερα ερωτήματα της εποχής μας; Μπορώ να συνυπάρχω με τον άλλον; Μπορώ να υπάρχω με τον εαυτό μου; Πώς αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου και πώς τους γύρω μου;
* Η performance του PASHIAS «Periphora» παρουσιάζεται στο πλαίσιο του προγράμματος «BRIDGES» στις 19 Σεπτεμβρίου μεταξύ 8μ.μ.-10μ.μ. στο Θέατρο Πόλης – ΟΠΑΠ
