Στο πρώτο της εγχείρημα στην κατηγορία του αστυνομικού μυθιστορήματος, η συγγραφέας Κλαίρη Θεοδώρου προτείνει ένα θρίλερ για την ανατροπή που έρχεται μετά την κίνηση ματ. Το βιβλίο «Ο βασιλιάς πεθαίνει πάντα τελευταίος» είναι προϊόν του πάθους που τρέφει από μικρή για μυστηριώδεις ιστορίες, παιχνίδια του μυαλού και ανεξιχνίαστες υποθέσεις. Ηρωίδα της είναι μια διάσημη συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων που, αποφασίζοντας να σκοτώσει τον βασικό ήρωα των βιβλίων της, πέφτει ξαφνικά σε δυσμένεια. Ένας ειδεχθής φόνος οδηγεί τους πάντες στην παράνοια και την κάνει να συνειδητοποιήσει πως η πραγματικότητα ξεπερνά πολλές φορές κάθε φαντασία κι ότι μονάχα η αλήθεια μπορεί να μετατραπεί τελικά στον απόλυτο εφιάλτη.
– Τι σας ώθησε σ’ αυτή τη στροφή στην κατηγορία του αστυνομικού μυθιστορήματος; Αγαπώ τις αλλαγές και μισώ τη στασιμότητα. Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε και κάθε βιβλίο μου ως τώρα ήταν εντελώς διαφορετικό από τα προηγούμενα. Αυτή τη φορά όμως η στροφή είναι ακόμα μεγαλύτερη, καθώς αποφάσισα να «δοκιμάσω» τις δυνάμεις μου σ’ ένα είδος που λατρεύω, αυτό της αστυνομικής λογοτεχνίας.
– Ποια ιδέα αποτέλεσε το ερέθισμα για την πλοκή του συγκεκριμένου βιβλίου; Δεν μπορώ να μιλήσω για συγκεκριμένο ερέθισμα στην προκειμένη περίπτωση. Αφορμή στάθηκαν διάφορες σκέψεις που γεννήθηκαν μέσα μου συζητώντας κυρίως με ομότεχνους, αλλά και με αναγνώστες για θέματα που άπτονται της σύγχρονης λογοτεχνικής πραγματικότητας. Κάπως έτσι, γεννήθηκε αυτή η ιδέα κι εντέλει φώλιασε στο μυαλό μου για τα καλά: το τέλεια σκηνοθετημένο έγκλημα που τελικά, προς μεγάλη έκπληξη όλων των ηρώων μου, δεν περιορίζεται στον κόσμο της φαντασίας, αλλά συμβαίνει όντως, ακολουθώντας μάλιστα το κάθε βήμα της αριστοτεχνικά σκηνοθετημένης εξέλιξής του. Κι όλα αυτά με πρωταγωνίστρια μια εξαιρετικά πετυχημένη συγγραφέα στον απανταχού όχι και τόσο ευοίωνο κόσμο των λογοτεχνικών δρώμενων.
– Όταν γράφετε, έχετε ολοκληρωμένη τη δομή στο μυαλό σας ή την «ανακαλύπτετε» μαζί με τους ήρωες; Έχω πάντα μια πολύ συγκεκριμένη δομή στο μυαλό μου, όταν ξεκινώ, σπάνια όμως καταλήγω -ακριβώς τουλάχιστον- σ’ αυτή. Κάπου στην πορεία, οι ήρωές μου συνηθίζουν να σηκώνουν μπαϊράκι και τότε η πένα μου καθοδηγείται από τα δικά τους «θέλω» και τα δικά τους «πρέπει».
– Για έναν συγγραφέα τι συνιστά εξέλιξη; Για μένα η εξέλιξη συνεπάγεται της αλλαγής. Και της τόλμης. Είναι πολύ σημαντικό να μην επαναπαύεσαι, να αναζητάς συνέχεια καινούρια θέματα, να προκαλείς με τα γραπτά σου το αναγνωστικό κοινό. Διότι κάπως έτσι εξελίσσεται κι εκείνο: αλλάζει, βουτάει σε βαθιά, αχαρτογράφητα νερά, βγαίνει από τη ζώνη ασφαλείας του και μετουσιώνεται σε κάτι άλλο. Κάτι νέο, τολμηρό και πιο δυνατό.
– Σε ποιο βαθμό οι χαρακτήρες αποτελούν πτυχές της δικής σας προσωπικότητας; Κατά μία έννοια όλοι οι χαρακτήρες στα βιβλία μου -άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο- φέρουν και δικά μου χαρακτηριστικά και αυτό νομίζω πως συμβαίνει σε όλους τους δημιουργούς. Πολλές φορές βέβαια δεν συνειδητοποιώ ούτε εγώ η ίδια αυτές τις ομοιότητες. Είναι συνήθως μέλη της οικογένειάς μου ή στενοί φίλοι εκείνοι που τις εντοπίζουν κι εγώ κάθε φορά ξαφνιάζομαι εντέλει. Με τον ίδιο μου τον εαυτό…
