Ο «Υπασπιστής του Αυτοκράτορα» είναι η δεύτερη συγγραφική απόπειρα του γνωστού τραγουδοποιού Φίλιππου Πλιάτσικα, με τη σημαντική μουσική πορεία. Είχε προηγηθεί το 2015 το «Όνομα», που έδωσε ένα πρώτο στίγμα για τη συγγραφική επιδεξιότητα μιας δοκιμασμένα ανήσυχης πένας. Ηρωίδα του νέου του βιβλίου είναι ένα κορίτσι τού σήμερα από τη Γαλλία που ανακαλύπτει ένα κρυμμένο οικογενειακό μυστικό σ’ έναν παλιό πίνακα ζωγραφικής και τα βήματά της θα την οδηγήσουν στην Κρήτη όπου δύο αιώνες πριν είχε κρυφτεί για κάποιο διάστημα ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Μέσα από τα μάτια και την ψυχή της θα ενωθούν, με τρόπο σχεδόν μεταφυσικό, δυο τόσο μακρινοί κόσμοι που χωρίζονται από αιώνες. Ο συγγραφέας θέτει το ερώτημα «τι είναι αυτό που ορίζει τελικά τα βήματα των ανθρώπων;»

– Ποια ανάγκη σας ώθησε σ’ αυτό το δεύτερο λογοτεχνικό εγχείρημα; Είναι διαφορετική σε σχέση με το πρώτο; Η ανάγκη που πηγάζει από τη μεγάλη αγάπη μου στη λογοτεχνία και σε μια πιο αναλυτική μορφή γραφής. Το πρώτο μου μυθιστόρημα ήταν πιο πειραματικό και στο πλαίσιο μιας προσωπικής διαδικασίας που το κείμενο εκείνο υπήρξε κομμάτι της.

– Πότε μια ιστορία είναι έτοιμη και απαιτεί να ειπωθεί; Όταν δεν αντέχει άλλο να ζει στο κεφάλι σου. Όταν οι ήρωές της κραυγάζουν ότι θέλουν να πουν την ιστορία τους κι όταν βρίσκοντας ένα λευκό χαρτί μπροστά σου αρχίζουν οι λέξεις να το γεμίζουν σαν χείμαρρος.

– Έχετε βρει την απάντηση στο ερώτημα τι είναι αυτό που ορίζει τελικά τα βήματα των ανθρώπων; Έχω βρει τα ερωτήματα. Είναι κι αυτό ένα βήμα. Υπαρξιακά ερωτήματα που δεν έχουν μοναδικές και σαφείς απαντήσεις. Έχουν μια υποκειμενική ανάγνωση ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες και τα ζητούμενα του καθενός μας. Ακόμη και οι προσπάθειες για απάντηση απ’ τους μεγαλύτερους φιλοσόφους αλλά και θρησκείες ανά τους αιώνες σε αυτό το ερώτημα έχει μεν κοινά σημεία, όμως διαφοροποιείται κάθε φορά ανάλογα με την οπτική, την πολιτιστική, την ηθική, ακόμα και τη γεωγραφική θέση που βρέθηκε ο καθένας που έκανε την προσπάθεια ν’ απαντήσει.

– Υπάρχει κάτι που δεν ξέρατε για τον εαυτό σας και το ανακαλύψατε όταν γράψατε αυτό το βιβλίο; Πάντα μια τέτοια βαθιά και κυρίως ενστικτώδης διαδικασία περιέχει κομμάτια του εαυτού μας. Και όντως, ζώντας με τους χαρακτήρες (στη δική μου περίπτωση πήρε τέσσερα χρόνια) που αναπόφευκτα έχουν κάτι από σένα, ανακαλύπτεις κι εξελίσσεσαι. Είναι ένα από αυτά τα μαγικά που συμβαίνουν όταν καταπιαστείς μ’ αυτή την υπέροχη διαδικασία.

– Υπό ποιες προϋποθέσεις θ’ αφήνατε τη μουσική για να αφοσιωθείτε αποκλειστικά στη λογοτεχνία; Το να σταματήσει ένας μουσικός να ασχολείται με τη μουσική φαντάζει κάτι σαν ακρωτηριασμός στα μάτια μου. Είναι απόλυτα συνδεδεμένη η ζωή μου με τη μουσική. Είμαι ο ίδιος απολύτως συνδεδεμένος. Με βοηθάει και με στηρίζει. Άλλωστε είναι κι οι δυο αυτές τόσο πολύτιμες διαδικασίες πια για μένα που δεν θα χρειαστεί ποτέ να έρθουν σε μια αντιπαράθεση. Μπορούν να συνυπάρχουν και μαζί να βαδίσουμε στο δρόμο προς το άγνωστο αναζητώντας απαντήσεις.