– Μπορείς να μου διηγηθείς την πιο συναρπαστική ιστορία από τη ζωή σου; Όποτε με ρωτάνε κάτι τέτοιο, το μυαλό μου αδειάζει. Όπως αδειάζει κι όταν μου λένε «παίξε μας κάτι», κι ενώ έχω τόσο ρεπερτόριο, δεν ξέρω τι να πρωτοπαίξω.
– Τι μουσική ακούς όταν είσαι μόνη; Συχνά δεν ακούω τίποτα, γιατί δουλεύω πολλές ώρες με ήχο. Στο αυτοκίνητο επιλέγω είτε από τα αγαπημένα μου (ποικίλουν, από Rachmaninov και Mozart σε Pink Floyd, Radiohead, Rolling Stones, Aerosmith, ή Eva Cassidy, Rachael Yamagata, Sarah Maclachlan), είτε από διάφορα soundtracks, είτε αφήνω το Τέταρτο του ΡΙΚ να επιλέξει για μένα κλασική και jazz.
– Ποιος είναι για εσένα ο ιδανικός ακροατής; Αυτός που δεν ακούει για να κρίνει ή για να απαντήσει, αλλά για να νιώσει και να μεταμορφωθεί. Για έναν ακροατή που παραμένει ανοιχτός, κάθε ακρόαση είναι βίωμα.
– Υπάρχει κάποιο τραγούδι που σε άλλαξε ως άνθρωπο; Ως μουσικό; Ως ανοιχτός ακροατής, όλα τα τραγούδια που αγάπησα με έχουν αλλάξει. Θυμάμαι όμως μια πολύ μαγική στιγμή, όταν ανέβηκα στη σκηνή σε μια χριστουγεννιάτικη γιορτή στο Λύκειο. Από κάτω γινόταν βαβούρα, και ξεκίνησα να τραγουδώ ένα ξένο, ερωτικό τραγούδι. Θυμάμαι να ακούω να γίνεται σιγά σιγά απόλυτη ησυχία στην αίθουσα. Εκείνη τη στιγμή ένιωθα σαν στο σπίτι μου. Ήξερα το κάλεσμά μου. Τέτοιες στιγμές δεν τις ξεχνάς ποτέ.
– Ποια ήταν η πιο έντονη στιγμή της καριέρας σου; Σε κάθε πρότζεκτ υπάρχουν έντονες στιγμές. Νομίζω όμως ότι οι πιο ξεχωριστές δεν είναι ούτε οι βραβεύσεις ούτε οι επιτυχίες, είναι οι στιγμές που κάποιος άγνωστος σε προσεγγίζει συγκινημένος, ή ένας παλιός μαθητής σού λέει πως του άλλαξες τη ζωή!
– Ποια στάδια ακολουθείς για τη σύνθεση της μουσικής για κάποιο θεατρικό έργο; Πρώτα διαβάζω το έργο και το αφήνω να μου «μιλήσει». Το αρχικό ένστικτο είναι συχνά το πιο σωστό. Έπειτα κάνουμε ανάγνωση με την ομάδα και συζητούμε ποια είναι η προσέγγιση. Αρχίζω συνθέτοντας για κάποιες σκηνές που είναι για ‘μένα συναισθηματικά σαφείς, αλλά προκύπτουν και ανάγκες που τις βλέπει κανείς μόνο αφού αρχίσει να στήνεται το έργο ή ακόμη κι όταν ολοκληρωθεί. Αυτή είναι η ομορφιά του θεάτρου, είναι ζωντανός οργανισμός και όλοι συμβάλλουμε οργανικά στο τελικό αποτέλεσμα.
– Το «Παράδειγμα του δόκτορα Κόρτσακ» τι συναισθήματα σου προκάλεσε; Έντονη συγκίνηση, και μια βαθιά συνειδητοποίηση πως όλων μας τα δικαιώματα παραβιάστηκαν όταν ήμασταν παιδιά, χωρίς να το ξέρουμε. Το έργο με μύησε στην ιδεολογία του Κόρτσακ και στα θεμελιώδη δικαιώματα του κάθε παιδιού, έτσι προσπάθησα να «περάσω» στον σχεδιασμό ήχου και στη μουσική τη διαύγεια, την αμεσότητα και τη φαντασία του Κόρτσακ και των παιδιών που προστάτεψε.
– Τι λειτούργησε ως πηγή έμπνευσής σου στο «Ήχος από κόκκαλα που σπάνε»; Η αντίδρασή μας στην πρώτη ομαδική ανάγνωση. Κλαίγαμε όλοι, παρόλο που το είχαμε ξαναδιαβάσει! Ξέραμε ότι έχουμε στα χέρια μας ένα κείμενο που πρέπει να το αφήσουμε να μιλήσει από μόνο του, στηρίζοντάς το όσο πιο διακριτικά γίνεται. Κι αυτό είναι ίσως το πιο δύσκολο. Πηγή έμπνευσης είναι όμως και η συνεργασία της ομάδας με εφήβους και παιδιά, ως μέρος των δράσεων στις Αποθήκες. Ανοίχτηκε μια δίοδος επικοινωνίας, κι αυτό είναι πέρα για πέρα μαγικό.
– Όταν δεν ασχολείσαι με τη μουσική, τι κάνεις; Βλέπω ταινίες, διαβάζω, γράφω και περπατώ πολύ.
– Τι θυμάσαι πιο έντονα από τα παιδικά σου χρόνια; Τα παιχνίδια έξω, στα χωράφια. Θυμάμαι τα στάχυα να είναι ψηλότερα από μένα, και να ξαπλώνω πάνω σ’ ένα πυκνό χαλί από μικροσκοπικά λουλουδάκια. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια από τότε.
– Ποια συμβουλή θα έδινες σε εκείνο το κοριτσάκι σήμερα; Να θέτει όρια.
– Τι σου αρέσει από τη γειτονιά σου σήμερα και τι σε ενοχλεί; Τα γραφικά στενά σοκάκια της παλιάς Έγκωμης, αν και δεν είναι φιλικά προς τους πεζούς. Ούτε οι ένοικοί τους είναι. Όπου υπάρχουν πεζοδρόμια είναι κατειλημμένα και πολλοί συμπεριφέρονται εχθρικά σε όποιον περνάει έξω από το σπίτι τους με σκύλο. Μάλλον γιατί κάποιοι «φιλόζωοι» είναι ανεύθυνοι, οπότε μας παίρνει όλους το ποτάμι…
– Πώς αποφάσισες να φτιάξεις ένα ντοκιμαντέρ για τα αδέσποτα ζώα; Ανέκαθεν βοηθούσα ζώα, όχι όμως οργανωμένα. Το 2009 βρήκα μια αδέσποτη σκυλίτσα, την πήγα σε ένα καταφύγιο και ξεκίνησα να βοηθάω εκεί συστηματικά. Τότε είδα τα προβλήματα από κοντά. Είναι ένας αγώνας άνισος. Τα καταφύγια είναι υπερπλήρη και οι εθελοντές κάθε μέρα ξεπερνούν τα όριά τους, για να σώσουν όσες ψυχές μπορούν. Μια μέρα, στο συγκεκριμένο καταφύγιο, φόρτωσαν σε ένα διπλοκάμπινο κάποια σκυλιά που θεωρούσαν ότι «δύσκολα θα έβρισκαν σπίτι». Δεν ξαναγύρισαν ποτέ… Μου πήρε ένα μήνα να συνέλθω. Και συνειδητοποίησα ότι, αν δεν αλλάξουμε μυαλά, αν δεν αντιληφθούμε πώς συντελούμε στο πρόβλημα, η κατάσταση θα παραμείνει η ίδια. Οπότε αποφάσισα να δημιουργήσω το «Τhe Stray Story», ως μέρος της εθελοντικής μου προσφοράς, με στόχο την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κοινού.
– Σας θυμώνει ο τρόπος που τους φερόμαστε; Με στεναχωρεί η στάση του ανθρώπου παγκόσμια, γιατί θεωρούμε τον εαυτό μας κυρίαρχο, ανώτερο και ιδιοκτήτη του πλανήτη. Ενώ κάθε ζωντανό έχει εξίσου δικαίωμα να συνυπάρχει με αξιοπρέπεια. Σε ένα μεγάλο βαθμό φταίει και η αμάθεια, και η αντίστασή μας να αποδεχτούμε οτιδήποτε δεν μας βολεύει.
– Πώς φαντάζεσαι τον μελλοντικό εαυτό σου; Δραστήριο όπως είναι τώρα, αλλά μάλλον πολύ πιο ξεχασιάρη. Είναι πολλή η πληροφορία!
* Η Χριστίνα Γεωργίου έχει συνθέσει τη μουσική για τις παραστάσεις «Το Παράδειγμα του δόκτορα Κόρτσακ», Θέατρο Αποθήκες ΘΟΚ, μέχρι τις 8 Μαρτίου, και «Ήχος από κόκκαλα που σπάνε» που κάνει πρεμιέρα στις 20 Μαρτίου.
diana.aza@phileleftheros.com
