Η σκηνοθέτρια της παράστασης «Ερωτευμένα Άλογα», που ανεβαίνει στο θέατρο Ριάλτο,  πιστεύει πως ο έρωτας είναι μια έντονη πολιτική πράξη, φτιαγμένη από ευθύνες, δώρημα και άφημα.

– Με ποια συναισθήματα θα θέλατε να φεύγουν οι θεατές της παράστασης «Ερωτευμένα Άλογα»; Με τα συναισθήματα της ψυχικής ανάτασης, της κάθαρσης και της περισυλλογής. Θα ήθελα μετά την παράσταση, στον δικό τους χρόνο, να σκεφτούν τα δικά τους πράγματα και να τα επικοινωνήσουν με τους δικούς τους ανθρώπους. Κάτι νέο μέσα τους να ανθίσει.

– Τι πραγματεύεται το έργο και με ποιο τρόπο επιλέξατε να το προσεγγίσετε σκηνοθετικά; Το έργο πραγματεύεται τον έρωτα με όλες του τις δυσκολίες και με όλη του την ομορφιά. Τον έρωτα από κάθε άνθρωπο σε κάθε άνθρωπο, τον έρωτα με ανταπόκριση και χωρίς, τον έρωτα που μπορούμε να εκφράσουμε και αυτόν που θα μείνει για πάντα κρυμμένος στις καρδιές μας. Παράλληλα, μιλάει για τον έρωτα όπως τον αντιλαμβάνονται και όπως τον βιώνουν άνθρωποι με αναπηρίες. Μέσα από αυτές τις ιστορίες φανερώνονται οι αδυναμίες της κοινωνίας να είναι ισότιμη και συμπεριληπτική και η βαθιά ανάγκη που υπάρχει να αρχίσουμε να μιλάμε για τα θέματα που αποφεύγουμε, να σπάσουμε τα ταμπού μας, να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε ως κοινωνία. Σκηνοθετικά, η πρόθεση είναι να περάσουμε από πολλές, διαφορετικές ιστορίες και ενώνοντας τα κομμάτια του παζλ, να σχηματίσουν οι θεατές τη δική τους ιστορία. Η παράσταση χρησιμοποιεί πολλά διαφορετικά μέσα αφήγησης, ο λόγος διαδέχεται το τραγούδι και τον χορό, υπάρχει η χρήση του βίντεο που αποτυπώνει τις φαντασιώσεις των ανθρώπων – όσα σχηματίζονται στο μυαλό των ηρώων, έντονες εικαστικές εικόνες διαδέχονται η μία την άλλη σε μία συνειρμική δραματουργία.

– Είναι ο έρωτας μια μορφή πολιτικής πράξης σε σχέση με τον τρόπο που προσεγγίζεται μέσα από την παράσταση; Ο έρωτας προσεγγίζεται ερευνητικά, εμπειρικά και απελευθερωτικά. Και νομίζω ότι αυτά είναι τρία βασικά στοιχεία της πολιτικής σκέψης και πράξης. Βέβαια, τόσο ο έρωτας όσο και μια παράσταση, ξεχωριστά και από μόνα τους είναι έντονες πολιτικές πράξεις. Απαιτούν αποφάσεις, ευθύνες, δώρημα και άφημα.

– Ως σκηνοθέτριας, ποιες είναι οι θεατρικές επιρροές σας; Έχω θαυμάσει παραστάσεις των δημιουργών Δημήτρη Παπαϊωάννου, Μιχαήλ Μαρμαρινού, Κρίστοφ Μαρτάλερ, Κριστόφ Βαρλικόφσκι, Ρίμινι Πρότοκολ, Ρομπέρ Λεπάζ, Πίνα Μπάους, Αριάν Μνουσκίν και άλλων σπουδαίων θεατρανθρώπων, ωστόσο την έμπνευσή μου, την αντλώ από πολλές διαφορετικές πηγές, τον κινηματογράφο, τη μουσική, τη λογοτεχνία και κυρίως την ίδια την πραγματικότητα.

– Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, τι πυροδότησε την επιθυμία σας να ασχοληθείτε με τη σκηνοθεσία; Η ανάγκη μου να βελτιώσω την πραγματικότητα αλλά και μία πηγαία επιθυμία μου να συνθέσω και να αφηγηθώ ιστορίες και εμπειρίες.

– Τι ονειρευόσασταν να γίνεται μικρή και πόσο χαρούμενη είστε με αυτό που έχετε φτάσει να είστε σήμερα; Ονειρευόμουν να γίνω ηθοποιός, σκηνοθέτρια και τραγουδίστρια. Είμαι πολύ χαρούμενη που ό,τι ονειρευόμουν έχει πάρει τον δρόμο του. Τώρα πια ονειρεύομαι να συνεχίσω να πράττω τα όνειρά μου χωρίς αυτά να πάψουν να εμποτίζονται από το κομμάτι της αναζήτησης και του πειραματισμού.

– Τι ανακαλύψατε για τον εαυτό σας κάνοντας αυτό επάγγελμα; Ότι η ζωή είναι καλύτερη, όταν τη μοιράζεσαι. Ότι η δυναμική που μπορεί να αναπτύξει μία ομάδα, στο πλαίσιο της κοινής προσπάθειας να δημιουργήσει ένα θεατρικό γεγονός, μπορεί να είναι βαθιά απελευθερωτική και αποκαλυπτική για τους μηχανισμούς και τις καλές πρακτικές που θα μπορούσε να έχει η κοινωνία. Και ότι η τόλμη σε πηγαίνει μπροστά.

– Ποια ήταν η τελευταία φορά που συγκλονιστήκατε από κάτι που είδατε στο θέατρο; Στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2021 παρακολουθώντας την παράσταση «Paisajes para no colorear», όπου εννέα έφηβες από τη Χιλή μίλησαν για τη βία εναντίον των γυναικών και το πώς οι ίδιες το βιώνουν. Παρακολουθώντας την παράσταση είπα μέσα μου πως αυτό που βλέπω, με αφορά.

– Κάνοντας την αυτοκριτική σας στον χώρο της σκηνοθεσίας, υπάρχει κάτι που θα θέλατε να αλλάξετε σε σας; Θα ήθελα να μπορώ να δουλεύω περισσότερο καιρό, σε λιγότερα πρότζεκτ. Να εμβαθύνω όσο το δυνατόν περισσότερο σε ό,τι καταπιάνομαι.

– Υπήρξε στιγμή που να είπατε «άλλη μια παράσταση και τέρμα»; Όχι, ποτέ. Αλλά υπήρξε παράσταση που είπα «Οκ, εδώ η πίστα ήταν ανυπέρβλητα δύσκολη, ώρα για ένα διάλειμμα».

– Τι τρέχει μέσα στο μυαλό σας, μια μέρα πριν από την πρεμιέρα; Κάθε φορά άλλες σκέψεις. Πάντα ένα έντονο χτυποκάρδι και μία έντονη αναμονή, σαν να έχω ένα πολύ σημαντικό ραντεβού.

– Τι θεωρείτε επιτυχημένη παράσταση; Αυτήν που μετακινεί τους θεατές και αυτή που τους ξεβολεύει. Και σε προσωπικό επίπεδο, νιώθω ότι μία παράσταση που σκηνοθέτησα έχει πετύχει τον σκοπό της, όταν και εγώ η ίδια νιώθω πως εκτέθηκα μέσα από αυτή, πως ρίσκαρα, πως δεν έμεινα στην ασφαλή ζώνη.

– Πώς έχουν διαμορφώσει την επαγγελματική σας ζωή και την καθημερινότητά σας οι συνθήκες της πανδημίας; Τα δύο τελευταία χρόνια ούτως ή άλλως η καθημερινότητα μας έχει γίνει εξαιρετικά απρόβλεπτη. Οι άνθρωποι του θεάτρου έχουμε μάθει να προσαρμοζόμαστε σε αντίξοες συνθήκες και να υπηρετούμε το παρόν και το τυχαίο. Κάπως έτσι θέλησα απ’ την αρχή να το δω, στο βάθος χρόνου, όμως, έπαψε να είναι απλά μία δημιουργική πρόκληση και έμοιαζε να είναι κάποια κακοπροαίρετη φάρσα. Θέλω να πιστεύω πως τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, αλλά κανείς δεν ξέρει.

– Πέραν από τα αρνητικά, η πανδημία είχε και κάποια θετικά για την καλλιτεχνική δημιουργία; Ξεχύλωσε την υπομονή των καλλιτεχνών και… η υπομονή σαν κατάσταση, ας πούμε πως έχει και κάποιες αρετές. Στη συνέχεια ενέτεινε την ανάγκη και την προσμονή για δημιουργία. Τέλος, το πιο καλό απ’ όλα είναι ότι ο χρόνος αυτός της μεγάλης αναμονής βοήθησε στο να ανοίξει μεταξύ μας διάλογος σχετικά με τις συνθήκες και διαδικασίες της εργασίας μας.

– Ποια είναι τα επόμενά σας σκηνοθετικά βήματα; Θα κάνουμε μαζί με την ομάδα Εν Δυνάμει την επόμενή μας παράσταση με τίτλο «Υπνοβάτες». Ένα έργο που θα πραγματεύεται το ζήτημα του ύπνου και του θανάτου.

Info: «Ερωτευμένα Άλογα»: 26/3, 19:00, Ριάλτο, Λεμεσός. Τηλ.: 77777745.

tanya@phileleftheros.com

Ελεύθερα, 20.3.2022.