Ο δημιουργός της ταινίας «The man with the answers», που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογραφικές Μέρες- Κύπρος 2022, δεν έχει καμία αντίρρηση να απαντήσει ανοικτά στις δικές μας ερωτήσεις.
– Υπάρχει για κάθε ερώτηση, μια απάντηση; Υπάρχει, μόνο όταν κάποιος είναι ανοικτός και έτοιμος να την ακούσει.
– Εσύ με ποια δικά σου ερωτήματα ξεκίνησες να φτιάχνεις τον «Άνθρωπο με τις απαντήσεις»; Στην ταινία διηγούμαι την ιστορία ενός πρώην πρωταθλητή καταδύσεων, κλειστού και εσωστρεφούς, που βγαίνει από τη ζώνη ασφαλείας του. Έβαλα μέσα στο σενάριο δικούς μου προβληματισμούς, θέλοντας όμως να κρατήσω έντονες τις φαρσικές πινελιές μέσα στην ταινία, που είναι και αυτό ένα μεγάλο κομμάτι του χαρακτήρα μου. Στην ταινίας οι ήρωές μου βρίσκουν τον εαυτό τους στον άλλο, σε ένα ταξίδι αυτοανακάλυψης. Ο πρωταγωνιστής μου θα καταλάβει σιγά-σιγά πως ο ξένος δίπλα του, στη θέση του συνοδηγού, δεν είναι ένας άγνωστος αλλά μια πλευρά του εαυτού του, που απλώς δεν έχει εξερευνήσει. Αυτό ήταν και το ζητούμενό μου απ’ την αρχή.
– Τι είναι αυτό που κάνει την ταινία ιδιαίτερη για σένα; Η προσωπική μου πάλη επί σειρά ετών, μέχρι να καταφέρω να την υλοποιήσω. Το γεγονός ότι ήταν μια ταινία δρόμου με γυρίσματα σε τρεις χώρες, ανέβαζε πολύ τον βαθμό δυσκολίας. Το ότι τα κατάφερα και την έκανα -όπως ήθελα- για μένα είναι ένας μικρός, προσωπικός άθλος. Και είμαι πολύ ευχαριστημένος με την πορεία της στο εξωτερικό. Έχει πουληθεί σε πλατφόρμες πολλών χωρών, έχει βρει διανομή σε σινεμά στην Ευρώπη και έχει πάρει αρκετά βραβεία σε διάφορα φεστιβάλ. Όλα αυτά με γεμίζουν με πολλή χαρά. Νιώθω ότι η ταινία έχει βρει το κοινό της αλλά και δικαιωμένος μετά από τον τόσο μεγάλο αγώνα που έδωσα για να γίνει.
– Είναι διαφορετικό το συναίσθημα που νιώθεις, τώρα που παρουσιάζεται και διαγωνίζεται στη χώρα καταγωγής σου; Νιώθω πολύ διαφορετικά είναι η αλήθεια, περίεργα θα έλεγα. Ίσως γιατί νιώθω ότι δεν απευθύνομαι σε μια ανοικτόμυαλη κοινωνία και αυτό με στενοχωρεί. Νιώθω ότι ο κόσμος στην Κύπρο δεν είναι έτοιμος να ακούσει αλλά ούτε και του αρέσει η αυτοκριτική. Δεν ισχύει, βέβαια, αυτό για όλους. Ελπίζω να κάνω λάθος.
– Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, ποια είναι η πιο έντονη εικόνα που έχεις από τα εφηβικά σου χρόνια στην Κύπρο; Οι εικόνες μου από την Κύπρο είναι η Παλιά Λευκωσία και κυρίως οι παιδικοί μου φίλοι, που με τους περισσότερους έχω κρατήσει επαφή. Σινεμά κάθε Σαββατοκύριακο, περίπατοι στον Πηθκιά, ώρες ατέλειωτες Καλά Καθούμενα και βόλτες στην Παλιά Λευκωσία των 90’ς.
– Η επιθυμία σου να ασχοληθείς με τον χώρο της σκηνοθεσίας πότε άρχισε να καλλιεργείται; Προς το τέλος της εφηβείας μου. Ως έφηβος παρακολουθούσα πολλές ταινίες, που έρχονταν στο σινεμά. Θυμάμαι που αργούσαν να φτάσουν στην Κύπρο, όποτε η επιθυμία μου, όσο τις περίμενα, γινόταν όλο και μεγαλύτερη. Και κάπου στα 17 μου βρήκα το κουράγιο, που ποτέ δεν είχα μέχρι τότε, να πω ότι θέλω να το σπουδάσω. Με όλες του τις συνέπειες.
– Και κάπως έτσι βρέθηκες στην Αμερική και έπειτα στην Αθήνα, όπου μένεις μέχρι σήμερα. Πώς αυτές οι μετακινήσεις επίδρασαν στον χαρακτήρα σου; Από τα 19, που έφυγα από την Κύπρο, ήμουν συνέχεια μετανάστης. Οπότε ασυναίσθητα έχω την τάση να γράφω συνήθως για χαρακτήρες, που συνέχεια φεύγουν. Από την πόλη τους, από τη χώρα τους, από το σπίτι τους. Όλες μου οι ταινίες έχουν να κάνουν, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, με τη φυγή. Από την άλλη, στον χαρακτήρα μου μόνο θετικά μπορώ να πω ότι έχει επιδράσει αυτό. Είδα πολλές και διαφορετικές εικόνες και ανθρώπους και αυτό με βοήθησε πολύ να καταλήξω στο ποιος είμαι και τι σινεμά θέλω να κάνω. Να βρω τη δική μου φωνή.
– Κινηματογραφικά έχεις συνεργαστεί με σπουδαία ονόματα του χώρου, όπως ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Δημήτρης Παπαϊωάννου. Επηρέασαν αυτές οι εμπειρίες τον τρόπο που προσεγγίζεις τα δικά σου έργα; Αυτές οι εμπειρίες ήταν σημαντικές, για να βοηθήσουν κάποιον σε νεαρή ηλικία να ωριμάσει ή για να δει πώς λειτουργούν κάποια πράγματα. Αυτό που κράτησα πιο έντονα, ήταν ο τρόπος και η τεχνογνωσία, που δουλεύει ο κάθε ένας. Ο Παπαϊωάννου, λόγω ότι είναι χορογράφος, δουλεύει πολύ διαφορετικά στις πρόβες με τους ερμηνευτές του. Αυτό με έκανε να συνειδητοποιήσω το ποσό σημαντική είναι η τοποθέτηση τού σώματος του ηθοποιού στον κινηματογράφο. Από τότε, στο γύρισμα έχω πάντα στην επιμέλεια κίνησης τη φίλη μου και σπουδαία χορεύτρια και χορογράφο, Αγγελική Στελλάτου. Επίσης, στις πρόβες του Παπαϊωάννου πρωτογνώρισα και τον διευθυντή φωτογραφίας μου, τον Θοδωρή Μιχόπουλο. Τότε δούλευε και ως βοηθός κάμερας στις ταινίες του Αγγελόπουλου. Η πρώτη δουλειά του Θοδωρή ως διευθυντής φωτογραφίας, ήταν η πρώτη μου ταινία. Από τότε δουλεύουμε μαζί.
– Ποιο θα ήθελες να είναι το δικό σου αποτύπωμα στον χώρο του κινηματογράφου; Μιλάω πάντα στις ιστορίες μου για πράγματα που με απασχολούν. Νομίζω θα σταματήσω να λέω ιστορίες, όταν δεν θα έχω κάτι άλλο να πω σε σχέση με τους δικούς μου κοινωνικούς προβληματισμούς, οι οποίοι, όμως, δεν με ενδιαφέρει να είναι απαραίτητα στο προσκήνιο. Αρκετά θέματα μέσα στις ταινίες μου είναι προσωπικά και αυτό το σινεμά με ενδιαφέρει να κάνω.
– Αν δεν έκανες κινηματογράφο, με τι άλλο θα μπορούσες να είχες ασχοληθεί; Με κάτι εγκεφαλικό, που θα είχε να κάνει με οργάνωση. Θα σου έλεγα παραγωγή κινηματογραφικών ταινιών αλλά ασχολούμαι ήδη με αυτό.
– Τι ακολουθεί για σένα το αμέσως επόμενο διάστημα; Ξεκινάω να ετοιμάζω την καινούρια μου ταινία, για την οποία έχω βρει χρηματοδότηση. Έγραψα κάτι αρκετά προσωπικό -και κωμικό- που είχα στο μυαλό μου χρόνια. Επίσης, ξεκίνησα με την παραγωγό μου Βίκυ Μίχα και τον Γρηγόρη Αρβανίτη ένα image lab, την asterisk post, όπου συνεργαζόμαστε στο color grading κινηματογραφικών παραγωγών. Και κάνω συμπαραγωγή επιλεκτικά, κυρίως σε φίλους μου σκηνοθέτες.
Αν μπορούσες να περάσεις από μοντάζ τη μέχρι τώρα ζωή σου, τι θα έκοβες; Τίποτα, μαθαίνεις τόσο ωραία από τα λάθη σου!
Info: «Ο άνθρωπος με τις απαντήσεις»: 12/4, 20:00, Ριάλτο, Λεμεσός. 14/4, 20:00, Κινηματογράφος Ζήνα, Λευκωσία. Cyprusfilmdays.com
tanya@phileleftheros.com
Ελεύθερα, 10.4.2022.
