Αναστασία Δημητριάδου: Ζω και αναπνέω με ροκ ενέργεια

Για το αέρινο κορίτσι πίσω από την εκρηκτική καλλιτεχνική περσόνα της Nama Dama η 13^η Φεβρουαρίου θα είναι για πάντα φυλαγμένη σε ένα ασφαλές συρτάρι της ψυχής της.

– Σήμερα συμπληρώνεται ένας χρόνος από τα γεγονότα της 13^ης Φεβρουαρίου στη Λεωφόρο Μακαρίου. Ποια είναι τα συναισθήματά σου ανατρέχοντας σ’ εκείνη τη μέρα; Το κατά Ματθαίον λέει να συγχωράμε, μα σχεδόν κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να κοιτάξει λίγο βαθύτερα. Δεν αδικώ κανέναν. Ζούμε σε μια κοινωνία της επιφάνειας και του δήθεν. Δήθεν αγάπες, δήθεν πατριωτισμός, δήθεν επανάσταση, δήθεν ιδεολογία. Το να συγχωρείς, σημαίνει να αφήνεις στ’ αλήθεια ό,τι έγινε πίσω σου και να προχωράς. Χωρίς να πάθεις αμνησία και χωρίς να πεις πως ξέχασες. Γι’ αυτό, ας πούμε πως οι αναμνήσεις της 13^ης Φεβρουαρίου, είναι φυλαγμένες μέσα σε ένα ασφαλές συρτάρι της ψυχής μου.

– Πλέον ποια είναι η κατάσταση της υγείας σου; Είμαι πολύ καλύτερα από πέρυσι και σωματικά και ψυχολογικά.

– Τι είδους αλλαγές νιώθεις ότι έχουν συντελεστεί στον χαρακτήρα και στην προσωπικότητά σου αυτόν τον τελευταίο χρόνο; Έχω μεγαλώσει πολύ. Έμαθα καλύτερα την υπομονή, τη συγχώρεση και την αγάπη προς τον ίδιο μου τον εαυτό. Έχω σίγουρα πολύ δρόμο μπροστά μου, μα ξέρω πως αξίζει, γιατί απ’ ό,τι ξέρουμε, αυτή τη ζωή δεν θα την ξαναζήσουμε με τον ίδιο τρόπο.

– Σήμερα θα ξανακατέβαινες στους δρόμους; Φυσικά και θα ξανακατέβαινα. Όπως είδαμε και το 2021, δεν υπάρχει τίποτα πιο αποτελεσματικό, από τη δύναμη και την ενότητα του κόσμου. Ωστόσο, ελπίζω ο κόσμος να αρχίσει να εμβαθύνει λίγο και να στραφεί προς τα μέσα, αντί προς τα έξω. Θα βρει πολλούς θησαυρούς. Το υπόσχομαι.

– Καλλιτεχνικά ανήκεις στην ομάδα του ευρωπαϊκού προγράμματος Eurotoire. Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου σ’ αυτό και τι νιώθεις ότι σου άφησε η συγκεκριμένη εμπειρία; Έμαθα για την ύπαρξη του Eurotoire πέρυσι από τη Louvana Records, την περίοδο που δέχονταν αιτήσεις για το πρόγραμμα. Η πρώτη μου αντίδραση, όταν αντιλήφθηκα περί τίνος επρόκειτο ήταν, «Καλλιτέχνες; Από όλη την Ευρώπη; Εδώ στην Κύπρο; Συλλογικός δίσκος; Πού στέλνω την αίτηση;» Μέσα από τη συνεργασία μας με τα παιδιά νιώθω ότι έχουν προκύψει πολύτιμες φιλίες, γι’ αυτό και σήμερα είμαι ευγνώμων για τη μουσική οικογένεια που απέκτησα το 2021, καθώς και ικανοποιημένη με το τελικό αποτέλεσμα του δίσκου. Κρατάω αγκαλιά ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που μου έχουν διδάξει τα παιδιά· Η επιτυχία/αποτυχία ενός πρότζεκτ, εξαρτάται από τα άτομα που το αποτελούν και όχι από τον καιρό που κάνει έξω από το παράθυρο.

– Τι θα ακούσουμε από εσένα στον επερχόμενο δίσκο «On a red Thursday»; Έχω δουλέψει κυρίως πάνω σε τρία κομμάτια του δίσκου, το «Cuckoo Bird», το «Jesus Song» και το «Promised Land», τα οποία έχουν γραφτεί κατά τη διάρκεια της πρώτης μας συνάντησης στην Κύπρο, τον Μάιο του 2021 και στη συνέχεια ξεδιπλώθηκαν και δουλευτήκαν από ολόκληρη την ομάδα. Έχω, επίσης, βάλει τη δική μου φωνητική πινελιά και σε άλλα κομμάτια του δίσκου.

– Εκτός από το συγκεκριμένο πρότζεκτ, πάνω σε τι άλλο υλικό δουλεύεις αυτή την περίοδο; Αυτή την περίοδο ετοιμάζω τον δεύτερό μου δίσκο και κάνω τις δικές μου Nama Dama εμφανίσεις, μέσα από τις οποίες πειραματίζομαι με μουσική αφήγηση και performance art. Επίσης, γράφω ποίηση και διηγήματα, τα οποία θα ήθελα κάποια στιγμή να μοιραστώ και να συμμετέχω για πρώτη φορά σε θεατρική ομάδα ως επιμελήτρια, συνθέτρια και μουσικός επί σκηνής.

– Τα τραγούδια σου είναι κατά βάση σε αγγλικό στίχο. Νιώθεις ότι εκφράζεσαι καλύτερα με αυτόν τον τρόπο; Η αλήθεια είναι πως η περισσότερη μουσική που ακούω είναι αγγλόφωνη και ίσως αυτό να έχει επηρεάσει τον τρόπο που γράφω κατά κύριο λόγο. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν θα ήθελα να βάζω περιορισμούς στη γλώσσα. Έχω γράψει αρκετά κομμάτια στα ελληνικά, στα ρωσικά αλλά και στα «αλαουρνέζικα.» Για το τελευταίο, παρακαλώ, συντονιστείτε…

– Ερμηνευτικά έχεις πειραματιστεί πάνω σε αρκετά μουσικά είδη. Υπάρχει κάποιο στο οποίο να έχεις περισσότερη αδυναμία; Αυτό που έχω καταλάβει μέσα από όλες τις ομάδες στις οποίες συμμετείχα, είναι πως ζω και αναπνέω με ροκ ενέργεια, χωρίς να υπηρετώ τη ροκ μουσική ως είδος. Αυτή η ροκ ενέργεια κυλάει μέσα στον καλλιτέχνη που την εκπέμπει με την παρουσία του, τις σκέψεις του και τη μυρωδιά του. Αυτή η ενέργεια είναι που «ντύνει» αργότερα και τις μουσικές του συνθέσεις. 

​

​- Πηγαίνοντας πίσω στον χρόνο, τι πυροδότησε την επιθυμία σου να ασχοληθείς με τη μουσική; Θα το θέσω όσο πιο ωμά γίνεται. Γράφω, για να σωθώ. Δεν ήταν τόσο η επιθυμία, όσο η ανάγκη να γράψω αυτό που συνέβαινε μέσα μου, που με έσπρωξε στην τραγουδοποιία και τη συγγραφή γενικότερα. Ψάχνω για λύτρωση μέσα από τη δημιουργία και είναι για μένα η σημαντικότερη μορφή θεραπείας.

– Θες να μας πεις για κάποιους δίσκους, που είτε τους βρήκες στο σπίτι που μεγάλωσες είτε τους ανακάλυψες μόνη σου, που κάπως σε καθόρισαν; Στο σπίτι δεν ακούγαμε δίσκους, οπότε το σκάψιμο γινόταν για καιρό με τo χέρι. Όταν επιτέλους αγόρασα το πρώτο μου φτυάρι, ξέθαψα θησαυρούς… Περισσότερο με καθόρισε ο δίσκος της Μαριλένας Ζακχαίου «Oh My», με το πρότζεκτ της Grendel Babies (2017). Όταν άκουσα τη δουλειά της για πρώτη φορά, ήμουν για μέρες συγκινημένη και προσπαθούσα να εξηγήσω αυτά που ένιωθα. Το μόνο σίγουρο, είναι πως μετά από αυτό το άλμπουμ, τίποτα δεν ήταν πια το ίδιο. Δίσκοι που επίσης με καθόρισαν ήταν οι «Homogenic» (Bjork), «The Serpent’s Egg» (Dead can Dance), «In the Court of the Crimson King» (King Crimson), «First Utterance» Comus, «Never for Ever» Kate Bush, Fallen-Evanescence, Hozier-Hozier, The Dark Side of the Moon-Pink Floyd, Seven Thunders Roar-Stoned Jesus, Psychostasia-Daemonia Nymphe, Memory Game-Meredith Monk.

– Τι ήθελες να γίνεις όταν ήσουν μικρή και πόσο χαρούμενη είσαι με αυτό που έχεις φτάσει να είσαι σήμερα; Σίγουρα η λέξη performer μού ήταν παντελώς άγνωστη, οπότε για χρόνια χρησιμοποιούσα το «τραγουδίστρια». Πολύ αργότερα, άρχισα να παίζω πιάνο και πνευστά, όταν κατάλαβα ότι υπάρχει κάτι πιο βαθύ και πολύπλοκο σε αυτό που ονομάζουμε δημιουργία. Και σίγουρα ότι ο καλλιτέχνης δεν είναι ένα-δύο πράγματα, όπως ούτε και η δουλειά του δεν τελειώνει όταν το κορμί του κατεβαίνει από τη σκηνή. Ο ίδιος ο καλλιτέχνης είναι τέχνη από μόνος του. Και η ζωή του τέχνη είναι, γιατί για τον ένα ή τον άλλο λόγο, γεννήθηκε με το ωραιότερο «σκουλούτζι» πάνω στη γη. Σήμερα είμαι πιο χαρούμενη από ποτέ, γιατί επιτέλους κατάλαβα πως δεν υπάρχει το «πρέπει» και γιατί έδωσα χώρο στην ψυχή μου να πάρει οξυγόνο και να πει «Ξέρετε κάτι; Δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν». Με αυτές, τις όμορφες σκέψεις, η τέχνη σου παίρνει άλλες μορφές, βγάζει άλλες μυρωδιές και γεύσεις.

– Θυμάσαι την πρώτη φορά που βγήκες πάνω στη σκηνή; Φυσικά. Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Ήμουν Γυμνάσιο, το θυμάμαι καθαρά. Μέχρι τώρα, όμως, κανείς δεν τα έχει καταφέρει να με καταπιεί.

– Σήμερα πώς σε κάνουν να αισθάνεσαι τα λάιβ που παρουσιάζεις ως Nama Dama; Νιώθω άνετα στο πετσί της Nama Dama, αλλά και στο πετσί της Αναστασίας. Θεωρώ ότι είναι δύο πράγματα αλληλένδετα και πανέμορφα. Το ένα δίνει δύναμη και ομορφιά στο άλλο. Σίγουρα θέλω να πειραματιστώ κι άλλο στα λάιβ της Nama Dama, να παίξω και να τα εξελίξω δίχως πίεση την τέχνη μου. Οργανικά και με αγάπη.

– Τι ενέργεια θέλεις να μεταδίδεις στο κοινό σου; Πότε νιώθεις ότι το καταφέρνεις; Μια ενέργεια μιούζικαλ με στοιχεία ροκ όπερας, χωρίς την παρουσία ηθοποιών. Αν τα καταφέρνω και πότε; Πιστεύω ο ποταμός έχει δύο όχθες. Η δική μου, είναι πάντοτε ανοιχτή και τα χέρια μου απλωμένα. Βέβαια, κάθε φορά είναι διαφορετική. Κάποιες φορές γεφυρώνει και κάποιες όχι. Το γεφύρωμα εξαρτάται και από το ποιον έχεις απέναντί σου. Με άλλα λόγια απλοϊκά, το ταγκό χορεύεται με δύο και τα γιοφύρια θέλουν τον πρωτομάστορά τους.

– Ποιο είναι τα επόμενο λάιβ σου; Παίζω σταθερά κάθε Παρασκευή, στις 21:30, στο αγαπημένο Καφενείο Βαλίτσα στην Παλιά Λευκωσία. Κοπιάστε, κάθε βραδιά είναι διαφορετική.

Ελεύθερα, 13.2.2022.

tanya@phileleftheros.com