Δεν ξέρω πόσα κοστίζει ένα μαχητικό αεροπλάνο. Δώσαμε όμως τον οβολό μας για αντικατάσταση του F – 4 που έπεσε τη Δευτέρα στη θαλάσσια περιοχής της Ανδραβίδας στην Πελοπόννησο. Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, εβρισκόμενος στην Αθήνα για κατάθεση θεμέλιου λίθου, εξάγγειλε συνεισφορά 2,5 εκατ. για τις Ένοπλες Δυνάμεις της Ελλάδας. Με την ελπίδα, την κρίσιμη στιγμή (που ευχόμαστε να μην χρειαστεί) να μας σκεπάσει και εμάς εδώ στην Κύπρο. 

Το αεροπλάνο θα αντικατασταθεί. Έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ παλιό, λένε κάποιες ειδήσεις, ενώ η Ελλάδα αναμένει ολοκαίνουργια από τη Γαλλία. Κι οι δύο νεκροί έχουν περάσει ήδη στο πάνθεο των ηρώων. Μόνο που ο πατέρας του 29χρόνου Μάριου – Μιχαήλ Τουρούτσικα, του οποίου η κηδεία θα γίνει σήμερα, προφανώς με τιμές ήρωα, μας προσγειώνει απότομα: «Το παιδί μου δεν ήθελε να χαρακτηρίζεται ως ήρωας. Έκαναν μια άσκηση σε συνθήκες πολέμου, που την είχαν κάνει πολλές φορές. Σε αυτήν την άσκηση δεν σκοτώθηκε επειδή είχε αντίπαλο. Σκοτώθηκε επειδή είχε ένα συμβάν. Γι’ αυτό πληρωνόταν. Δεν τον ενδιάφερε να πεθάνει για την πατρίδα του, ήταν η δουλειά του».

Ήταν όμως απλά έτσι; Ήταν μια δουλειά, ένας μισθός; Ήταν θέμα αδρεναλίνης; Από την ημέρα του ατυχήματος και της ανεύρεσΉς του κυκλοφορεί ένα ποίημα που γράφτηκε πριν τέσσερα χρόνια με αφορμή την πτώση ενός άλλου αεροπλάνου και τον θάνατο του χειριστή του.   

«Πετάω για τον πατέρα μου που καμαρώνει στην άκρη στο χωράφι όταν περνούν τα μαχητικά μας/ Πετάω για το παιδί στη Φλώρινα που περπατάει στο χιόνι να πάει στο σχολείο του/ Πετάω για τον παπά μας που κάνει χιλιόμετρα να κάνει Ανάσταση με τους τσοπαναραίους στο ύψωμα της Παναγιάς/ Πετάω για τον ψαρά που βγήκε 4 το πρωί με την ψαρόβαρκα να φέρει το μεροκάματο στη φαμελιά του/ Πετάω για το δασκαλάκο που πληρώνει από την τσέπη του τις φωτοτυπίες στα Άγραφα της Καρδίτσας./ Για αυτούς πετάω. Για να μπορούν να κάνουν αυτό που χρόνια κάνουν και να κρατάνε την Πατρίδα μας ζωντανή!/ Ούτε αυτοί, ούτε εγώ θα ζητήσω υπερωρίες γιορτές και Κυριακές, γιατί εγώ πετάω για την Πατρίδα μου./ Πετάω για τους δικούς μου ανθρώπους, αυτούς που γλεντάνε με την ψυχή τους, ζουν για μια στιγμή και όταν πεθαίνουν ξεπροβοδίζουν τους δικούς τους ανθρώπους με τραγούδια και εύχονται καλήν αντάμωση. Πετάω για την ΕΛΛΑΔΑ».

Σαφώς και δεν ήθελε να πεθάνει, ούτε σε πόλεμο, ούτε σε ειρήνη. Ήταν όμως απλά μια δουλειά; Είναι ήρωας;