Η επίσκεψη Νίκου Χριστοδουλίδη στην Αθήνα, νωρίτερα αυτή την εβδομάδα, άφησε πίσω της αρκετές ανακοινώσεις των οποίων τα αποτελέσματα δεν θα φανούν σήμερα και αύριο αλλά σε βάθος χρόνου. Ούτε η ενεργότερη εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Κυπριακό, αλλά ούτε και το Ανώτατο Συμβούλιο Συνεργασίας, είτε κάτι που θα το δούμε να υλοποιείται μέχρι το τέλος Μάρτη. Τα αποτελέσματα αυτών των δύο κινήσεων θα διαφανούν στην πορεία.
Ωστόσο η επίσκεψη Χριστοδουλίδη έδωσε ένα στίγμα και του ποια θα είναι η πολιτική κατάσταση πραγμάτων στο εσωτερικό, όσον αφορά τα δύο κόμματα που έχουν τοποθετηθεί στο χώρο της αντιπολίτευσης, δηλαδή το ΑΚΕΛ και ο Δημοκρατικός Συναγερμός. Γιατί ο τρόπος που αντέδρασαν και στο βαθμό που αντέδρασαν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα του τόπου μας δείχνουν και πως προτίθενται να πολιτευτούν στο επόμενο διάστημα.
Το ΑΚΕΛ αντέδρασε στη συμφωνία σύσταση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας εκφράζοντας έντονες επιφυλάξεις στο θέμα της πραγματοποίησης κοινών συνεδριάσεων των υπουργικών συμβουλίων των δύο χωρών υπό την προεδρία του Προέδρου της Κύπρου και της Ελλάδας. Αν κρίνουμε από τα διάφορα σχόλια που είδαμε να κυκλοφορούν απ’ εδώ και απ’ εκεί ο φόβος στο χώρο της κυπριακής αριστεράς ήταν μπας και μέσω αυτού του συμβουλίου βρουν παράθυρο οι νυν κυβερνώντες να αναβιώσουν το λεγόμενο ενιαίο αμυντικό δόγμα.
Δεν αποκλείεται κάποιοι στο χώρο της κυπριακής αριστεράς να συνέδεσαν την προεκλογική εξαγγελία του Νίκου Χριστοδουλίδη, περί ανάγκης αναβίωσης του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου, με το ότι δεν υπήρξε καμιά σχετική αναφορά τις δηλώσεις Χριστοδουλίδη-Μητσοτάκη και να κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το Δόγμα θα προωθηθεί μέσω των κοινών συνεδριάσεων του συμβουλίου συνεργασίας!
Βιάστηκαν να αντιπολιτευθούν πριν ακόμα δουν την εξέλιξη της απόφασης και εάν ποτέ θα υλοποιηθεί στην πράξη. Γιατί ας μας επιτραπεί να έχουμε αρκετές επιφυλάξεις στο κατά πόσο θα προχωρήσει να υλοποιηθεί μια συμφωνία. Αλλά και αν υλοποιηθεί και γίνουν κοινές συνεδρίες το πρόβλημα πιο μπορεί να είναι; Μήπως θα είναι οι πρώτες χώρες που προχωρούν σε κάτι ανάλογο; Για παράδειγμα μια είδηση του Απριλίου 2021 (πηγή dialogos.com.cy) έγραφε… «Γερμανία-Κίνα: Κοινή συνεδρίαση των υπουργικών συμβουλίων εν μέσω εντάσεων» και ότι… «Η καγκελάριος της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ και ο πρωθυπουργός της Κίνας Λι Κετσιάνγκ θα προεδρεύσουν σήμερα σε ψηφιακή κοινή συνεδρίαση των υπουργικών συμβουλίων των δύο χωρών, παρότι βρίσκονται σε διένεξη για αρκετά ζητήματα».
Στην Κύπρο, πέραν από την αντιπολίτευση του ΑΚΕΛ που εμφανίζεται στην παραδοσιακή της μορφή, υπάρχει και η αντιπολίτευση του Δημοκρατικού Συναγερμού η οποία φαίνεται να μην εμφανίζεται καθόλου. Γιατί στο θέμα της επίσκεψη του Προέδρου Χριστοδουλίδη στην Ελλάδα από πλευράς ΔΗΣΥ (μέχρι και χθες το μεσημέρι) δεν υπήρξε η όποια αντίδραση. Αν βουλευτές του κόμματος στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελς που είχαν παραστεί την επομένη της συνάντησης Χριστοδουλίδη-Μητσοτάκη εμφανίζονταν υποστηρικτικοί στα όσα είχαν ανακοινωθεί!
Προφανώς η μη έκδοση ανακοίνωσης να οφείλεται και στο ότι εκεί στην Πινδάρου είχαν συνηθίσει από παλιά ότι το κόμμα δεν εκδίδει ανακοινώσεις και δεν χαιρετίζει ο,τιδήποτε έχει να κάνει με τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Γιατί όπως όλοι θυμούνται την περίοδο που ο Νίκος Χριστοδουλίδης ήταν υπουργός Εξωτερικών (ιδιαίτερα όταν άρχισε να συζητείται η πιθανότητα προεδρικής υποψηφιότητας) ο ΔΗΣΥ συστηματικά απέφευγε τις σχετικές ανακοινώσεις.
Αυτά βεβαίως μπορεί να ίσχυαν επί Αβέρωφ Νεοφύτου ο οποίος τα είχε προσωπικά με τον Νίκο Χριστοδουλίδη. Σήμερα, υποτίθεται, ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει κα στον 5ο όροφο βρίσκεται μια νέα πολιτικός, και άρα αναμενόμενο ότι θα ξέφευγε από τις μικροπρεπείς αγκυλώσεις του παρελθόντος. Επέλεξε να μείνει μουγκός σε μια απόφαση την οποία ο κατά τα άλλα ελληνόφρων Συναγερμός θα έπρεπε να χαιρετίσει.
Έχουμε λοιπόν ενώπιόν μας μια αντιπολίτευση και μια άλλη αντιπολίτευση. Η πρώτη θα ζητά εξηγήσεις για όλα και η άλλη να ψάχνεται να δει που βρίσκεται. Κάτι όπως την «αδέσμευτη Κύπρο» του Μακαρίου του’60 και του ’70.
