Ο ντόρος που ξεσπά σε σχέση με το διορισμό μέλους της ΕΔΥ και τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν φέρνει για άλλη μια φορά στο προσκήνιο το μείζον θέμα της αξιοκρατίας. Αποτελεί όντως τον μεγάλο άξονα της διαφθοράς και της διαπλοκής, που εξελίχθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες ως η πιο βαθιά ριζωμένη μάστιγα που ταλανίζει αυτό τον τόπο.
Η διαπίστωση ότι μετεξελιχθήκαμε σ’ ένα κράτος με υπέρτατη αρχή «ο βολέψας του βολέψαντος», με μεθόδους και δομές, που ακόμα και η φαντασία αδυνατεί να συλλάβει, όχι μόνο δεν μπορεί ν’ ανάγεται στη σφαίρα της υπερβολής, αλλά αντίθετα κατάντησε να συνιστά την ίδια την «κανονικότητά» μας αλλά και την «καθημερινότητα» μας. Με άλλα λόγια, μετατράπηκε αβίαστα σε τόσο σύνηθες φαινόμενο, που στην πράξη σχεδόν όλοι το αποδέχονται και φροντίζουν με μεγάλη επιμέλεια να μετέρχονται και τις πιο ευφάνταστες μεθόδους, προκειμένου να το τσιμεντώσουν στα όρια και του ηθικά αποδεκτού. Και αν οι τίτλοι σπουδών και τα όποια χαρτιά και περγαμηνές που μπορούν να κουβαλούν όσοι εποφθαλμιούν σε θέσεις, αξιώματα και καρέκλες, είναι η μια βασική πτυχή, η άλλη και βασικότερη που προβάλλει σήμερα είναι η εντιμότητα και ακεραιότητα χαρακτήρων, κατά τρόπο που τα πράγματα να προκύπτουν ως αρμονικός συνδυασμός. Δυστυχώς, εδώ κι αν έχουν υποστεί τα πάντα ολικό εξευτελισμό και διασυρμό. Ποιος, αλήθεια, σταματά την ορμή των Κομμάτων να καταρτίζουν τις περιβόητες λίστες τους και να τις στέλνουν σε Προέδρους, Επιτροπές, Συμβούλια και στους όποιους Γραμματείς και Φαρισαίους για να γίνονται κάθε φορά οι επιλογές προσώπων σ’ ένα πνεύμα μάλιστα ετσιθελικό αν όχι και εκβιαστικό, πάντα όμως στο όνομα και την χάρη της «δημοκρατίας»; Και αν σ’ αυτό το επίπεδο κάποιοι διορισμοί υπόκεινται κατά κάποιο τρόπο σ’ ένα δημόσιο έλεγχο, όπως συνέβη πρόσφατα, ποιος προστατεύει εκείνη την στρατιά των νέων που σπεύδουν κάθε φορά να διεκδικούν προκηρυχθείσες θέσεις, για τις οποίες όμως η βεβαία αίσθηση εστιάζει στο ότι είναι από πριν πιασμένες και δοσμένες; Στις αρχές του άτιμου παιχνιδιού πάρε-δώσε, το οποίο έχει καταντήσει να είναι ό,τι πιο προσφιλές υπάρχει σ’ αυτό τον τόπο. Οι όποιες υποσχέσεις περί πάταξης ανάλογων φαινομένων που αυξάνονται και πληθύνονται σ’ ένα άκρως επικοινωνιακό ντελίριο, κατάντησαν και αυτές φαιδρά φληναφήματα που συνιστούν το ολιγότερο και κοροϊδία αλλά και εμπαιγμό, όταν η πράξη πριν αλέκτορα φωνήσαι μάς διαψεύδει.
Αν θέλουμε τελικά να είμαστε ειλικρινείς και τίμιοι, τότε δεν έχουμε παρά να πράξουμε το αυτονόητο. Αυτό κι αν πρέπει να είναι η πρώτη υπόσχεση στον κόσμο. Να εγκύψουν, όλοι, με πρώτα τα κόμματα αλλά και όλους όσοι εμπλέκονται στις ευαίσθητες αυτές διαδικασίες, για να μπει επιτέλους ένα νυστέρι σ’ όλη αυτή τη σαθρότητα που οργιάζει και που καθιστά το όλο σύστημα αθεράπευτα αρρωστημένο και τόσο αμαρτωλό… Ιδιαίτερα αυτοί που μεγάλη δεξιοτεχνία και μαεστρία ως κόρη οφθαλμού το συντηρούν για να βολεύονται και να βολεύουν, ας αναλογιστούν ότι η ανοχή του κόσμου κάπου έχει τα όρια της, την στιγμή που το ποτήρι έχει προ πολλού ήδη ξεχειλίσει…
