Γ. Καλλινίκου: «Λαμβάνοντας υπόψη τις σχετικές ανησυχίες που έχουν εκφραστεί για εκμετάλλευση των συγκεκριμένων προνοιών των υπό αναφορά κανονισμών, καθώς και για ικανοποίηση του περί δικαίου αισθήματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει δώσει οδηγίες στον υπουργό Οικονομικών όπως αποσύρει τους υπό αναφορά Κανονισμούς». Τάδε έφη κυβερνητικός Εκπρόσωπος για το περιβόητο ζήτημα των «λιμουζίνων» και των κανονισμών των οποίων αποφάσισε το Υπουργικό Συμβούλιο, ώστε να δικαιούνται να χρησιμοποιούν τα οχήματα οι διάφοροι κυβερνητικοί αξιωματούχοι και εκτός υπηρεσίας.
Με μια απλή πρώτη ανάγνωση, κάποιος θα μπορούσε να πει ακόμη και μπράβο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Επειδή έτεινε ευήκοον ους στη θύελλα αντιδράσεων που προκάλεσε η γνωστοποίηση του θέματος. Είναι κι αυτό το θέμα μια από τις παθογένειες της πολιτικής και των πολιτικών στην Κύπρο. Ενίοτε κλείνουν τα αφτιά στο δημόσιο αίσθημα και επιμένουν στα όσα κατά το δοκούν αποφασίζουν. Ακόμη και σε εξόφθαλμα λάθη τους. Θα μπορούσε ακόμη κάποιος να θεωρήσει ότι ήταν μια βεβιασμένη απόφαση, η οποία λήφθηκε χωρίς να επιμετρηθούν σοβαρά οι συνέπειές της. Ως εκ τούτου, η κατακραυγή που προκάλεσε, βοήθησε ώστε να αντιληφθούν το λάθος τους.
Πλην, όμως, η χθεσινή δήλωση του κυβερνητικού Εκπροσώπου βρίθει από αναφορές οι οποίες εξόφθαλμα υποτιμούν τη νοημοσύνη της κοινής γνώμης. Για παράδειγμα, αναφέρει ότι «λήφθηκε υπόψη, ότι το πρόσθετο δημοσιονομικό κόστος του συγκεκριμένου ωφελήματος θα ήταν περιορισμένο εφόσον δεν θα απαιτείτο η απόκτηση οποιουδήποτε οχήματος». Το επιπρόσθετο κόστος, όμως, δεν θα προέλθει από την αγορά νέων οχημάτων. Θα προέλθει από το γεγονός ότι οι «εκλεκτοί» αξιωματούχοι θα χρησιμοποιούν τα υπηρεσιακά οχήματά τους και εκτός υπηρεσίας. Τουτέστιν, από τις 3 μ.μ. έως και το επόμενο πρωί, όλα τα Σαββατοκύριακα, τις αργίες και τις διακοπές τους. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δηλαδή, αύξηση στην κατανάλωση καυσίμων, στη φθορά ελαστικών, μηχανών κλπ και επιτάχυνση στον χρόνο των σέρβις. Μάλιστα, όλα αυτά μαζί θα επέφεραν κατά πολύ νωρίτερα την ανάγκη αντικατάστασης των οχημάτων. Αν αυτό θεωρείται «περιορισμένο δημοσιονομικό κόστος» τότε οι κυβερνώντες απλώς εμπαίζουν τον κόσμο.
Υποτίμηση της νοημοσύνης 2. Στη δήλωσή του ο κ. Πελεκάνος μεταφέρει εμμέσως την ευθύνη για την προκλητική απόφαση στο συνδικαλιστικό όργανο των Γενικών Διευθυντών: «Η απόφαση για κατάθεση των Kανονισμών για τα υπηρεσιακά οχήματα αξιωματούχων λήφθηκε στο πλαίσιο συμφωνίας με τις συντεχνίες για σταδιακή επαναφορά των ωφελημάτων στον δημόσιο τομέα, και μετά από σχετικό αίτημα του συνδικαλιστικού οργάνου των Γενικών Διευθυντών».
Σοβαρομιλάτε; Ακόμη και αν ήταν (που ήταν) αίτημα των Γενικών Διευθυντών, η αποκλειστική ευθύνη δεν ανήκει σε εκείνους που έλαβαν την απόφαση; Στην προκειμένη περίπτωση, το υπουργείο Οικονομικών. Είναι απορίας άξιον πως διέλαθε της προσοχής του Κ. Πετρίδη, από τους λίγους σοβαρούς υπουργούς αυτής της Κυβέρνησης, ένα τέτοιο ολίσθημα. Ακόμη, όμως, και αν ο Πετρίδης δεν το πρόσεξε, σε ολόκληρο Υπουργικό Συμβούλιο δεν βρέθηκε ένας που να επισημάνει την ασυδοσία; Ούτε καν ο ίδιος ο Πρόεδρος, που χθες αναγκάστηκε να δώσει οδηγίες για να αποσυρθούν οι κανονισμοί; Ολόδική σας η ευθύνη!
Υπάρχει, όμως, κάτι άλλο, που καταρρίπτει κάθε ισχυρισμό της Κυβέρνησης και αποκαλύπτει όλη την αλήθεια. Η εν λόγω απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου δεν προέκυψε έτσι ξαφνικά. Ούτε προέκυψε ως αποτέλεσμα συμφωνίας με τις συντεχνίες για σταδιακή επαναφορά των ωφελημάτων. Πρόκειται για επαναλαμβανόμενη προσπάθεια των τελευταίων χρόνων. Υπενθυμίζεται τι η στήλη είχε δημοσιεύσει το προηγούμενο Σάββατο: «Η πρώτη προσπάθεια επαναφοράς του «βασιλικού» οφικίου έγινε στα τέλη Φεβρουαρίου του 2017 από τον τότε εκλεκτό του Προεδρικού και της Πινδάρου, Πρόεδρο της Βουλής Δημήτρη Συλλούρη, ο οποίος κατάθεσε σχετική πρόταση νόμου. Χαρακτήριζε, μάλιστα, φθηνό λαϊκισμό να στερούν το όχημα από τους κρατικούς αξιωματούχους.
Η λαϊκή οργή δεν επέτρεψε τότε την ψήφιση της πρόκλησης. Τον Νοέμβριο του 2019 πήρε τη σκυτάλη ο τότε υπουργός Οικονομικών Χάρης Γεωργιάδης, καταθέτοντας στη Βουλή τροποποίηση των σχετικών κανονισμών. Ήταν μια από τις τελευταίες προκλήσεις του επονομαζόμενου «τσάρου της οικονομίας». Διαγράφοντας με μια μονοκονδυλιά την περιώνυμη νουθεσία του «δεν θα επιστρέψουμε στα παλιά». Μετάτρεψε τη σκληρή ατάκα σε σαρκαστικό ανέκδοτο. Με τον πλέον προκλητικό και θρασύ τρόπο. Επικαλέστηκε τότε πρακτικές δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι κύριοι της ελίτ, λόγω των υπηρεσιακών και κοινωνικών υποχρεώσεων που έχουν εκτός κανονικού ωραρίου!
Ποιο είναι το ζόρι που τραβάνε οι άνθρωποι; Εκπροσωπούν, έλεγε ο Χάρης, κάποιες φορές την Κυβέρνηση σε μνημόσυνα, κηδείες και άλλες εκδηλώσεις σε αργίες και Κυριακές. Και επειδή είναι δύσκολο να πάνε στον χώρο εργασίας τους να πάρουν τις «λιμουζίνες», υποχρεώνονται να πάνε με τα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα! Η εν λόγω πρόταση του τέως «τσάρου» είχε προγραμματισθεί να συζητηθεί στη Βουλή στις 20-2-2020. Ανεβλήθη τελικά. Όχι επειδή οι επαΐοντες αντιλήφθηκαν την κορυφαία πρόκληση αλλά επειδή δεν έβγαιναν τα κουκιά τους για να περάσει.
Ξεκάθαρα λοιπόν αποκαλύπτεται ότι παρά την οικονομική κρίση, παρά τη διαιώνιση της κρίσης που επέφερε η πανδημία, οι πολιτικοί δεν έχουν πρόθεση να αλλάξουν μυαλά. Παραμένουν κολλημένοι σε προκλητικά οφίκια ενός ασύδοτου παρελθόντος. Αυτό που τους φρέναρε είναι η κατακραυγή της κοινής γνώμης. Φωνή λαού, οργή Θεού! Αυτό είναι ένα τεράστιο μάθημα για τον λαό. Μόνο η κοινωνία των πολιτών μπορεί να αλλάξει τα μυαλά των πολιτικών. Αντιδρώντας το ίδιο δυναμικά σε κάθε παραλογισμό τους. Ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης…
g.kallinikou@phileleftheros.com
