Νεαρός φοιτητής ιατρικής, Κύπριος με καταγωγή το Ιράν, χωρίς πατέρα και με τη μητέρα άνεργη, σε κατάσταση απόγνωσης, αφού εξάντλησε κάθε προσπάθεια με τις διάφορες Υπηρεσίες, έγραψε προχθές και δημοσιοποίησε επιστολή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ζητώντας να βοηθήσει ώστε το φοιτητικό επίδομα που δικαιούται να του καταβληθεί χωρίς γραφειοκρατική χρονοτριβή για να μπορέσει να συνεχίσει τις σπουδές του.
Η αλήθεια είναι πως η αντίδραση του Προέδρου ήταν άμεση. Όπως μας πληροφορεί σχετικό ρεπορτάζ του συνάδελφου Μάριου Δημητρίου, ο Πρόεδρος επικοινώνησε πάραυτα με τον φοιτητή καθώς στη συνέχεια και κρατικοί λειτουργοί που προφανώς έλαβαν οδηγίες από το Προεδρικό. Και πολύ καλά έκαναν. Γιατί, ωστόσο, κάποιος θα πρέπει να φτάνει σε απόγνωση και να αναγκάζεται να κάνει την προσωπική του ιστορία ανάγνωσμα για όλους εμάς; Φυσικά, κάποιος μπορεί να πει πως δεν είναι κακό, από καιρού εις καιρό, όσοι ζούμε σε ροζ συννεφάκια να μαθαίνουμε πως πολύ απέχουμε από μια ιδανική κοινωνία. Ενδεχομένως αυτό να βοηθά να συνειδητοποιούμε την τύχη μας και να ενεργοποιεί τις ευαισθησίες μας απέναντι στους όχι και τόσο τυχερούς. Αλλά γιατί θα πρέπει ο πολίτης να καταφεύγει σε αλληλογραφία με τον Πρόεδρο; Αυτά που μπορεί να ακούσει και να καταλάβει ένας Πρόεδρος γιατί δεν μπορούν να τα ακούσουν και να τα καταλάβουν οι αρμόδιες κρατικές Υπηρεσίες; Γιατί δεν μπορούν οι Υπηρεσίες αυτές να συντονιστούν μεταξύ τους και να λύσουν θέματα που μπορούν με ευκολία να λυθούν, χωρίς εκ των άνωθεν πολιτικές παρεμβάσεις;
Ο συγκεκριμένος φοιτητής δεν ζητούσε κάτι πέραν από αυτό που δικαιούται. Ζητούσε το φοιτητικό επίδομα, αλλά όχι όταν θα συμπληρώσει σχεδόν τη χρονιά. Την ώρα που το χρειάζεται για να καλύψει τα τρέχοντα έξοδα, ακόμα και το ενοίκιο του. Κι αυτό θα πρέπει να ισχύει για τον κάθε φοιτητή και τον κάθε δικαιούχο επιδόματος. Δεν είναι λογικό, για παράδειγμα, να εργάζεσαι 40 χρόνια καταβάλλοντας φόρους και κοινωνικές ασφαλίσεις και ενώ έχεις υποβάλει έγκαιρα τα απαιτούμενα έγγραφα να αναμένεις 7 μήνες για να πάρεις την θεσμοθετημένη σύνταξη. Οι κρατικές Υπηρεσίες ενδεχομένως να θεωρούν πως ο κάθε φοιτητής και ο κάθε δικαιούχος έχουν καταθέσεις και μπορούν να τα βγάλουν πέρα μέχρι οι υπηρεσίες να καταφέρουν να εξετάσουν τα αιτήματα. Δεν έχουν όμως όλοι περίσσευμα. Κάποιων, όπως και για το συγκεκριμένο φοιτητή, το επίδομα είναι δυνατόν να καθορίσει το παρόν και το μέλλον του.
Τα ζητήματα αυτά, αν δεν είναι αυτονόητα, θα έπρεπε τουλάχιστον να λύνονται μέσω μηχανισμών χωρίς να χρειάζεται προεδρική παρέμβαση, η οποία στο τέλος μπορεί να δημιουργεί και διάκριση.
