Τέτοια μέρα εδώ και πολλά χρόνια, η στήλη καθιέρωσε να μοιράζει στους ατάλαντους πρωταγωνιστές των «άριστων των αρίστων» τα «Χρυσά Βατόμουρα», κατ’ αναλογία εκείνων που μοιράζουν στους χείριστους στο Χόλιγουντ, μια μέρα πριν την απονομή των βραβείων Όσκαρ. Σήμερα, όμως, πενθεί. Όπως και όλοι μας στο συγκρότημα του «Φιλελεύθερου». Σήμερα κηδεύεται ένας δικός μας άνθρωπος. Ο εκλεκτός συνάδελφος Πάμπος Βάσιλας. Ένας μαχητής δημοσιογράφος της πρώτης γραμμής! Ένας ευγενής Άνθρωπος με μόνιμο χαμόγελο, καθαρή καρδιά και αθώα ψυχή! H στήλη θα εστιάσει σε αυτόν. Αποχαιρετώντας τον με βαθιά θλίψη.
Σήμερα φίλε, όταν θα διέλθεις την πύλη του Παραδείσου να θυμάσαι ότι έχεις μιαν ύψιστη αποστολή. Την πιο σπουδαία απ’ όλες όσες είχες αναλάβει στην σχεδόν 30χρονη δημοσιογραφική σου πορεία. Να πεις στον Θεό, που τόσο πρόωρα σε πήρε από εμάς, όλα όσα βίωσες στον άδικο τούτο κόσμο. Να του εξηγήσεις τον πόνο, τη δυστυχία, την ανέχεια και τα βάσανα χιλιάδων ανθρώπων σε αυτό τον τόπο, που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Όλων εκείνων, που οι κουστουμαρισμένοι οι οποίοι κυκλοφορούν με λιμουζίνες και σε μέγαρα αδιαφορούν για τις συνθήκες επιβίωσής τους. Όλους αυτούς τους πονεμένους, βασανισμένους και ταλαιπωρημένους ανθρώπους, που για χρόνια έτρεχες να γράψεις τις ιστορίες τους. Με την ελπίδα ότι θα βρεθεί κάποιος «αξιωματούχος» να το διαβάσει. Θα συγκινηθεί και θα προσπαθήσει να δώσει ένα χέρι βοήθειας.
Να του τα πεις όπως μου τα έλεγες εμένα καθημερινά φίλε, την ώρα που συζητούσαμε τη θεματολογία της ημέρας. Όταν ξετρύπωνες άγνωστους δύσμοιρους ανθρώπους, ξεχασμένους από την εξουσία αλλά και την κοινωνία. Να του τα πεις με την ίδια συγκίνηση φίλε. Να του εξηγήσεις και τη χαρά την οποία κάναμε όταν αραιά και πού, βρισκόταν κάποια ανταπόκριση. Γιατί αυτό μας έδινε ελπίδα και δύναμη να συνεχίσουμε.
Να πεις στον Θεό φίλε, πόσες χιλιάδες άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας σε αυτό το λιλιπούτιο νησί. Να εξηγήσεις πόσο άδικο είναι να υπάρχουν οι λίγοι που απολαμβάνουν την εξουσία, μετατρέποντάς την σε οφίκια, χρήματα, ακριβά οχήματα, οκέλες, ταξίδια, όταν υπάρχουν τόσοι πολλοί που ζουν με επιδόματα πείνας, συσσίτια και στήριξη λίγων φιλάνθρωπων. Αν δεν έχει διαβάσει τόσα και τόσα ανθρώπινα ρεπορτάζ που έχεις γράψει, δώσε του στοιχεία. Ονόματα, διευθύνσεις, αποδείξεις. Ζήτα του να κάνει κάτι να αρθούν οι αδικίες, αφού οι επί γης αρμόδιοι αδιαφορούν ή αδυνατούν.
Να πεις στο Θεό φίλε, για τους πρόσφυγες αυτού του τόπου. Ρώτησέ τον μπας και τους ξέχασε κι αυτός επειδή πέρασαν 47 χρόνια. Ρώτησέ τον αν σκοπεύει να κάνει κάτι για τη συνεχιζόμενη αδικία. Δείξε του όσα έγραφες με κάθε ευκαιρία για όλους αυτούς τους ανθρώπους που ξεσπιτώθηκαν. Δείξε του όσα έγραφες για τους ηλικιωμένους που διαβιούν σε συνοικισμούς και προσεύχονται ακόμη να προλάβουν να επιστρέψουν στα κατεχόμενα μέρη πριν κλείσουν τα μάτια τους. Μίλησέ του για όλους εκείνους που έφυγαν και δεν πρόλαβαν. Δείξε του τη φωτογραφία που είχες στο προφίλ σου από το αντίσκηνο στο οποίο βρισκόσουν στο Δασάκι της Άχνας και εξήγησέ του ότι δεν ξέχασες ποτέ σου… Όπως έγραψες σε μια από τις τελευταίες σου αναρτήσεις «Ώσπου να φκει η ψυχή μας. Άχνα, περίμενέ μας»!
Να πεις στο Θεό φίλε, για την ταλαιπωρημένη αγροτιά αυτού του τόπου. Τις δυσκολίες με τις οποίες επιβιώνουν. Δείξε του όσα έγραφες συχνά-πυκνά για όλους αυτούς τους ανθρώπους του κόπου και του μόχθου. Πώς πάσχιζες να προβάλλεις τα προβλήματά τους, μπας και δεηθούν οι αρμόδιοι να τους βοηθήσουν. Περίγραψέ του το άγχος και την αγωνία τους.
Να πεις στο Θεό φίλε, για την ευαισθησία με την οποία προσέγγιζες κάθε θέμα που αφορούσε αλλοδαπούς πρόσφυγες. Πώς κυνηγούσες κάθε μεμονωμένη περίπτωση ανθρώπου, που βρισκόταν στο έλεος του Θεού ή τύγχανε θύμα ρατσισμού. Με πόση ανθρωπιά τους προσέγγιζες και πώς μου ζητούσες κάθε τέτοια περίπτωση να την προβάλουμε όσο καλύτερα γινόταν ώστε να υπάρχει ελπίδα βοήθειας. Εσύ δεν θα το κάνεις, αλλά εγώ του θυμίζω ότι για αυτή τη δράση σου κι αυτή την Ανθρωπιά σου βραβεύτηκες πριν από τρία χρόνια. Χάρηκα μαζί σου φίλε. Πλημμύρισε και η δική μου καρδιά…
Κι επειδή εσύ μια ζωή σεμνός και ταπεινός ήσουν, θα φροντίσω να του εξηγήσω εγώ φίλε τι σόι Άνθρωπο και δημοσιογράφο πήρε κοντά του. Εκείνον που δεν εφησύχαζε ποτέ. Που με άγχος καθημερινά αναζητούσε κι άλλες ανθρώπινες ιστορίες κι άλλες κι άλλες… Λες και θα έσωζες μόνος σου όλους τους πονεμένους αυτού του τόπου. Θα του εξηγήσω πως ουδέποτε δίστασες να αναλάβεις κάποιαν αποστολή. Όσο επικίνδυνη και αν ήταν. Πόσες φορές κινδύνευσες να συλληφθείς στη νεκρή ζώνη διότι έτρεχες να ξεσκεπάσεις τα κόλπα των Τούρκων. Πόσες φορές άγγιζες υποθέσεις που αφορούσαν τον υπόκοσμο. Φυσιολογικά ανησυχούσες αλλά προχωρούσες. Πόσες φορές βρέθηκες στην πρώτη γραμμή για να στείλεις ρεπορτάζ από πυρκαγιές και άλλα δύσκολα γεγονότα. Πάντα μέσα στο επίκεντρο των γεγονότων.
Να πεις στο Θεό φίλε, ότι επί Γης πάλεψες με όλες σου τις δυνάμεις για έναν καλύτερο κόσμο. Γι’ αυτό δεν θα φύγεις ποτέ από την καρδιά μας. Πες του, όμως, ότι τώρα θα συνεχίσεις από τον Παράδεισο. Λέγοντάς του τις ίδιες πικρές αλήθειες. Ίσως έτσι βάλει περισσότερο το χέρι του.
