Σε τούτο το κεφάλαιο της κυπριακής σαπουνόπερας υπάρχουν δύο πλευρές: Η μία, που αποθεώνει τον Μόρφου Νεόφυτο και όσα διαλαλεί, όχι σαν άνθρωπος του Θεού στη γη, μα κατά σφετερισμό όσων άλλων πατέρων σιωπηλά εκπροσωπούν. Εκείνη η πλευρά, που θαρρεί πως ο επίσκοπος είναι και ολίγον μάγκας που αγνοεί τη δημόσια υγεία, εις βάρος μάλιστα των σεμνών ιερέων στα χωριά και –περίπου– διακηρύττει πως «όλοι θα πεθάνουμε».
Υπάρχει και η άλλη πλευρά. Που θαρρεί πως έπιασε τον Αλ Καπόνε επ’ αυτοφώρω. «Έχουμε κάποιες πληροφορίες», έλεγε ο εκπρόσωπος Τύπου της Αστυνομίας στο περιθώριο όσων συνέβησαν με τον Μόρφου, «ότι ενδεχομένως πολίτες να μεταβούν στις εκκλησίες για να λάβουν το Άγιο Φως». Αστυνομικό μυθιστόρημα του μεσοπολέμου. Κι οι αναγνώστες, όσοι δηλαδή διατηρούν ακόμα σώας τας φρένας –υπάρχει μια αντίληψη που λέει πως δεν είναι πολλοί– να προσπαθούν να μαντέψουν το τέλος. «Παρά το γαίμαν τους πολλούς…», θα επεσήμανε ημιτελώς και γελώντας ο Βασίλης Μιχαηλίδης.
ΑΛ.ΜΙΧ.
