Πόσο άσχημα ήχησε στ’ αυτιά μου, κοιτάζοντας το πρόσωπο που αυτοπαινευόταν για τη μαγκιά του να μην αποδέχεται το «όχι» από μια κοπέλα την οποία, λέει, ήθελε παθιασμένα και έτσι συνέχισε την πολιορκία ώσπου να την κατακτήσει. Δηλαδή, να την συντρίψει.
Λάθος πρότυπα διάλεξε ο δυστυχής. Διότι οι πραγματικοί άντρες παλαιάς κοπής, από τους οποίους ευτύχησα να γνωρίσω πολλούς, δεν είχαν και δεν έχουν καμία σχέση με τούτο εδώ το «πράγμα» που ψελλίζει λουστραρισμένη μαγκιά, μήπως κερδίσει πόντους της τελευταίας στιγμής, σε μια μάχη χαμένη από την ώρα που αποφάσισε να «εξηγήσει», αντί να πει ένα απλό «συγγνώμη» και «πρέπει να τιμωρηθώ».
«Άντρας παλιάς κοπής», ήταν ο πατέρας μου. Που έβγαινε από το αυτοκίνητο για να ανοίξει εκείνος τη πόρτα της μαμάς. Που της τραβούσε τη καρέκλα για να καθίσει στο τραπέζι. Που πάντα σερβιριζόταν τελευταίος. Που βοηθούσε τους αδύναμους. Που δεν μίλαγε ποτέ για τον εαυτό του. Που δεν τον άκουσα ποτέ να υπερηφανεύεται. Ας μη πω περισσότερα, γιατί δεν είμαι αντικειμενικός!
Αλλά, «άντρες παλιάς κοπής», έχω γνωρίσει και πολλούς καινούργιους. Όλοι έχουν τα εξής χαρακτηριστικά, που ο εν λόγω δεν διαθέτει: Είναι ταπεινοί. Μιλάνε λίγο. Είναι ευγενικοί. Είναι γενναιόδωροι. Έχουν αρχές. Είναι καλλιεργημένοι. Αρχοντικοί και λαϊκοί συνάμα. Άντρες με τα όλα τους.
Η φίλη συγγραφέας Αφροδίτη Φραγκιαδουλάκη, με βοηθά πολύ με αυτή την ανάρτησή της χθες στο facebook, υμνώντας έναν ακόμα τζέντλεμαν. Από τον ίδιο χώρο με τον «άλλον», αλλά καμία σχέση μαζί του. Τον Ντίνο Ηλιόπουλο:
«Ήθος, ταλέντο, ευγένεια. Ένας πιερότος που δραπέτευσε από το φεγγάρι. Ένας “άντρας παλαιάς κοπής”, ρομαντικός, διακριτικός, με το κουστούμι και τη γραβάτα, με το κλαδάκι γιασεμί στο πέτο και την κομψή ντελικάτη φυσιογνωμία. Μιλούσε στις νεαρές ηθοποιούς ή χορεύτριες, ακόμη και στις ταξιθέτριες πάντα στον πληθυντικό. Ο Έλληνας «Φρεντ Αστέρ» που είχε τραγική σχέση με το χρήμα και διεύθυνε το θέατρο μόνο με το φιλότιμο. Όταν ανέβαζε παραστάσεις που απαιτούσαν 5-6 ηθοποιούς, αυτός προσλάμβανε 15, ώστε να δώσει μεροκάματο σε άνεργους συνάδελφους ή φίλους. Ως θιασάρχης ελεύθερου θεάτρου πλήρωνε πάντα τις πρόβες και το φαγητό των ηθοποιών, όταν σχεδόν κανένας άλλος επιχειρηματίας του χώρου δεν το συνήθιζε. Εκείνος το έκανε κι ας γυρνούσε άφραγκος στο σπίτι, κι ας πτώχευσε στο τέλος. Δεν κλείδωνε τις πόρτες του θεάτρου όταν περνούσε από οντισιόν κοπελίτσες, δεν έβριζε στις πρόβες, δεν αυθαιρετούσε στις παραστάσεις, ούτε ασφαλώς αυνανιζόταν στα τηλέφωνα μιλώντας με εκκολαπτόμενες συναδέλφους. Έτσι για να βάζουμε τα πράγματα στη θέση τους και να μην ευτελίζουμε τις λέξεις.»
Εν τω μεταξύ, χθες στο sansimera.gr πρόσεξα ότι ήταν η Παγκόσμια Μέρα της Ελληνικής Γλώσσας και είπα να κάνω ένα μικρό αφιέρωμα στη ραδιοφωνική μου εκπομπή στην ΕΡΤ. Ζήτησα τον κ. Μπαμπινιώτη, αλλά ήταν «κλεισμένος» αλλού. Πριν πάρω άλλον τηλέφωνο, έκανα google στη σχετική σελίδα και πρόσεξα ότι αυτή η Παγκόσμια Ημέρα ήταν απόφαση 3 Ελλήνων υπουργών. Και μάλιστα πρόσφατα. Παραξενεύτηκα γιατί η μόνη αρμόδια αρχή για ανακήρυξη Παγκόσμιων Ημερών είναι η Unesco. Επικοινωνώντας δε με την σχετική υπηρεσία, έλαβα την απάντηση «δεν ξέρουμε τίποτα, δεν υπάρχει τέτοια μέρα». Δηλαδή, φτιάξαμε μόνοι μας μια «Παγκόσμια Μέρα», χωρίς την έγκριση της Unesco και την γιορτάζουμε μόνοι μας!
> Δεν είναι κακό που αναδεικνύουμε τη γλώσσα μας, ασφαλώς. Κακό είναι ότι αυτή η «Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας» δεν πήρε καμία διεθνή διάσταση. Α, και για την Ιστορία: οι 3 Έλληνες υπουργοί που την «υπέγραψαν» ήταν οι κ.κ. Νίκος Κοτζιάς, Πάνος Σκουρλέτης και Κώστας Γιαβρόγλου, της τότε κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Τι ωραίοι που είμαστε!…
