Δεν μπορούσε ο παραλίγο… συμπατριώτη μας, Βιετναμέζος, να έλθει στην Κύπρο για τα διαδικαστικά που χρειάζονταν για να πάρει υπηκοότητα επειδή είχε άλλες «ειλημμένες υποχρεώσεις». Οι άλλες δουλειές, που δεν του επέτρεψαν να έλθει στην Κύπρο ήταν πως τελούσε υπό κράτηση για ποινικά αδικήματα. Κατηγορείτο για λάδωμα δύο υπουργών. Στην Κύπρο κατέθεσε λευκό ποινικό μητρώο και τα σαΐνια μας δεν φαίνεται να το διερεύνησαν. Ο Βιετναμέζος έκανε την επένδυση, η υπόλοιπη οικογένεια πήρε διαβατήρια και θα έπαιρνε κι αυτός, πλην όμως φυλακίστηκε. Μετά δε που έχασε το διαβατήριο, βγήκε από τη φυλακή, έκανε στροφή και έγινε βουδιστής μοναχός! Όλα αυτά δεν αφορούν χολιγουντιανό σενάριο.
Η ιστορία με τα «χρυσά διαβατήρια» θα μας κυνηγά συνεχώς. Εκτός και εντός Κύπρου. Συνιστά, ένα ακόμη παράδειγμα της παρατεταμένης παρακμής, που χαρακτηρίζει το κυπριακό κράτος και την κυπριακή κοινωνία. Το επιχείρημα ότι η κίνηση αυτή έγινε μετά την οικονομική κρίση του 2013, την ισοπέδωση του τραπεζικού συστήματος και αποσκοπούσε να μαζέψει τα «κομμάτια» της οικονομίας, δεν αποτελεί άλλοθι για το τι έγινε στη συνέχεια. Ούτε, βέβαια, είναι πειστικό αφήγημα. Το επιχείρημα αυτό το προβάλλουν εκείνοι, που αποφεύγουν να πουν πώς φτάσαμε στην κρίση του 2013.
Το Πρόγραμμα της χορήγησης υπηκοοτήτων εντασσόταν σε αυτή τη λογική. Ανακαλύφθηκε και λειτούργησε στο πρότυπο του… προγράμματος της «σημαίας ευκαιρίας», που για χρόνια ήταν η κυπριακή (σημαία). Για να… σωθεί η κυπριακή οικονομία, όπως λέγανε. Για την ακρίβεια ο στόχος ήταν να εισπράττουν οι ίδιοι και οι ίδιοι, εκείνοι που οδήγησαν στην καταστροφή το τραπεζικό σύστημα. Το ίδιο έγινε και με τα «χρυσά διαβατήρια». Το κράτος έκανε τα στραβά μάτια, οι θεσμοί έκαναν πως δεν έβλεπαν, το σύστημα επένδυε σε αυτό που από το 1974 και εντεύθεν γινόταν. Να κτίζει στην άμμο ελπίζοντας πως δεν θα τα χαλάσει ένα δυνατό κύμα της θάλασσας. Ψευδαισθήσεις και αφέλειες; Κάθε μερικά χρόνια, τα… παλάτια στην άμμο χάνονται. Δεν αναζητούνται οι υπεύθυνοι, δεν κατηγορούνται τα αρπαχτικά.
Η χώρα κουβαλά ένα, δυο, πολλούς «λεκέδες». Γι’ αυτό και την υποψιάζονται οι τρίτοι. Και για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος και για ύποπτες διαδρομές χρήματος. Είτε εμπλέκεται είτε όχι.
Όλοι που εμπλέκονται στα διάφορα προγράμματα ισχυρίζονται πως το κάνουν για το καλό της χώρας, όχι το δικό τους. Δεν γεμίζει, δηλαδή, το δικό τους ταμείο, όταν αδειάζουν αυτά της χώρας; Δίνεται η εντύπωση πως όλα αυτά γίνονται με κάποιους να αλληθωρίζουν, να συγκαλύπτουν κι άλλοι να σιωπούν. Και το χρήμα; Το 25% της επένδυσης, ειπώθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο, επέστρεφε στον επενδυτή! Γιατί; Ποιος το λέει; Πού προβλέπεται; Και οι πληρωμές γίνονταν με πιστωτική κάρτα. Γρήγορα και απλά. Περιορίζονται έτσι ο έλεγχος και οι ερωτήσεις. Και οι τράπεζες; Η απόλυτη σιωπή. Και η Κεντρική Τράπεζα; Σιωπητήριο. Κάτι ψέλλισε, κάτι προσπάθησε να πει πως η πληρωμή με κάρτα παραπέμπει σε ύποπτη συναλλαγή. Και;
Την ίδια ώρα, η μια κρίση διαδέχεται την άλλη. Τον λογαριασμό (των αυξημένων τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος, της βενζίνης, των τιμών) τον πληρώνουν οι πολίτες. Όλοι αυτοί που δεν έχουν σχέση, ούτε με τις ύποπτες διαδρομές του χρήματος, τις συναλλαγές, τις επενδύσεις των λίγων για τους λίγους.
Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά των συμπεριφορών σε μια κοινωνία, που η χρηματοκρατία αποτελεί κυρίαρχη ιδεολογία. Είναι η κυρίαρχη ιδεολογία, που διαπερνά όλο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Έχει ισοπεδώσει τις ιστορικές, πολιτικές και ιδεολογικές διαφορές δεκαετιών.
Η «θεατρική» παράσταση που παρουσίασε ο «Αλ Τζαζίρα», ανέδειξε μια πραγματικότητα, που εκτυλισσόταν σε ένα παράλληλο σύμπαν από το δικό μας, των κοινών θνητών. Όλα «κανονίζονται» και τα πάντα μπορούν να γίνουν, γιατί η πολιτική και η οικονομική νομενκλατούρα είναι πάνω και πέραν από νόμους και θεσμούς. Άλλωστε, τι είναι η πολιτική στα δικά τους μέτρα; Μια δήλωση, μια βαρύγδουπη εξαγγελία, για να χορταίνουν οι πολίτες ( όσοι ακόμη τους πιστεύουν και εμπιστεύονται). Μια δήλωση, που γίνεται για «τα μάτια του κόσμου» και αποσκοπεί να καλυφθεί το μεγάλο φαγοπότι.
Η ιστορία με τα διάφορα «προγράμματα», τις φαεινές ιδέες των ανεπάγγελτων, που σπεύδουν να εξυπηρετήσουν το μεγάλο κεφάλαιο, είναι επαναλαμβανόμενη καθώς η ατιμωρησία ενισχύει την ασυδοσία. Αφορά τους γνωστούς και λίγους, που έχουν ενταχθεί σε ένα συνδικάτο ( με την κακή έννοια), υπόγειων και μη, συνεννοήσεων. Και τον λογαριασμό τον στέλνουν στους πολίτες.
Κι όλα αυτά θα τεθούν στο μικροσκόπιο της προεκλογικής περιόδου. Οι εξαγγελίες για κάθαρση και διαφάνεια θα προταχθούν. Το ζητούμενο είναι ποιος θα το λέει και τι λύσεις μπορεί να δώσει. Τα «χρυσά διαβατήρια» δεν ήταν «μεμονωμένο γεγονός», είναι μια από τις δυνατότητες που προσφέρθηκε για να γίνονται τα γνωστά πάρτι. Αύριο θα ανακαλυφθεί κάτι καινούργιο και… αποδοτικό.
