Προσπαθώ, αλλά κάποια πράγματα δυσκολεύομαι να τα κατανοήσω. Είτε η πολιτική διπλωματία έχει γίνει πολύ πιο σύνθετη είτε, μεγαλώνοντας, ατόνησε η οξυδέρκειά μου – μπορεί και το ενδιαφέρον μου. Παρακολουθώ, ωστόσο, με πολλή προσοχή την προσπάθεια -εκστρατεία, θα τη χαρακτήριζα- του προέδρου Νίκου Χριστοδουλίδη για επανέναρξη συνομιλιών στο Κυπριακό, με στόχο την «ενεργότερη εμπλοκή», στον μέγιστο βαθμό, της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και προσωπικοτήτων διεθνούς κύρους που μπορούν να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο.
Τις προηγούμενες μέρες, πολλή συζήτηση έγινε για την Άνκελα Μέρκελ, το όνομα της οποίας ανέφερε ο πρόεδρος ως παράδειγμα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση δημοσιογράφου. Ομολογώ ότι δεν γνωρίζω εάν η αναφορά του προέδρου ήταν τυχαία (η άποψή μου είναι ότι οι πρόεδροι δεν πρέπει να λένε τίποτα τυχαία) ή εδραζόταν ή αποσκοπούσε σε κάτι πιο ουσιαστικό από το να παίξει τον ρόλο του «παραδείγματος» σε μια απάντηση. Ούτε είμαι σε θέση να γνωρίζω εάν είχε ειπωθεί κάτι συγκεκριμένο στη συνάντηση με τον Όλαφ Σολτς ή εάν έπαιξε κάποιο παρασκηνιακό ρόλο η συνάντηση που είχε ο Νίκος Αναστασιάδης με την τέως καγκελάριο, λίγο πριν συνταξιοδοτηθεί. Οι πέριξ του προέδρου αλλά και οι ολίγον παραπέρα, εμφανίζονται σίγουροι πως όλα αυτά έχουν βάση, συνδέονται και συσχετίζονται.
Ορισμένοι, πάλι, θεωρούν ότι, και μόνο το γεγονός ότι βάζουμε στο τραπέζι ονόματα τέτοιας εμβέλειας, είναι ιδιαίτερα θετικό. «Δεικνύει αυτοπεποίθηση…»! Τι να πω; Απ’ το στόμα τους και στου Θεού τ’ αφτί; Μακάρι! Η δική μου αυτοπεποίθηση, όχι για τη συγκεκριμένη προσπάθεια, μα γενικότερα για το κεφάλαιο Κυπριακό, δεν θα έλεγα ότι βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα – κάθε άλλο. Αλλά δεν είναι η δική μου αυτοπεποίθηση που μετράει, είναι αυτή του προέδρου – αν όντως υπάρχει. Μακάρι, λοιπόν!
Άλλωστε, όπως συχνά ο ίδιος επαναλαμβάνει, το ζητούμενο είναι το «σπάσιμο του αδιεξόδου» και «η επανέναρξη των διαπραγματεύσεων από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά». Πού ακριβώς, λοιπόν, μπερδεύομαι και τι είναι αυτό που δυσκολεύομαι να κατανοήσω; Καταρχάς, δεν είμαι καθόλου, μα καθόλου σίγουρος ότι ξέρουμε που μείναμε στο Κραν Μοντανά. Εκτός -το ’χω γράψει πολλές φορές- κι αν εννοούμε το ξενοδοχείο διαμονής. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ξέρουμε πού μείναμε στο Κραν Μοντανά – και εδώ δεν εννοούμε το ξενοδοχείο διαμονής- δεν έχω την παραμικρή πειστική ένδειξη ότι θέλουμε να επιστρέψουμε εκεί.
Θυμίζω, εν συντομία, τα εξής: Ο Γκουτέρες είχε πει πως, «Μέχρι το τέλος της διάσκεψης, οι πλευρές ΕΙΧΑΝ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙ ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ για την ομοσπονδιακή εκτελεστική εξουσία και την αποτελεσματική συμμετοχή»! Ο Χριστοδουλίδης, ως υπουργός των εξωτερικών, δήλωσε πολλές φορές ότι είχαμε φτάσει στο παρά ένα της λύσης. Ο Κοτζιάς, πάλι, είπε πως «Το βράδυ της Πέμπτης πήγαμε στο δείπνο ικανοποιημένοι, καθώς θεωρήσαμε ότι πήραμε όλα όσα θέλαμε». Αυτά ήταν η κατάργηση των εγγυήσεων και των παρεμβατικών δικαιωμάτων, απ’ τα οποία υπαναχώρησε ο Μεβλούτ, γι αυτό και οδηγηθήκαμε σε ναυάγιο. Και θυμηθείτε, τώρα, τις δηλώσεις Αναστασιάδη μετά το ναυάγιο, αφού πρώτα, περίλυπος, έπνιξε τον πόνο του στο κουβανέζικο πάρτι γενεθλίων της κόρης του, με πούρα, πούλιες και αυγερινούς.
Με τι σφοδρότητα και ένταση δαιμονοποίησε όλες τις παραμέτρους της λύσης και τις συγκλίσεις, όλα εκείνα στα οποία «είχαν καταλήξει σε πλήρη συμφωνία» που, υποτίθεται, εάν ο Τσαβούσογλου δεν υπαναχωρούσε, θα ήταν όλα μέλι γάλα. Μετά βολιδοσκόπησε τους πάντες, ακόμα και την Τουρκία, για «δύο κράτη», ενώ κατέθεσε προτάσεις με συνομοσπονδιακό περιεχόμενο. Πέραν τούτου, πολύ πιο πριν ο Νίκος Χριστοδουλίδης εξαγγείλει την προδιαγραφόμενη υποψηφιότητά του, είχαμε επισημάνει το γεγονός ότι, πίσω του στοιχιζόταν όλο (ή σχεδόν όλο) το «απορριπτικό μέτωπο». Που στο λεξιλόγιό τους, η ΔΔΟ δεν περικλείεται στο σύνθημα «απελευθέρωση».
Προσθέστε τα ήξεις αφήξεις για το Πλαίσιο και άλλους λεκτικούς ακροβατισμούς, για να κρατηθούν ισορροπίες στο συνονθύλευμα που στηρίζει τον πρόεδρο. Άντε, λοιπόν, και ευοδώθηκαν οι προσπάθειες – ή για να το θέσω διαφορετικά, δανειζόμενος το σχήμα λόγου που χρησιμοποιεί τακτικά ο πρόεδρος- «εάν πραγματικά θέλουμε» να ευοδωθούν οι προσπάθειες και ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις, πού πιστεύετε ότι μπορούν να οδηγήσουν; Κάπου αλλού από τη ΔΔΟ; Επομένως; «Μπορεί ένας να εξαπατά λίγους για πολύ χρόνο ή πολλούς για λίγο χρόνο, μπορεί όμως να εξαπατά όλους και για πάντα;».
