Κάποιοι θυμήθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου και την επίθεση της αλ Καίντα, άλλοι πάλι είδαν ομοιότητες με το Περλ Χάρμπορ το 1941. Στην 50η επέτειο από τον Πόλεμο του Γιομ Κιπούρ το 1973 το Ισραήλ δέχθηκε μια άνευ προηγουμένου επίθεση.
Η χώρα μετρά εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες, ενώ το σοκ από την εισβολή και τη σφαγή που προκάλεσε η Χαμάς δεν πρόκειται να ξεπεραστεί.
Από την ημέρα που ιδρύθηκε το Ισραήλ βρισκόταν σε διαρκή άμυνα. Περιτριγυρισμένο από χώρες που στην καλύτερη των περιπτώσεων διατηρούν κάποιες σχέσεις μαζί του, και που στη χειρότερη θέλουν τον αφανισμό του, στηρίχθηκε πάνω στις δικές του δυνάμεις για να επιβιώσει, χωρίς κανείς να αμφιβάλλει πως και η συμμαχία με τις ΗΠΑ υπήρξε καθοριστική.
Στον πυρήνα της ύπαρξής του ήταν πάντα ο στρατός και η άμυνα. Οι μυστικές του υπηρεσίες φημίζονταν για την αποτελεσματικότητά τους. Η στρατιωτική τεχνογνωσία και τεχνολογία που διαθέτει είναι από τις καλύτερες στον κόσμο. Η ισραηλινή ηγεσία διαβεβαιώνει συνεχώς τους πολίτες πως είναι ασφαλείς.
Ώσπου ήρθαν τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου για να διαλύσουν κάθε ψευδαίσθηση περί ασφάλειας. Σε αντίθεση όμως με το 1973, η αποτυχία του 2023 είναι συστημική. Αν και είναι πολύ νωρίς για να εξαχθούν σαφή συμπεράσματα, εντούτοις με βάση τις πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, φαίνεται πως υπήρξε ένα πολύ μεγάλο κενό στον τομέα της ασφάλειας. Παρά την τεχνολογική υπεροχή τους και παρά το τεράστιο δίκτυο που διαθέτουν οι μυστικές ισραηλινές υπηρεσίες πιάστηκαν στον ύπνο.
Την ίδια ώρα και η αντίδραση του στρατού προβληματίζει. Πως γίνεται ένας στρατός που υπερηφανεύεται πως είναι στους καλύτερους παγκοσμίως να αντιδρά τόσο σπασμωδικά στην επίθεση ενός εχθρού, ποιοτικά κατωτέρου του; Πως εξαφανίστηκε όλη εκείνη η στρατιωτική προετοιμασία με την πολυετή θητεία με αποτέλεσμα στρατιώτες και αξιωματικοί να πιαστούν αιχμάλωτοι;
Και κυρίως η αποτυχία του 2023 είναι και πολιτική, με την ευθύνη να την φέρει ο Μπενιαμίν Νετανιάχου, αφενός γιατί συγκυβερνώντας με την ακροδεξιά προκάλεσε ακόμη περισσότερο τη Χαμάς και αφετέρου γιατί έριξε όλο το βάρος της διακυβέρνησής του στους προσωπικούς του δικαστικούς αγώνες. Απέτυχε να αναγνωρίσει τους κινδύνους και στη συνέχεια απέτυχε και να τους αποτρέψει.
