Πόσα ακόμα ντροπιαστικά για όλους μας μένει να μάθουμε ακόμα από τις σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας; Αυτό που ήρθε προχτές στο φως ξεπερνά κάθε όριο, το διάβαζα και ντράπηκα, ως πολίτης αυτού του κράτους. Αυτοί που τα έκαναν σίγουρα δεν ένιωσαν ντροπή, αυτοί που τα ήξεραν, όμως, και τα άφησαν έτσι, δεν ντράπηκαν καθόλου;

Μισό αιώνα μια οικογένεια, μια μάνα με εφτά ανήλικα παιδιά, υπέστησαν τα πάνδεινα επειδή έχουμε ένα κράτος ανάλγητο. Κυρίως, επειδή έχουμε κρατικούς αξιωματούχους ανάλγητους.

Ο Θεόδουλος Σολωμού ήταν ειδικός αστυφύλακας το 1974. Κατά το πραξικόπημα αρνήθηκε να ταυτιστεί με τους πραξικοπηματίες. Και ο πραξικοπηματίας αστυνομικός διευθυντής Αμμοχώστου τον απέλυσε. Τις μέρες του πραξικοπήματος οι αστυνομικοί διευθυντές έκαναν ό,τι γούσταραν και απέλυσαν πολλούς χωρίς να δίνουν σε κανέναν λογαριασμό. Αργότερα, πολλοί, σχεδόν όλοι, οι απολυθέντες επανήλθαν στις θέσεις τους και τους καταβλήθηκαν και οι μισθοί τους.

Ο Θεόδουλος Σολωμού δεν επανήλθε στην Αστυνομία και ούτε καταβλήθηκαν στην οικογένειά του οι μισθοί του. Όταν, μάλιστα, αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, στις 3/2/1975, ο τότε αρχηγός Αστυνομίας, Σάββας Αντωνίου, που δεν ήταν πραξικοπηματίας, έστειλε επιστολή στην σύζυγο του Σολωμού, στην οποία έλεγε ότι ήταν νόμιμη η απόλυσή του. Η απόλυση που έγινε από τον πραξικοπηματία αστυνομικό διευθυντή ήταν νόμιμη! Αυτό είναι ακόμα πιο εγκληματικό από το έγκλημα της απόλυσης από τον πραξικοπηματία. Γιατί ήταν νόμιμη; Υπάρχει οποιαδήποτε πράξη της πραξικοπηματικής κυβέρνησης, που μπορούσε να θεωρηθεί νόμιμη; Απίστευτο. Μια γυναίκα με εφτά ανήλικα παιδιά ζητούσε το έλεος της Πολιτείας και το δίκαιό της και η Πολιτεία βασιζόταν στην ενέργεια ενός πραξικοπηματία για να την εγκαταλείψει.

Υπάρχουν και χειρότερα, όμως, σε αυτή την ιστορία. Όταν τα παιδιά του Θεόδουλου Σολωμού, απευθύνθηκαν στα δικαστήρια για να δικαιώσουν τον πατέρα και την οικογένειά τους, εγκαταλείπονταν ακόμα μια φορά από την Πολιτεία. Και ξέρετε γιατί; Διότι όταν απολύθηκε ο Σολωμού, δεν αντέδρασε εναντίον της πατρίδας του, πήγε στον πόλεμο, συνελήφθη και από τότε είναι αγνοούμενος. Ως αγνοούμενος, λοιπόν, δεν μπορούσε να κάνει ένσταση για την απόλυσή του εντός 75 ημερών, όπως προνοούσαν οι κανονισμοί. Και επειδή δεν έκανε ένσταση εντός της προθεσμίας, το δικαστήριο απέρριπτε τις προσφυγές που έκαναν τα παιδιά του.

Δεν το χωράει ο νους του ανθρώπου. Αλλά έτσι έγινε. Ο άνθρωπος πολέμησε τους εισβολείς, κι ενώ ήταν αγνοούμενος, η Δικαιοσύνη της Κύπρου τον ήθελε να επιστρέψει για λίγο στην Αστυνομία Αμμοχώστου, να κάνει ένσταση εντός 75 ημερών για να μην χάσει την προθεσμία και μετά να ξαναγίνει αγνοούμενος. Και δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να πει, βρε μα τι διάολο κάνετε εδώ; Δεν ντρέπεστε; Δεν σέβεστε; Δεν λυπάστε;

Υπάρχει μόνο μία φωτεινή πράξη σε αυτό το αίσχος, αλλά χρειάστηκε να περάσουν 45 χρόνια για να εμφανιστεί. Το 2019, ο αρχηγός Αστυνομίας Κύπρος Μιχαηλίδης, απέστειλε επιστολή στον γιο του Σολωμού και τον ενημέρωνε ότι «η Αστυνομία προέβη σε περαιτέρω έρευνα, προκειμένου να διασαφηνισθεί το ζήτημα της παράνομης ή όχι απόλυσης του αγνοούμενου πατέρα σας» και «λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες που επικρατούσαν στην Αστυνομική Διεύθυνση Αμμοχώστου κατά την περίοδο του πραξικοπήματος, διαπιστώθηκε ότι η απόλυση του ήταν ανυπόστατη και συνεπώς ανύπαρκτη».

Είναι κι αυτό μια δικαίωση, αλλά πάντως οι μισθοί του Σολωμού δεν επιστράφηκαν ποτέ στην οικογένειά του. Ούτε απολογήθηκε κανένας, ούτε αποκαταστάθηκε πλήρως και ανεπιφύλακτα ο άνθρωπος. Αφού μέχρι και το 2015, με επιστολές προς την οικογένεια, η Αστυνομία ουσιαστικά υιοθετούσε την παύση του Σολωμού από τον πραξικοπηματία αστυνομικό διευθυντή Αμμοχώστου διότι δεν έβρισκαν στον προσωπικό του φάκελο οποιαδήποτε επιστολή που να καταδεικνύει τους λόγους απόλυσης του. Περίμεναν ότι ο πραξικοπηματίας θα το έγραφε ότι τον απολύει διότι ήταν εναντίον του πραξικοπήματος!

Ακόμα μια σελίδα ντροπής είναι και το γεγονός ότι εκείνος ο αστυνομικός διευθυντής δεν τιμωρήθηκε ποτέ. Μάλλον συνέχισε την καριέρα του στην Αστυνομία, και με προαγωγές!