Να μη μείνουμε στη συγκίνηση

Πέρα από τη συγκίνηση που προκάλεσε η συγκλονιστική εξιστόρηση των όσων βιώνει εδώ και οκτώ χρόνια παλεύοντας με τον καρκίνο, η σκηνοθέτιδα Αλεξία Παπαλαζάρου, θα πρέπει να δούμε τα πρακτικά ζητήματα που ανέφερε. Τα οποία δεν αντιμετωπίζει μόνο αυτή, αλλά κάθε ένας που βρίσκεται αντιμέτωπος με τον καρκίνο (και άλλες σοβαρές ασθένειες). Στη θέση της μπορεί να βρεθεί ο καθένας μας.

Όσοι έχουν υποβληθεί σε χημειοθεραπείες περιγράφουν ένα ανυπέρβλητο αίσθημα αδυναμίας και κόπωσης. Η Αλεξία Παπαλαζάρου δεν υποβλήθηκε μόνο σε χημειοθεραπείες, αλλά και σε ακτινοθεραπείες και εγχειρήσεις και άλλες θεραπείες για τρεις διαφορετικούς τύπους καρκίνου σε διάστημα οκτώ χρόνων. Ταυτόχρονα έπρεπε να εργάζεται για να έχει ένα εισόδημα, να μεγαλώσει το παιδί της. «Το σώμα φώναζε ξεκουράσου, εγώ έκανα πως δεν το ακούω. Πρέπει να επιβιώσω. Πρέπει να σπουδάσω την κόρη μου. Να ζήσω σαν κανονικός άνθρωπος. Δεν θέλω να ζητήσω ελεημοσύνες. Δεν θέλω να γίνομαι βάρος στην οικογένεια, στους φίλους μου. Θέλω να συνεχίσω να ζω με αξιοπρέπεια. Οι θεραπείες συνεχίζονται και εγώ συνεχίζω να δουλεύω στο θέατρο. Με ένα σώμα ταλαιπωρημένο, κουρασμένο…».

Μια μερίδα ανθρώπων χωρίς σταθερή θέση εργασίας με δικαιώματα, όταν βρεθεί σε τέτοιες συνθήκες θα πρέπει να μεταμορφωθεί σε υπερήρωα για να αντιμετωπίσει όχι μόνο την ασθένεια αλλά και οικονομικές και άλλες δυσκολίες. «Δεν μου άρεσε να μιλάω για λεφτά», εξήγησε η Αλεξία. «Κι αυτή τη στιγμή νιώθω άβολα που αναφέρομαι σε αυτά. Όμως είναι μια αλήθεια που δεν αφορά μόνο έμενα. Αφορά κάθε ασθενή. Πρέπει να ειπωθεί αυτή η αλήθεια για να την ακούσουν εκεί που λαμβάνουν αποφάσεις για εμάς».

Μια άλλη πρακτική δυσκολία στην οποία αναφέρθηκε είναι το πήγαινε έλα στο ογκολογικό, στο νοσοκομείο ή σε άλλα ιατρικά κέντρα. Τα οποία πήγαινε έλα, κάποια διαστήματα μπορεί να είναι και καθημερινά. «Οι γιατροί μετά τον καρκίνο στον εγκέφαλο, μου είπαν ότι δεν μπορώ να οδηγώ. Τρία χρόνια τώρα, πηγαίνω από το Ογκολογικό στη δουλειά μου. Πόσες φορές να ζητήσω από τους δικούς μου ανθρώπους να με πάρουν και να με φέρουν; Δεν υπάρχουν χρήματα για ταξί». Κάποια βοήθεια για μεταφορά από τη μια πόλη στην άλλη προσφέρουν ο ΠΑΣΥΚΑΦ και ο Αντικαρκινικός Σύνδεσμος. Δεν καλύπτονται όμως όλες οι ανάγκες. Τι κάνει το κράτος για αυτό;

Μία άλλη συνθήκη, η οποία μπορεί να είναι και η πιο σοβαρή είναι το γεγονός ότι δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι κάποιον να τους φροντίζει. «“Η κόπωση ελλοχεύει κινδύνους Αλεξία, είναι επικίνδυνο να μένεις μόνη. Αν πέσεις στο μπάνιο; Αν νιώσεις άσχημα μέσα στη νύχτα, τι θα κάνεις; Πρέπει να φέρεις κοπέλα στο σπίτι”, μου λένε. Με τι λεφτά, όμως;».

Τι κάνει το κράτος;