Η Κύπρος γειτνιάζει με το θέατρο του πολέμου, με το θέατρο του παράλογου. Στη γειτονιά μας γίνεται ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Και αποτελεί ευκαιρία για τους εμπλεκόμενους, είτε υπάρχει αφορμή είτε όχι, να «καθαρίσει» το τοπίο. Το δικό τους τοπίο. Και μπορεί πρωτίστως- σε αυτή τη φάση- να γίνονται αναλύσεις για τις στρατιωτικές δυνατότητες του Ισραήλ και του Ιράν, αλλά την ίδια ώρα θα πρέπει οι πιο ψύχραιμοι και χωρίς τις παρωπίδες του φανατισμού, να εγείρουν και ένα άλλο- το σημαντικότερο- ζήτημα διά ερωτήματος: Έτσι θα λύνονται οι διαφορές; Με πόλεμο;

Η επίθεση του Ισραήλ κατά του Ιράν και η απάντηση της Τεχεράνης, διαμορφώνουν συνθήκες για να καταστεί η περιοχή, ο κόσμος, κόλαση. Ο Νετανιάχου, εκφράζει την ακροδεξιά και ο άνθρωπος αυτός, ως γνωστό, κατηγορείται για θέματα διαφθοράς. Και είναι ο πόλεμος, ο οποίος αναβάλλει την εκδίκαση των υποθέσεων του, αν και στο εσωτερικό τα ζητήματα αυτά παραμένουν στο προσκήνιο και συζητούνται.

Η πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή της χώρας αυτής και το ισχυρό σύστημα πληροφοριών ( ΜΟΣΑΝΤ), μπορεί  και στέλνει «συστημένες» τις βόμβες σε αξιωματούχους του ιρανικού κράτους, να τους εντοπίζει και να τους σκοτώνει με «χειρουργικές παρεμβάσεις». Αυτός ο μηχανισμός, ο πανίσχυρος, φημισμένος και τρομερός, δεν κατάφερε να εντοπίσει, να πληροφορηθεί για τα σχέδια της Χαμάς! Μετά τον αιματηρό Οκτώβρη, «ανακαλύπτουν» στη Γάζα σε νοσοκομεία και σχολεία εχθρούς. Και τα ισοπεδώνουν. Και στο πλαίσιο της αντιμετώπισης του εχθρού επιβάλλουν εθνοκάθαρση διά των γνωστών μεθόδων, της λιμοκτονίας και των επιθέσεων, που συνιστούν γενοκτονία. Σε ό,τι αφορά τις «χειρουργικές» επιχειρήσεις, είναι σαφές πως αυτό ως πρακτική δημιουργεί  προηγούμενο. Οι εκτελέσεις, δηλαδή, κρατικών αξιωματούχων, Προέδρων, στρατιωτικών ηγετών, αποτελεί μια πρακτική, την οποία χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν και οι Αμερικανοί, κατά την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Όταν λειτουργούσαν αποτρεπτικά και ανέτρεπαν καθεστώτα, τα οποία υπήρχε η υποψία ότι ήταν φιλο-κομμουνιστικά ή δεν ακολουθούσαν τις αμερικανικές νόρμες.

Στην αντίπερα όχθη, το καθεστώς των μουλάδων στέκονται απέναντι από τη δημοκρατία, επιβάλλουν ένα καθεστώς ασφυκτικό και καταπιεστικό για  τους πολίτες της χώρας. Ένα θεοκρατικό καθεστώς, που δεν αφήνει τη χώρα να προχωρήσει προς τη σωστή κατεύθυνση, παρά την ιστορία και τον πολιτισμό της. Είναι ένα καθεστώς που χρηματοδοτεί ακραίες ομάδες αποσταθεροποίησης σε διάφορες χώρες της περιοχής, κι αυτό προκαλεί και την αντίδραση των κοινωνιών και των ηγεσιών αραβικών χωρών. Είναι αποσταθεροποιητική δύναμη κι αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Είναι και επικίνδυνη λόγω των πυρηνικών σχεδιασμών της. Δεν είναι, πάντως, η μόνη πυρηνική δύναμη στον κόσμο.

Ο πόλεμος αυτός είναι προφανώς αδιέξοδος και πολύ επικίνδυνος. Το χορό τον σέρνει ο Νετανιάχου. Τον ακολουθούν και οι υπόλοιποι, έχει πάντα τη στήριξη των ΗΠΑ, που συμμετέχουν στο όλο εγχείρημα. Μπορεί να λέγεται- και ισχύει- ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι απούσα, αλλά είναι σαφές πως στις Βρυξέλλες στηρίζουν το Ισραήλ, κι ας δείχνουν για παράδειγμα, τη «συμπάθεια» τους προς τους λιμοκτονούντες Παλαιστίνιους. Σε αυτή την πλευρά της ιστορίας, τάσσονται και οι ακροδεξιοί, κι αυτό είναι ένα θέμα προς αξιολόγηση, ανάλυση.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η Κυπριακή Δημοκρατία, βαδίζει κρατώντας ισορροπίες για να μπορεί να έχει και ρόλο. Και ρόλο έχει. Αυτό, το οποίο της αναλογεί και ίσως και περισσότερο. Το επιβεβαιώνουν οι ενέργειες της. Την ίδια ώρα, για την Κύπρο, μια χώρα ημικατεχόμενη, σε ό,τι αφορά το Παλαιστινιακό θα πρέπει να είναι στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Με το δίκαιο δηλαδή. Να τοποθετηθεί αντικατοχικά. Όπως τοποθετήθηκε και έναντι των όσων συμβαίνουν στην Ουκρανία, μετά την εισβολή της Ρωσίας στη χώρα αυτή.