H ατάκα Τραμπ τις προάλλες, εκείνο το «ξέρουμε που είναι κρύβεται ο Χαμενέι αλλά δεν πρόκειται να τον εξουδετερώσουμε, τουλάχιστον όχι προς το παρόν», δεν προκάλεσε την αντίδραση που λογικά θα ανέμενε κανείς. 

Ποιος να ήταν άραγε ο λόγος; Μάλλον δεν θα το μάθουμε ποτέ. Άλλωστε ούτε τότε, ούτε σήμερα μπορεί κανείς να ελέγξει εάν οι ΗΠΑ γνωρίζουν ή εάν ο Χαμενέι μπορεί να κρύβεται αλλού. Το Ιράν σίγουρα δεν πρόκειται να ανακοινώσει κάτι.

Αυτό, είναι μάλλον ο πρώτος λόγος της (μη) αντίδρασης ο οποίος ενισχύεται και από την… ιδιοσυγκρασία αυτού που τη διατύπωσε. Ο δεύτερος λόγος είναι πως πέρα από τα άκρα της αριστεράς και τη Μόσχα δεν υπάρχουν μεγάλα – εώς και καθόλου – περιθώρια πολιτικής ορθότητας, εδώ. Μόνο εκείνοι θα μπορούσαν να θεωρήσουν ηγέτη έναν στυγνό δικτάτορα ο οποίος εκλέγεται από άλλους μουλάδες και ελέγχει τα πάντα στη χώρα, οργανώνοντας και την τρομοκρατία στη Μέση Ανατολή.

Κανένας λογικός άνθρωπος ή κράτος δεν θα λυπόταν ένα τέτοιο τέρας ή το καθεστώς του, πόσω μάλλον να αντιδράσει κιόλας. Κάτι που μας φέρνει και στον τρίτο λόγο: ότι, εξαιρουμένων των ελλειμματικών, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, ολόκληρος ο πλανήτης θα ένιωθε είτε αδιαφορία είτε περισσότερο μάλλον ανακούφιση με μια τέτοια είδηση.

Υπάρχει και τέταρτος λόγος; Υπάρχει. Όσο ο 85χρονος Αλί Χαμενέι παραμένει στην εξουσία οι πιθανότητες να οδηγηθεί σε νέα στραβοπατήματα το Ιράν είναι αυξημένες. Τα πάντα στη χώρα είναι υπό τον έλεγχό του και η μέχρι σήμερα πορεία του είναι εκείνη ενός απόλυτου, άτεγκτου και πείσμονα ανθρώπου. Η σημερινή θέση του Ιράν και του καθεστώτος του, δεν είναι τυχαία. Αυτό δε, δείχνει να βολεύει τις ΗΠΑ και το Ισραήλ ίσως περισσότερο από την αντικατάστασή σου με κάποιον ο οποίος θα είναι σε θέση να επηρεάζει πιο πολύ αλλά και κυρίως πολύ καλύτερα τα πράγματα για το καθεστώς.

Ποιος θα μπορούσε να είναι αυτός; Ο Χαμενέι σίγουρα προκρίνει τον 55χρονο γιό του Μοζτάμπα για τη διαδοχή. Ο Μοζτάμπα είναι μια σκιώδης φιγούρα και απέκτησε δύναμη από την εποχή της Προεδρίας Ραΐσι. Ο Ραΐσι ήταν το φαβορί για τη διαδοχή αλλά o θάνατός του, πέρσι το Μάη, από πτώση του ελικοπτέρου που τον μετέφερε στο Αζερμπαϊτζάν, δημιούργησε ένα κενό.

Ο Μοζτάμπα πιστεύεται πως διαχειρίζεται πολλά θέματα εκ μέρους του πατέρα του, ωστόσο, κανείς δεν ξέρει τι θα γίνει… δρυός πεσούσης. Το πραγματικό κέντρο εξουσίας είναι οι Φρουροί της Επανάστασης και το παρελθόν διδάσκει πως υπήρχε μία παρόμοια περίπτωση, αυτή του γιού του ιδρυτή του καθεστώτος Αγιατολάχ Χομεϊνί, Άχμαντ, ο οποίος θεωρήθηκε βέβαιος διάδοχος. Όταν πέθανε ο πατέρας του όμως, ο υιός Χομεϊνί παραμερίστηκε και ο άνθρωπος ο οποίος φρόντισε να τον κρατά «περιορισμένο» ήταν ακριβώς ο Αλί Χαμενέι. 

Ο Άχμαντ όμως ήταν ομολογουμένως έξυπνος και ικανός και έτσι κράτησε ένα μεγάλο κομμάτι της επιρροής του. Το 1995 και αφού οι σχέσεις του όχι μόνο με τον Χαμενέι αλλά και με την υπόλοιπη κλίκα του η οποία διοικούσε το Ιράν είχαν επιδεινωθεί, ο Άχμαντ Χομεϊνί «έπαθε καρδιακή προσβολή» και πέθανε. Στα 49 του χρόνια χωρίς προηγούμενο υγείας και απαλλάσσοντας την ηγετική ομάδα από τις επικρίσεις του για τα κακώς κείμενα. Τη θεωρία για δολοφονία του, την διατύπωσε και ο γιός του Χασάν, δημόσια.

Το ερώτημα είναι εάν η Ιστορία θα εκδικηθεί τον Χαμενέι με το να επιφυλάξει ακριβώς την ίδια μοίρα και στον δικό του γιο. Ο ίδιος ο Μοζτάμπα φαίνεται να το αντιλαμβάνεται και για αυτό προσπαθεί να οργανωθεί ώστε να μείνει εν ανάγκη στο παρασκήνιο εάν αυτό θα διαφυλάξει τη δύναμη και τη ζωή του. 

Όλα αυτά βέβαια ΕΑΝ το καθεστώς επιβιώσει.

Γιατί το τι θα έρθει εάν δεν επιβιώσει είναι ένας πρόσθετος λόγος ανησυχίας. Όπως επίσης το ποιος θα καταφέρει να επιβληθεί στη νέα κατάσταση. Τόσο εντός όσο και… εκτός του Ιράν. Πώς λοιπόν να μην ζυγίζει η Ουάσινγκτον τα πράγματα και να μην μπαίνει στον πειρασμό να αφήσει τον Χαμενέι εκεί που είναι;