Το Ανώτατο Δικαστικό Συμβούλιο λέει πως η ίδια η Ντόρια Βαρωσιώτου γνωρίζει γιατί δεν επικυρώθηκε ο διορισμός της αφού της επιδόθηκε αιτιολογημένη απόφαση. Όποιες κι αν είναι οι αιτίες που επικαλείται το Συμβούλιο, δύσκολα μπορεί να πειστεί η κοινή γνώμη πως ο λόγος δεν είναι η… «ανάρμοστη συμπεριφορά» που επέδειξε σε τρεις τουλάχιστον περιπτώσεις.
Πολλές φορές το σύστημα, μέσα στη βεβαιότητα της υπεροψίας του, προβαίνει σε λάθος κινήσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το λάθος ήταν η απόφαση να αναθέσει τη θανατική ανάκριση για τον Θανάση Νικολάου στη Ντόρια Βαρωσιώτου. Νεαρή και υπό δοκιμασία δικαστής, λογικά δεν θα παρέκκλινε από τη γραμμή. Ενδεχομένως να ήταν και αυτός ο βασικός λόγος που της ανατέθηκε μια τόσο σημαντική υπόθεση. Για να δικαιώσει τη μέχρι τότε και για 20 χρόνια επικρατούσα άποψη. Οι προσδοκίες της εξουσίας όμως δεν επαληθεύτηκαν.
Το καμπανάκι κτυπούσε από τη στιγμή που -στα πλαίσια της διαδικασίας- επέδειχνε πυγμή προς την εκπρόσωπο της Νομικής Υπηρεσίας. Ένα μήνα μετά την απόφαση της, μετατέθηκε από το ποινικό στο αστικό δικαστήριο, όπου επέδειξε την ίδια «ανάρμοστη συμπεριφορά». Όχι μόνο αρνήθηκε να αλλάξει το πόρισμά της σε δύο θανατικές ανακρίσεις (τροχαίο και εργατικό ατύχημα) αλλά εξέθεσε κιόλας τον πρόεδρο του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού που της είχε ζητήσει να τροποποιήσει τις αποφάσεις της. Σε γραπτό υπόμνημα της προς τον πρόεδρο του Δικαστηρίου, το οποίο δημοσιοποίησε σε νομική σελίδα, ανέφερε: “Ουδείς μπορεί να παρέμβει στο έργο του θανατικού ανακριτή μετά την έκδοση του πορίσματός του και αυτό μπορεί να ακυρωθεί μετά από αίτημα για έκδοση διατάγματος certiorari. Με πλήρη σεβασμό στον Πρόεδρο του Επαρχιακού Δικαστηρίου, κρίνω πως η εντολή που μου έδωσε δεν μπορεί να εκτελεστεί”.
Μετά από αυτό, προφανώς και η ίδια να γνώριζε πως η καριέρα της ως δικαστή θα έληγε. Χθες λοιπόν, μια μέρα πριν λήξει η δοκιμαστική περίοδος, απολύθηκε. Κι είναι εύκολο να αιτιολογηθεί η απόφαση. Δεν είναι μαθηματικά που δεν τυγχάνουν άλλης ερμηνείας. Οι πράξεις κάποιου μπορούν να ερμηνευτούν με ποικίλους τρόπους. Εξάλλου υπάρχει πάντα η επίκληση του δημόσιου συμφέροντος. Λίγοι όμως θα πειστούν πως η απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου δεν ήταν εκδικητική και δεν έχει να κάνει με προσπάθεια να απαλλαγεί το σύστημα από όσους βγαίνουν με τόσο θόρυβο από τη γραμμή. Αυτό όμως που επιτυγχάνεται δεν είναι η προστασία του συστήματος, αλλά το αντίθετο.
Το τραγικό είναι πως ο ένας θεσμός μετά τον άλλο αποδομούνται στα μάτια του κόσμου. Η Δικαιοσύνη ήταν ίσως το τελευταίο οχυρό, το οποίο έπεσε κι αυτό.
