Μαύρη επέτειος να μας θυμίζει τόσο βάναυσα τα εγκλήματα σε βάρος ενός λαού. Σε βάρος φιλήσυχων ανθρώπων, ειρηνικών. Που μόλις βγήκαν περήφανοι και λεβέντες από έναν απελευθερωτικό αγώνα, μπήκαν στους σκοτεινούς δρόμους του νεοσύστατου κράτους. Πριν προλάβουν να πάρουν ανάσα και να καταλάβουν τι γίνεται, βρέθηκαν να παρακολουθούν εγκλήματα και ταραχές, φασαρίες το 59, φασαρίες το 63, το 67, το 72 – 74.
Παρακολουθούσαν, λέω, για να κυριολεκτώ. Διότι, ο λαός δεν συμμετείχε σε αυτά που έκαναν λίγοι. Δεν ήταν οι Ελληνοκύπριοι που έκαναν το πραξικόπημα, ήταν ελάχιστοι Ελληνοκύπριοι, ελάχιστοι μπροστά στην τεράστια πλειοψηφία, που στήριζε τη δημοκρατία και τη νομιμότητα. Ελάχιστοι μπροστά σε όσους αντιστάθηκαν στο πραξικόπημα.
Σήμερα εξελίσσεται ακόμα ένα έγκλημα σε βάρος του λαού από όσους πέρασαν το μυαλό τους από πλυντήρια ενοχής και χρησιμοποιούν το πραξικόπημα για να δικαιολογούν την τουρκική εισβολή. Εσείς κάνατε πραξικόπημα, λένε, και υπονοούν ότι ένας ολόκληρος λαός, ή μια ολόκληρη κοινότητα, οι Ελληνοκύπριοι, έκαναν το πραξικόπημα και έφεραν τους Τούρκους.
Αδύνατο να το συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Ελληνοκύπριοι να υιοθετούν και να αναπαράγουν την τουρκική προπαγάνδα, που θέλει να δικαιολογήσει την εισβολή και να φορτώσει τις ευθύνες στους Ελληνοκύπριους μαζικά. Να τους γεμίσει ενοχές. Να τους κάνει ευάλωτους. Να τους μετατρέψει σε πειθήνια όργανα που με σκυφτό το κεφάλι δεν θα έχουν πια αντιστάσεις στα άδικα και άτιμα σχέδια που εξυφαίνονται σε βάρος τους.
Αλλά, πώς μπορεί κανείς να φορτώνει το πραξικόπημα στους Ελληνοκύπριους όταν πια υπάρχουν τόσα στοιχεία να αποδεικνύουν ότι το πραξικόπημα σχεδιάστηκε και εκτελέστηκε από τους ίδιους εγκληματίες που επέβαλαν και τη δικτατορία στην Ελλάδα το 67. Υπήρχαν, ναι, Ελληνοκύπριοι πραξικοπηματίες, αλλά ο λαός, η πλειονότητα, στήριξε τη δημοκρατία και τη νόμιμη κυβέρνηση Μακαρίου. Κι αυτό είναι που θα έπρεπε να μνημονεύουμε. Όπως και το ότι από τις 15 μέχρι τις 18 Ιουλίου 1974, κατά την προσπάθεια επιβολής του πραξικοπήματος, σκοτώθηκαν από πυρά πραξικοπηματιών 88 άνδρες και έξι γυναίκες.
Δεν ήταν αναίμακτο για τους Ελληνοκύπριους το πραξικόπημα. Ακριβώς διότι αυτός ο φιλήσυχος λαός δεν το αποδεχόταν. Ας μην αποδέχεται ούτε σήμερα τους παραχαράκτες που θέλουν να του φορτώσουν εγκλήματα στα οποία ουδέποτε συνέπραξε. Όπως δεν συνέπραξε σε εγκλήματα Ελληνοκυπρίων εναντίον Τουρκοκυπρίων. Όπως το μεγαλύτερο έγκλημα που έγινε τον Αύγουστο της εισβολής στα τουρκοκυπριακά χωριά Σανταλάρη, Αλόα και Μαράθα. Δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 106 άνθρωποι. Οι μαρτυρίες λένε ότι το έγκλημα το έκαναν γύρω στους σαράντα Ελληνοκύπριους, μέλη της ΕΟΚΑ Β οι οποίοι μέσα στο χάος του πολέμου παρίσταναν τους παλικαράδες και επί μέρες λυμαίνονταν τα τουρκοκυπριακά χωριά και βασάνιζαν με αγριότητα τους ανθρώπους. Ήταν σαράντα, αλλά εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι ντρέπονται για τις πράξεις τους.
Ας θυμόμαστε, επίσης, ότι τις ίδιες μέρες του μαύρου Αυγούστου, όταν οι Τούρκοι είχαν πια πατήσει το πόδι τους στο νησί, υπήρχαν ακόμα ομάδες παρακρατικών που συνέχιζαν τα εγκλήματα τους. Σε βάρος και των Ελληνοκυπρίων. Όπως τον Δώρο Λοΐζου, τον Δημοσθένη Γεωργίου και τον Ηλία Πελαβά, που δολοφονήθηκαν από πραξικοπηματίες Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1974.
Τουλάχιστον να μας δίδασκε η ιστορία. Τουλάχιστον να μας έκανε σοφότερους. Να πούμε ποτέ ξανά! Ίδιοι παραμείναμε. Να νομίζουμε πως είμαστε πάντα οι σωστοί – εμείς ξέρουμε καλύτερα τι πρέπει να γίνει – και οι άλλοι είναι οι προδότες.
Όπως τότε που φτάσαμε σε τέτοια παράνοια, να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο για να τον πείσουμε για τις ιδέες μας και να του αλλάξουμε τις δικές του, ακόμα και τις μέρες που πατούσε πόδι ο Αττίλας. Αυτό είναι που έστρωσε το έδαφος πρώτα στους χουντικούς να μας εκμεταλλευτούν για τα προδοτικά εγκληματικά τους σχέδια, και ύστερα τους Τούρκους να μας αποτελειώσουν. Σήμερα; Η ίδια παράνοια και στα στρατόπεδα της λύσης, των συνομιλιών, της ΔΔΟ, των οδοφραγμάτων… Προδότες και πουλημένοι κι από τη μια κι από την άλλη. Για να στρώνουμε το έδαφος στα τετελεσμένα του εισβολέα. Η ιστορία θα μας κρίνει. Όπως πάντα.
