Ένα μετά το άλλο, τα βίντεο από τις φρικαλεότητες των τζιχαντιστών του αλ-Σάρα κάνουν το γύρο του κόσμου μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, όχι όμως και των διεθνών ΜΜΕ τα οποία, ευθυγραμμίζονται και με την παράξενη τουλάχιστον γραμμή του ομολογουμένως πλέον ανεπαρκούς γενικού γραμματέα του ΟΗΕ εδώ και δεκαετίες, του Αντόνιο Γκουτέρες. Εάν βέβαια η εξήγηση είναι τελικά τόσο αθώα.
Ο τραγικός αυτός τύπος, μετά από όλα όσα (δεν) έκανε και αναφερόμενος σε μαζικές εκτελέσεις από τους ισλαμιστές στη Συρία – εκτελέσεις ακόμα και σε νοσοκομεία, εκτελέσεις αμάχων, γυναικών, παιδιών και γερόντων, συχνά μετά απο τον εξευτελισμό τους – κατάφερε να ψελλίσει ότι καταδικάζει «απερίφραστα κάθε βία κατά αμάχων» στη Συρία. Τελεία.
Καμία αναφορά στην συνεχιζόμενη προσπάθεια (πραγματικής) γενοκτονίας τόσο των Δρούζων, όσο και των Αλεβιτών και φυσικά των Χριστιανών. Όταν μάλιστα, τρομοκράτες του αλ Σάρα, πρωταγωνιστές των σφαγών των Αλεβιτών προ μηνών οι οποίοι ταυτοποιήθηκαν μέσω βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και θα… τιμωρούνταν παραδειγματικά όπως ο μεταβατικός Πρόεδρος της Συρίας είχε πει, εμφανίστηκαν και στα χθεσινά βίντεο χαμογελώντας και εξηγώντας ότι πήγαιναν για να σκοτώσουν ή ότι ήδη σκότωσαν Δρούζους.
Το ότι η Σαουδική Αραβία αλλά και το Κατάρ, το τελευταίο ως η πηγή χρηματοδότησης του ισλαμισμού στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως έχει δωρήσει εκατοντάδες δισεκατομμυρίων σε οργανισμούς, σε πανεπιστήμια και αλλού στήριξαν τους σφαγείς, είναι βεβαίως μία ακόμα σύμπτωση. Τι άλλο να είναι;
Όπως και το ότι οι παραλήπτες αυτής της χρηματοδότησης έχουν γίνει διαπρύσιοι κήρυκες του εξωραϊσμού της τρομοκρατίας και του τζιχαντισμού, του αντισημιτισμού και όποιας θεωρίας επιδιώκει να «διορθώσει» το δυτικό πολιτισμό και τις ελευθερίες του, οδηγώντας τον κόσμο πίσω στο σκοτάδι του 6ου αιώνα.
Η περίπτωση των Δρούζων της Συρίας δεν είναι βέβαια η μοναδική αλλά είναι ενδεικτική. Είτε υπό τον Άσαντ ο οποίος ως Αλεβίτης ήταν για τους σουνίτες αλλά και για πολλούς σιίτες αιρετικός, όπως θεωρούνται και οι ίδιοι οι Δρούζοι οι οποίοι δεν είναι καν μουσουλμάνοι αλλά προέρχονται – κυρίως – από το σιιτικό Ισλάμ, είτε υπό τους τζιχαντιστές, η μοίρα των Δρούζων όπως και όλων των μειονοτήτων εντός του ισλάμ, ειδικά εκείνου που ταυτίζεται με την ισλαμική αδελφότητα, είναι προδιαγεγραμμένη.
Κανείς όμως δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για το πώς ζουν οι μειονότητες σ’ αυτές τις χώρες, ούτε καν για το εάν ζουν πλέον εκεί με δεδομένες τις ταχύτητες με τις οποίες μειώνεται ο πληθυσμός τους. Για τους Χριστιανούς ειδικά τα δεδομένα είναι σοκαριστικά. Οι Εβραίοι, ένα εκατομμύριο συνολικά απελάθηκαν ακόμη και πριν την ανακήρυξη του Ισραήλ ή και αμέσως μετά στην πλειονότητά τους.
Πόσοι ήταν λοιπόν, οι Χριστιανοί πριν από 20 χρόνια και πόσοι είναι σήμερα; Στη Συρία ήταν σχεδόν δύο εκατομμύρια. Απομένουν λιγότεροι από 700,000. Στο Ιράκ ήταν ένα εκατομμύριο, σήμερα είναι 300,000. Στην Τουρκία ήταν 120,000, τώρα υπολογίζονται σε κάτι περισσότερο από 80,000.
Στη Δυτική Όχθη ο αριθμός τους μειώνεται ραγδαία και από 50,000 έχει πέσει στους μισούς περίπου μετά τη Δεύτερη Ιντιφάντα. Εδώ σαφώς επηρέασε και η ανέγερση του διαχωριστικού τείχους ο κύριος όμως λόγος είναι οι απειλές – το 40% των Χριστιανών Παλαιστινίων λέει πως δεν αισθάνεται ευπρόσδεκτο πλέον – και το ότι οι μη μουσουλμανικές επιχειρήσεις, ακόμα και στην ανατολική Ιερουσαλήμ πληρώνουν προστασία στους ισλαμιστές για να μην… τις βρει κάποιο απρόοπτο.
Στη Βηθλεέμ και αλλού, ειδικά σε εορταστικές περιόδους χριστιανικές εκκλησίες γίνονται στόχοι επιθέσεων από ισλαμιστές με πέτρες και άλλα αντικείμενα. Και είναι μόνο η αρχή για τα δεινά των «απίστων».
Στο Ισραήλ από 150,000 το 2005 υπολογίζονται σε 180,000 – 200,000 λόγω των Χριστιανών Αράβων – υπηκόων της χώρας, παρόλο που η γενικότερη μεγάλη αύξηση του εβραϊκού πληθυσμού (5,4 εκατ. το 2005 και 7,2 σήμερα) όπως και των μουσουλμάνων υπηκόων της χώρας (1,2 εκατ. 2005 με 2 εκατ. σήμερα) μειώνει το ποσοστό. To ίδιο ισχύει και με τους Δρούζους του Ισραήλ οι οποίοι από 120,000 πριν είκοσι χρόνια έφτασαν τις 200,000.
Η αναφορά όμως στα όσα οι μειονότητες περνούν εκεί όπου οι ισλαμιστές κάνουν κουμάντο, είναι ταμπού, όχι στον αραβικό κόσμο, όπου τα ενάντια στη μουσουλμανική αδελφότητα κράτη, όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα λ.χ. αναδεικνύουν τα ίδια τον κίνδυνο αλλά… στη Δύση. Η επέλαση της ισλαμιστικής αρρώστιας αντιμετωπίζεται ως πολυπολιτισμικότητα και μέσα στην πολιτική ορθότητα των ημερών, δεν θεωρείται σωστό να επικρίνονται όσοι την κηρύττουν ή απαιτούν περιορισμούς στον τρόπο ζωής των άλλων, την εκπαίδευση και κάθε άλλη μορφή ζωής.
Είναι πραγματικά απορίας άξιον πότε και εάν η Δύση θα ξυπνήσει εναντίον της δικτατορίας των ηλιθίων οι οποίοι κάνουν τα πάντα για να μην δυσαρεστήσουν μια θεωρία, διότι περί αυτού πρόκειται, η οποία θεωρεί τα πάντα γύρω της λανθασμένα και τα απορρίπτει ζώντας σε συνθήκες ελευθερίας οι οποίες δεν υπάρχουν σε καμία μα καμία μουσουλμανική χώρα. Ούτε και θα υπάρξουν ποτέ.
Ο στόχος της υποταγής της Δύσης σε μια παρανοϊκή αντίληψη ο οποίος πριν από 20 χρόνια έμοιαζε με ανόητη κινδυνολογία, είναι πλέον παντού. Μασκαρεμένος ως αγώνας ελευθερίας, ως προάσπιση της πίστης ή ως οτιδήποτε άλλο μπορεί να ταΐσει τις ορδές των δυτικών ηλιθίων, οι οποίοι δεν βλέπουν καν τις γίνεται εκεί όπου έχει το πάνω χέρι.
Της Δύσης η οποία ζει το μαρασμό μέσα στην άγνοια αλλά και με την έγνοια της εικόνας της μπροστά στον καθρέφτη. Και μόνο αυτής.
