Κάπου ανάμεσα στη σιωπή των μετριοπαθών και τις ιαχές των αμετανόητων, εμφανίστηκε η τελευταία δημοσκόπηση που διενεργήθηκε για λογαριασμό του Δημοκρατικού Συναγερμού. Κρυφά μεν, αλλά διέρρευσε. Και ευτυχώς, γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν θα μαθαίναμε ποτέ πως κάποιοι στην Πινδάρου συνεχίζουν να πανηγυρίζουν επειδή «ο ΔΗΣΥ παραμένει πρώτο κόμμα». Το σλόγκαν αυτό έχει καταστεί μόνιμη επωδός εδώ και 10 χρόνια, αφότου άρχισε η χωρίς φρένα κατρακύλα. Συνεχίζουν οι αθεόφοβοι να μην εστιάζουν στους αριθμούς που προκαλούν τρόμο αλλά στην πρωτιά.
Πρωτιά με 15%; Όπως και αν το αντικρίσει κάθε νοήμων χωρίς παρωπίδες άνθρωπος, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί: Αυτό το βαφτίζετε “πρωτιά”; Είναι σαν να βγαίνεις πρώτος στον Μαραθώνιο επειδή οι υπόλοιποι σταμάτησαν στα 21 χλμ. Τι κι αν το κόμμα θυμίζει πια περισσότερο μισοάδειο στρατόπεδο παρά πολιτική δύναμη εξουσίας.
Για να είμαστε δίκαιοι, τα ποσοστά δεν προκαλούν απλώς προβληματισμό (όχι μόνο στην Πινδάρου). Στην πραγματικότητα πρόκειται για κανονικό πολιτικό σεισμό. Ο ΔΗΣΥ στο 15%, το ΑΚΕΛ στο 13%, το ΔΗΚΟ στο 5%… ΔΗΣΥ και ΑΚΕΛ μαζί δεν ξεπερνούν το 30%. Κάποτε, όχι πριν από πάρα πολλά χρόνια, δεν καταδέχονταν καν να συζητήσουν ότι μπορεί να έπεφταν κάτω από αυτό το ποσοστό.
Αν αυτό δεν είναι η κατάρρευση του παραδοσιακού διπολισμού, τότε τι είναι; Το «ναι, αλλά αυτοί παραμένουν οι μεγάλοι» μόνο από τα χείλη αφελών δύναται να ειπωθεί. Οι μεγάλοι γίνονται μεσαίοι. Και ακόμη η κατρακύλα συνεχίζεται αλλά μερικοί συνεχίζουν να ηδονίζονται βλέποντας τις καρέκλες.
Μετά την αναγωγή, ο ΔΗΣΥ ανεβαίνει στο 20% αλλά ούτε αυτό είναι σωτήριο. Για ένα κόμμα το οποίο βρισκόταν δέκα χρόνια στην εξουσία και σήμερα κατέχει τον ανεπίσημο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το 20% είναι ιστορικά χαμηλό. Και όμως, κάποιοι στην Πινδάρου ακούνε το «πρώτο κόμμα» και εφησυχάζουν. Τον συναγερμό τον έχουν στην ονομασία του κόμματος αλλά έπαψαν προ πολλού να διαθέτουν ευαίσθητες αντένες ώστε να τον κάνουν και πράξη.
Μέσα σ’ αυτό το τοπίο πολιτικής αμηχανίας, το ΕΛΑΜ και το ΑΛΜΑ σκαρφαλώνουν στο 15% το καθένα. Μαζί δηλαδή, αρπάζουν το 30% του εκλογικού σώματος. Δεν είναι πια «ακραία», ούτε «περιθωριακά», ούτε και «διαμαρτυρόμενα» σχήματα. Είναι mainstream. Ο εκλογικός χάρτης δεν αναδιαμορφώνεται απλώς. Ανατινάζεται.
Η κοινωνία ψάχνει απεγνωσμένα έξοδο από το κουτί, το γνώριμο και χρεοκοπημένο. Είναι εκπληκτικό, όμως, ότι σε αυτή την πολιτική γεωγραφία που αλλάζει ραγδαία, κάποιοι βλέπουν μόνο τη «θέση στο ταμπλό» και χάνουν την ουσία. Είναι σαν να καίγεται το σπίτι σου κι εσύ καμαρώνεις ότι το σαλόνι έχει ακόμη ωραία διακόσμηση.
Το ΔΗΚΟ διατηρείται στο 5% χωρίς αναγωγή και 8% με αναγωγή, αλλά μοιάζει να επιβιώνει ακόμη λόγω συντήρησης του παραδοσιακού ακροατηρίου (που μεγαλώνει ηλικιακά χωρίς να ανανεώνεται σε ανάλογο βαθμό από τις νεότερες γενιές) και λιγότερο λόγω πολιτικής απήχησης. Κοντολογίς, συνεχίζει με δυσκολία να αναπνέει αλλά δεν εμπνέει.
Τα πολιτικά συμπεράσματα που προκύπτουν (και έπρεπε να τρομάζουν το ΠΓ του ΔΗΣΥ) είναι αμείλικτα:
- Η βάση του κόμματος αιμορραγεί και προς τα δεξιά (ΕΛΑΜ) και προς τη «νέα τάξη» (ΑΛΜΑ).
- Ο χάρτης κατακερματίζεται. Δεν πρόκειται απλώς για φθορά. Πρόκειται για απώλεια παραδοσιακής δύναμης.
- Η χαμηλή δημοτικότητα των παραδοσιακών κομμάτων δεν οφείλεται σε πρόβλημα επικοινωνίας. Οφείλεται σε κρίση εμπιστοσύνης.
Τα ποιοτικά στοιχεία της δημοσκόπησης έρχονται να ολοκληρώσουν την γκρίζα εικόνα. Πρώτο πρόβλημα για την κοινωνία η διαφθορά. Ακολουθεί η ακρίβεια και το μεταναστευτικό. Το Κυπριακό κατατάσσεται χαμηλά, όχι γιατί λύθηκε, αλλά γιατί κανείς πια δεν πιστεύει ότι μπορεί να επιλυθεί. Όταν η κοινωνία ιεραρχεί στην κορυφή τη διαφθορά και τελευταία την εθνική υπόθεση, το πρόβλημα είναι και τεράστιο και τραγικό για τις πολιτικές δυνάμεις.
Εξίσου αποκαλυπτικό το στοιχείο ότι όσοι δεν ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές, σήμερα επιλέγουν άλλους από τα παραδοσιακά κόμματα. Είναι ξεκάθαρο πως αυτό το οποίο συνέβη με τον Φειδία στις ευρωεκλογές, δεν ήταν εξαίρεση. Ήταν προειδοποίηση. Και έπεται η συνέχεια. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται…
Αλλά και εδώ, τα στελέχη της Πινδάρου εστιάζουν μόνο σε ένα πράγμα: «Είμαστε πρώτοι». Πρώτοι στην καθοδική πορεία. Πρώτοι με το χαμηλότερο ταβάνι από ποτέ. Πρώτοι όταν γύρω τα θεμέλια τρίζουν. Είναι σαν να βουλιάζει το καράβι και εσύ να φωνάζεις «καπετάνιος είμαι εγώ!». Παιδαριώδες. Επικίνδυνο. Φαινόμενο μιας πολιτικής ηγεσίας που δεν θέλει –ή δεν μπορεί– να κοιτάξει την αλήθεια.
Η κατάσταση στον ΔΗΣΥ θυμίζει ολοένα και περισσότερο την ορχήστρα του Τιτανικού. Το πλοίο έχει πάρει κλίση, το νερό ανεβαίνει στο σαλόνι της πρώτης θέσης αλλά το επιτελείο του ΔΗΣΥ εξακολουθεί να διαφωνεί για τη μελωδία της ορχήστρας στο κατάστρωμα. Άλλοι προτιμούν βαλς, άλλοι τανγκό, κι άλλοι συζητούν αν οι μουσικοί πρέπει να φοράνε παπιγιόν.
Την ώρα που το παγόβουνo έχει ήδη διαγράψει την πορεία του και βουλιάζει, η ηγεσία του άλλοτε κραταιού κόμματος μοιάζει εγκλωβισμένη σ’ έναν αυτοκαταστροφικό στοχασμό για το πώς χάθηκε η πορεία. Είναι κρυστάλλινο σαν το πιο γάργαρο νερό ότι στην Πινδάρου αδυνατούν να βρουν την πραγματική απάντηση.
Ας προετοιμαστούν, επειδή η επόμενη «πρωτιά», ενδεχομένως, να είναι και η τελευταία.
